این تحقیقات از سوی مراکز آکادمیک و سازمان‌های نظامی و خصوصی متعددی دنبال می‌شوند و احتمالا مشهورترین آن‌ها، شرکت بوستون داینامیکس باشد که ربات اطلس را توسعه داده است. این ربات را شاید از ماه سپتامبر اخیر به یاد داشته باشید، زمانی که توانایی‌های بی‌نظیر آن را در انجام حرکات پارکور و ژیمناستیک دیدیم. به لطف الگوریتم بهینه‌ای که حرکات پیچیده را به حرکات رفرنس کوچک‌تری برای دستان و پاها تبدیل می‌کند، اطلس به روانی هرچه تمام‌تر قادر به حرکت است. این ربات سپس از کنترلری استفاده می‌کند که حرکات کوچک را به شکل زنجیره‌وار به یکدیگر وصل کرده و حرکاتی کاملاً نرم می‌سازد.

با این همه، در حالی که سگ رباتیک بوستون داینامیکس به صورت خاص برای انتقال محموله‌ها در عملیات‌های نظامی ساخته شده، اطلس قرار است منحصراً در شرایط اضطراری و عملیات‌های نجات استفاده شود.

اما علی‌رغم تمام توانایی‌های تحسین‌برانگیز اطلس، این ربات شباهت چندانی به انسان‌هایی ندارد که می‌خواهد از آن‌ها تقلید کند. اما ربات T-800 در ترمیناتور و ترمیناتور 2 هم همینطور بود - حداقل وقتی که پوست بیولوژیکی‌اش کنار زده می‌شد. عضلات T-800 کارکردی مشابه انسان‌ها ندارند. به جای مجموعه‌ای از فیبرهای انقباضی، این ربات از چندین کمپرسور هوای فشرده برای حرکت استفاده می‌کند.

ترمیناتور

ساختن مجموعه‌ای از عضلات مصنوعی، هدفی است که محققان زیادی در سراسر جهان روی آن کار می‌کنند. این فیبرها را می‌توان از مواد متنوعی ساخت؛ از فیبر کربن گرفته تا نایلون و پلی‌اتیلن. هنگامی که فعال‌سازی شوند، این مواد می‌توانند اجسامی با جرم ۱۰۰۰ برابر خودشان را از روی زمین بلند کنند و همینطور شکل قبلی خود را به «حافظه» بسپارند.

ربات اطلس در شرایط اضطراری و عملیات‌های نجات استفاده می شود

برای مثال تیمی از دانشمندان MIT، پلیمری را توسعه داده که می‌تواند تا ۱۰۰۰ برابر اندازه واقعی‌اش کش بیاید و ۶۵۰ برابر جرم خود را تحمل کند. این کار با ترکیب پلی‌اتیلنی با چگالی بالا و الاستومر میسر می‌شود. اما هنگام اعمال حرارت یا سرما به ماده، HDPE تا پنج برابر بیشتر از الاستومر منبسط یا منقبض می‌شود که طول سیم‌پیچ متصل به ربات را تا ۵۰ درصد نسبت به اندازه ابتدایی افزایش یا کاهش می‌دهد.