اخترشناسان از احتمال وجود زندگی در ماه‌های سیاره‌های سرگردان در فضا خبر می‌دهند

توصیف فضای خالی موجود میان ستارگان و اجرام آسمانی بین آن‌ها همواره کار مشکلی بوده. با این حال، طبق شواهدی می‌دانیم که در این بین سیاراتی هستند که در یک سیستم ستاره‌ای وجود ندارند و رها از هر ستاره‌ای در حال رشد و تکامل هستند. این سیارات می‌توانند ماه‌هایی داشته باشند که دور آن‌ها در حال گردش هستند و یک سیستم کوچک مستقل را به وجود آورند. حالا دانشمندان از احتمال وجود زندگی در آن‌ها خبر می‌دهند.

طبق مدل‌های ریاضی اخیر، ماه‌های این سیارات تحت شرایطی خاص می‌توانند دارای اتمسفر و آب مایع باشند. این شرایط خاص را می‌توان تابش‌های کیهانی و نیروهای کشندی روی این ماه‌ها تحت تاثیر جاذبه بین سیاره آن‌ها دانست.

دانشمندان این سیاره‌های فراخورشیدی را با تاثیرات گرانشی خود روی نور ستاره‌های دیگر پیدا می‌کنند. آن‌ها احتمال می‌دهند که به ازای هر ستاره در کهکشان راه شیری، یک کوتوله قهوه‌ای به اندازه سیاره مشتری وجود دارد. با این حساب، حدود ۱۰۰ میلیارد کوتوله قهوه‌ای در کهکشان ما وجود دارد.

روی زمین، تمام حیات به نور خورشید وابسته است و حتی مایع بودن آب نیز به گرمای آن بستگی دارد. با این حال، فراتر از خط سرمای منظومه شمسی مکان‌هایی وجود دارند که در آن‌ها نیز آب مایع یافت می‌شود. قمرهای گانیمد و اروپای سیاره مشتری و انسلادوس سیاره زحل مثال‌های خوبی به شمار می‌روند. در اعماق این ماه‌ها جایی زیر صدها کیلومتر یخ، بدون نور خورشید و تنها با گرمای درونی سیاره آب مایع وجود دارد. برخی دانشمندان معتقدند که حیات میکروبی نیز می‌تواند در آن‌ها وجود داشته باشد.

با همین فرضیه، محققان اخیرا مدلی ساختند که پیشنهاد می‌کند برخی از این سیارات فراخورشیدی می‌توانند ماه‌هایی به اندازه زمین داشته باشند که اتمسفر آن ۹۰ درصد کربن دی‌اکسید و ۱۰ درصد هیدروژن باشد. همچنین احتمال دارد که درون محیط این ماه‌ها آب مایع به وجود بیاید و پایدار باقی بماند.

تابش‌های کیهانی می‌توانند به ترکیب کربن دی‌اکسید و هیدروژن و تبدیل آن‌ها به آب کمک کنند. چنین پروسه‌ای ۱۰ هزار برابر کمتر از زمین می‌تواند آب به وجود آورد. با این حال، می‌تواند برای وجود حیات در آن محیط کافی باشد. نیروهای کشندی نیز می‌توانند به مقدار کافی گرما تولید کنند تا آب را روی این ماه‌ها به صورت مایع نگه دارند. همچنین می‌تواند به اندازه‌ای گرما تولید کند تا با کربن دی‌اکسید موجود اثر گلخانه‌ای ایجاد کند. تحت شرایط بسیار مناسب این سیارات می‌توانند حیات میکروبی را نیز در بر بگیرند.