هر آنچه باید در مورد HDR و تاثیر آن روی کیفیت تصویر بدانید

آیا می‌دانید استاندارد HDR چیست؟ این استاندارد چگونه می‌تواند کیفیت تصویر را افزایش دهد؟ تفاوت نسخه‌های مختلف استاندارد HDR چیست؟ نمایشگرهای HDR چه ویژگی‌هایی دارند و یک نمایشگر HDR خوب باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟ در این مطلب به تمام این سوالات پاسخ خواهیم داد و شما را بطور کامل با HDR آشنا می‌کنیم.

HDR یا High Dynamic Range یکی از ویژگی‌هایی است که سازندگان نمایشگرهای مختلف برای افزایش فروش محصولات خود روی آن مانور می‌دهند. این ویژگی که هم برای تصویر و هم برای ویدیو استفاده می‌شود، با هدف واقعی‌تر کردن تصاویر و نزدیک کردن آن‌ها به آنچه با چشمان خود در دنیای واقعی می‌بینیم.

درواقع هدف بکارگیری HDR، ایجاد تفاوت بین تاریک‌ترین نقاط و روشن‌ترین نقاط تصویر است. در حقیقت HDR و کنتراست دو ویژگی نزدیک به یکدیگر با هدفی مشابه محسوب می‌شوند و تمام نمایشگرهایی که در ایجاد کنتراست بالا عملکرد خوبی دارند، در پیاده‌سازی قابلیت HDR هم کاملاً موفق هستند. در این مقاله قصد داریم ابتدا معنا و مفهوم ویژگی HDR در نمایشگرهای مدرن را توضیح دهیم و سپس ببینیم چگونه می‌توانیم تصاویر HDR را با بهترین کیفیت ممکن ببینیم.

HDR چیست؟

HDR علاوه بر تقویت دامنه پویایی، باعث می‌شود تصاویر واقعی‌تر به نظر برسند؛ اما نمایشگرهای HDR چگونه می‌توانند چنین تصاویری را نمایش دهند؟ کلید دستیابی به چنین موفقیتی پوشش طیف گسترده‌تری از رنگ‌ها و افزایش غنای آن‌ها است.

نمایشگرهای نسبتاً قدیمی فاقد فناوری HDR (مثل تلویزیون‌های CRT و تلویزیون‌هایLCD و LED   قدیمی) تنها از طیف رنگی sRGB  (یا Rec. 709) پشتیبانی می‌کنند. این طیف رنگی میزان کمی از طیف نور مرئی را پوشش می‌دهد که معادل ۲۵ تا ۳۳ درصد رنگ‌هایی است که ما با چشم خود می‌بینیم. مطمئناً درصورتی‌که نمایشگری که تنها بتواند یک‌چهارم یا یک‌سوم از رنگ‌هایی که برای چشم انسان قابل‌تشخیص هستند، پوشش دهد، نمی‌تواند تصاویری نزدیک به واقعیت را نمایش دهد.

استاندارد HDR محدودیت‌های استاندارد رنگی sRGB را تا حدود بسیار زیادی کاهش داده است و در مقایسه با آن از رنگ‌های بسیار بیشتری پشتیبانی می‌کند. بسیاری از متخصصان حوزه ساخت نمایشگر و محتوای ویدیویی باکیفیت معتقدند محتوا و نمایشگرهای HDR حداقل باید از گاموت رنگی DCI-P3 یا Digital Cinema Initiatives — Protocol 3 پشتیبانی کند. رنگ‌های قابل پوشش در این طیف رنگی در حدود ۲۵ درصد از رنگ‌های sRGB بیشتر است که باعث ایجاد رنگ‌های زنده و بازیابی دقیق‌تر رنگ‌ها می‌شود. بسیاری از فیلم‌های سینمایی دارای این گاموت رنگی هستند.

 در حال حاضر استانداردها و فرمت‌های HDR زیادی به‌منظور ایجاد قابلیت پشتیبانی نمایشگرها از گاموت رنگی Rec. 2020، در حال آماده شدن هستند. گاموت رنگی Rec. 2020 جدیدترین گاموت  رنگی ایجادشده محسوب می‌شود و ۷۵ درصد از طیف نور مرئی را پوشش می‌دهد.

فراتر از رنگ: آشنایی با مفاهیم روشنایی، کنتراست و عمق بیت

عملکرد خوب نمایشگرها در این سه زمینه برای نمایش محتوای HDR واقعی با کیفیت بسیار بالا، اهمیت بسیار زیادی دارد. اجازه دهید تشریح این مفهوم را با توضیح در مورد روشنایی و کنتراست آغاز کنیم. نمایشگرهای غیر HDR که با عنوان نمایشگرهای SDR شناخته می‌شوند، در ایجاد کنتراست بالا و بازآفرینی بخش‌های روشن و تاریک تصویر عملکرد خوبی ندارند؛ بنابراین تصویر ایجادشده توسط آن‌ها رنگ و رو رفته و بدون عمق به نظر می‌رسند.

کنتراست بالا یا نرخ دامنه بالا این امکان را فراهم می‌کند که هم درخشش و روشنایی نقاط روشن و هم جزئیات بخش‌های تیره حفظ شود. درواقع در نمایشگرهای دارای کنتراست بالا، نقاط روشن تصویر به‌صورتی نمایش داده می‌شوند که از بخش‌های تیره کاملاً متمایز باشند؛ به‌عنوان‌مثال درخشش نور در هنگام بازتاب آن روی یک سطح یا لبه‌های روشن ابرهای تیره نمونه‌ای از چنین تصاویری هستند.

یکی دیگر از ویژگی‌های شاخص نمایشگرهای HDR عمق بیت رنگ زیاد است. پنل‌های دارای عمق بیت رنگ بالا می‌توانند رنگ‌های غنی‌تری را ایجاد کنند. در حقیقت عمق بیت رنگ به تعداد سایه‌های رنگ قابل بازآفرینی توسط پیکسل‌های RGB اشاره می‌کند. نمایشگرهای SDR هشت بیتی تنها می‌توانند ۲۵۶ سایه رنگ از رنگ‌های قرمز، سبز و آبی را ایجاد کنند؛ درحالی‌که نمایشگرهای ۱۰ و ۱۲ بیتی به ترتیب می‌توانند ۱۰۲۴ و ۴۰۹۶ سایه رنگ از این سه رنگ اصلی را ایجاد کنند.

برای نمایش تصاویر HDR واقعی یا باید از یک نمایشگر ۱۰ بیتی استفاده کنید یا باید نمایشگری را تهیه کنید که قابلیت ایجاد رنگ ۱۰ بیتی با تکنیک‌های نرم‌افزاری مثل dithering را داشته باشد. منظور از dithering افزایش شدت ترکیب نقاط رنگارنگ برای ایجاد یک رنگ جدید است. در پنل‌های دارای عمق رنگ زیاد، تغییر بین سایه رنگ‌های مربوط به رنگ‌های مشابه نرم‌تر انجام می‌شود و این موضوع برای نمایش تصاویر HDR با کیفیت بالا و قابل‌قبول، اهمیت زیادی دارد. بسیاری از نمایشگرهایی که از تکنیک dithering برای ایجاد رنگ‌های ۱۰ بیت استفاده می‌کنند، به تکنیک کنترل فریم‌ریت متکی هستند. منظور از کنترل فریم‌ریت در حقیقت سوئیچ سریع و مستمر بین سایه رنگ‌های مشابه است که باعث می‌شود فرد تصور کند در حال مشاهده سایه رنگ جدیدی بین سایه رنگ‌های قبلی است. این تکنیک باعث می‌شود نمایشگر ۸ بیت بتواند رنگ ۱۰ بیت ایجاد کند.

برخورداری از استاندارد HDR کمکی به افزایش وضوح یا شفافیت تصویر نمی‌کند. عامل تعیین‌کننده وضوح تصاویر یک نمایشگر، رزولوشن آن است. رزولوشن نمایشگرهای HDR در دهه اخیر افزایش چشمگیری داشته و باعث شده این نمایشگرها بتوانند تصاویر را با جزئیات باورنکردنی نمایش دهند. اگرچه زمانی که استاندارد HDR و رزولوشن بالا با یکدیگر ترکیب شوند، تصویری فوق‌العاده با کیفیت و با وضوح بالا ایجاد می‌شود؛ اما این دو ویژگی کاملاً با یکدیگر تفاوت دارند. شما می‌توانید در نمایشگری با رزولوشن پایین، از تصویر HDR بسیار خوب لذت ببرید و بالعکس؛ البته امروز تقریباً تمام نمایشگرهای بزرگ HDR دارای رزولوشن‌های بسیار بالا و عمدتاً UHD هستند.

فرمت‌های مختلف استاندارد HDR

استاندارد HDR دارای فرمت‌های مختلفی است که شامل HDR 10 و Dolby Vision وHDR 10 +  و HLG می‌شود. این فرمت‌های مختلف در برخی از موارد تفاوت‌های زیادی با هم دارند. خوشبختانه معمولاً نمایشگرهای HDR رده‌بالا از چند فرمت مختلف پشتیبانی می‌کنند. در ادامه با این فرمت‌های مختلف به‌صورت مختصر آشنا می‌شویم.

HDR10

HDR10 که برای نخستین بار در سال ۲۰۱۵ معرفی شده، توسط انجمن فناوری مصرف‌کننده (Consumer Technology Association) توسعه داده شده است. HDR10 استاندارد کاملاً باز محسوب می‌شود. به بیان دیگر تمام سازندگان نمایشگر می‌توانند این فناوری را بدون هیچ‌گونه محدودیتی در محصولات خود ایجاد کنند و محتوای HDR10 را برای تبلیغ نمایشگرهای خود ایجاد کنند. در این فرمت عدد ۱۰ در کنار کلمه HDR به پنل ۱۰ بیت اشاره می‌کند.

فرمت HDR 10 داده‌های متا (یا متادیتا) را نیز برای نمایشگرها فراهم می‌کند. این داده‌ها میزان روشنایی و سطوح رنگ‌ها را برای بخش خاصی از یک محتوا را برای نمایشگرها شرح می‌دهد؛ البته در این فرمت HDR برخلاف سایر فرمت‌های پیشرفته‌تری که در ادامه به‌صورت مختصر با آن آشنا می‌شویم، داده‌های متا ثابت هستند؛ به‌عنوان‌مثال برای یک محتوا حداقل و حداکثر روشنایی تعریف‌ شده است که برای کل ویدیو اعمال می‌شود.

 HDR 10 هم برای نمایشگر و هم برای محتوا استاندارد پایه محسوب می‌شود و تقریباً تمام نمایشگرهای HDR برندهای ایرانی و خارجی از آن پشتیبانی می‌کنند .از دیگر پلتفرم‌هایی که از این فرمت پشتیبانی می‌کنند می‌توان به بلوری پلیرهای UHD، سرویس‌های استریم ویدیو و حتی نسل قبلی کنسول‌هایبازی سونی و مایکروسافت اشاره کرد.

دالبی ویژن

دالبی ویژن نسخه اختصاصی شرکت دالبی از HDR است. این نسخه از استاندارد HDR نسبت به HDR 10 در زمینه‌های مختلف کاملاً برتر است. اول اینکه دالبی ویژن برخلاف HDR 10 که تنها از رنگ ۱۰ بیتی پشتیبانی می‌کند، از رنگ ۱۲ بیتی نیز پشتیبانی می‌کند. در ضمن شرکت دالبی سازندگانی را که قصد تهیه محتوای دالبی دالبی ویژن را دارند، ملزم به استفاده از تجهیزات پیشرفته‌تر و دقیق‌تری برای ساخت محتوای خود کرده است. در ضمن میزان حداقل کنتراست و روشنایی الزامی تعریف‌شده توسط دالبی به میزان قابل‌توجهی از استانداردهای مشخص‌شده برای HDR 10 بالاتر است. در ضمن در استاندارد دالبی ویژن داده‌های متای ارائه‌شده برای محتوای HDR، برخلاف داده‌های متای HDR 10 ثابت (استاتیک) نیست و پویا (دینامیک) است؛ به عبارت دیگر در محتوای دالبی ویژن، داده‌های متای به گونه‌ای ایجاد شده است که میزان کنتراست و روشنایی برای هر صحنه (یا حتی هر فریم) برای محتوای در حال نمایش تغییر کند.

 در ابتدای پیدایش استاندارد دالبی ویژن، محتواهایی که بر مبنای این استاندارد ساخته می‌شدند، تفاوت چندانی با HDR 10 نداشتند؛ اما به‌مرورزمان محتواهای دالبی ویژن به لطف بهره‌مندی از فناوری‌های مختلف بهبود چشمگیری پیدا کردند و اختلاف محتوای دالبی ویژن با HDR 10 به مرور زمان بیشتر شد که سازندگان آن‌ها برای ساخت چنین محتواهایی تجربه بیشتری به دست آوردند. لازم به ذکر است از سازندگان نمایشگرهایی که قصد ایجاد استاندارد دالبی ویژن را در محصولات خود دارند باید حق دریافت لایسنس این ویژگی را به شرکت دالبی بپردازند.

+HDR10

+HDR10 نسخه بهبودیافته HDR10 محسوب می‌شود که نسبت به آن به میزان قابل‌توجهی ارتقا یافته است. در این استاندارد هم مانند دالبی ویژن از داده‌های متای پویا استفاده می‌شود و مانند HDR10 یک استاندارد باز است و تمام سازندگان نمایشگرها می‌توانند بدون هیچ‌گونه محدودیتی از این ویژگی در محصولات خود استفاده کنند.

+HDR10 نیز مانند HDR10 تنها از رنگ ۱۰ بیتی پشتیبانی می‌کند؛ البته با توجه به اینکه اکثر نمایشگرهای امروزی دارای پنل ۱۰ بیتی هستند، پشتیبانی از رنگ ۱۲ بیتی چندان ضروری نیست؛ اما ممکن است در آینده وضعیت فرق کند و با استفاده از پنل‌های ۱۲ بیتی در نمایشگرها، دالبی ویژن نسبت به +HDR10 کاملاً برتری پیدا کند.

لازم به ذکر است که +HDR10 یک استاندارد انطباقی محسوب می‌شود. به بیان ساده در نمایشگرهای دارای اینستا ندارد HDR از حسگرهایی برای تشخیص نور محیطی اتاق استفاده می‌کنند و سپس تنظیمات تصویر بر اساس نور محیط تغییر می‌دهد؛ البته تمام نمایشگرهای +HDR10 دارای این حسگرها نیستند و چنین حسگرهایی تنها در نمایشگرهای رده‌بالای +HDR10 دیده می‌شود.

Hybrid Log Gamma (HLG)

استاندارد HLG یا Hybrid Log Gamma یک استاندارد رایگان HDR محسوب می‌شود و بیشتر برای پخش محتوای OTA یا Over-the-air (به‌صورت بی‌سیم) استفاده می‌شود و در ایجاد آن محدودیت‌هایی که برای انتقال ویدیو با OTA وجود دارد، در نظر گرفته شده است

HLG برخلاف استانداردهایی که تاکنون معرفی شده، برای برقراری ارتباط با نمایشگر از داده‌های متا استفاده می‌شود؛ زیرا در هنگام انتقال ویدیو از طریق OTA احتمال تداخل در مقایسه با زمانی که ویدیو از طریق اینترنت منتقل می‌شود، بیشتر است و در صورت استفاده از داده متا، ممکن است داده‌ها در هنگام انتقال از بین بروند. در استاندارد HLG از ترکیبی از گامای متداول و منحنی‌های لگاریتمی اضافی ایجادشده در خود محتوا برای دستیابی به محتوای HDR استفاده می‌شود.

نخستین بخش که همان گاما است، توسط هر سیگنالی که نمایش داده می‌شود تشخیص داده می‌شود؛ زیرا گاما استاندارد مورداستفاده برای شرح روشنایی محتوای SDR است. از سوی دیگر محتوای لگاریتمی سطح بالاتری از سطح روشنایی نمایشگرهای SDR را شرح می‌دهد و اطلاعات ارائه‌شده از سوی این استاندارد HDR تنها توسط نمایشگرهای سازگار با HDR خوانده می‌شود. این موضوع به معنای این است که HLG با نمایشگرهای SDR هم کاملاً سازگار است (سازگاری عقب رو) دارد و نیاز به ارائه دو استریم ویدیو را حذف می‌کند که منجر به صرفه‌جویی در مصرف پهنای باند می‌شود. HLG استاندارد منسوخ‌شده‌ای محسوب نمی‌شود؛ بنابراین می‌تواند خود را با نمایشگرهایی که دارای سطوح روشنایی متغیری هستند، مطابقت دهد.

البته استاندارد HLG نقصی دارد که به‌سادگی نمی‌توان از آن چشم‌پوشی کرد. ممکن است در صورت استفاده از آن در نمایشگرهای SDR قدیمی که از طیف‌های رنگ گسترده پشتیبانی نمی‌کنند، رنگ‌ها اشباع لازم را نداشته باشند و رنگ‌ورورفته به نظر برسند. در نمایشگرهای SDR میزان روشنایی کمتر  از میزان استاندارد است؛ زیرا نقطه سفید HLG کمتر از روشنایی استاندارد رنگ BT.709 در اکثر نمایشگرهای SDR است؛ البته با این وجود بازهم تصاویر HLG کیفیت بسیار خوبی دارند و کیفیت محتوای HLG در نمایشگر SDR در مقایسه با کیفیت سایر محتواهایHDR ، به‌میزان قابل‌توجهی بهتر است. افرادی که در هنگام تماشای تلویزیون چندان در مورد کیفیت تصویر حساس نیستند، اصلاً متوجه کم بودن میزان اشباع رنگ‌ها یا کم بودن روشنایی محتوای HLG نمی‌شوند.

دو شرکت BBC و NHK جزو مطرح‌ترین شرکت‌های استفاده‌کننده از استاندارد HLG برای نمایش محتوای HDR در شبکه‌های تلویزیونی خود هستند. به نظر می‌رسد در آینده HLG به استاندارد متداولی برای نمایش محتوای HDR در شبکه‌های تلویزیونی تبدیل شود.

منابع ارائه‌دهنده محتوای HDR: فیلم‌ها، محتوای آنلاین و بازی

شاید انتظار داشته باشید تنها با خرید نمایشگر HDR بتوانید تصاویر با کیفیتی را مشاهده کنید؛ اما متأسفانه این‌چنین نیست و نمایشگرهای HDR تنها در هنگام نمایش محتوای HDR عملکرد بسیار خوبی دارند؛ بنابراین برای اینکه بتوانید از کیفیت واقعی نمایشگرهای HDR لذت ببرید، حتماً باید محتوای HDR را در آن‌ها نمایش دهید. در ادامه با برخی از منابع و پلتفرم‌های مختلفی که می‌توانید محتوای HDR را از آن‌ها دریافت کنید، آشنا می‌شویم. این منابع به شرح زیر هستند:

• منابع استریم ویدیوی آنلاین: از میان این منابع می‌توان به نتفلیکس، آمازون پرایم ویدیو، هولو (Hylu(، دیزنی پلاس، اپل تی وی پلاس (+ Apple TV) و پیکاک (peocock) اشاره کرد. بسیاری از این منابع تنها محتوای HDR پایه را ارائه می‌کنند؛ اما در برخی از آن‌ها محتوای دالبی ویژن هم منتشر شده است که از میان آن‌ها می‌توان به اپل تی وی پلاس و نتفلیکس اشاره کرد.
• بازی‌های ویدیویی: سونی و مایکروسافت چند سال‌ پیش با عرضه نسل هشتم کنسول خود یعنی پلی استیش ۴ پرو و ایکس باکس وان ایکس و وان اس، پشتیبانی خود از استاندارد پایه HDR را آغاز کردند. برخی از بازی‌های منتشرشده برای کنسول‌های نسل نهم مایکروسافت یعنی ایکس باکس سری ایکس و سری اس، از دالبی ویژن هم پشتیبانی می‌کنند. اگرچه بسیاری از بازی‌های منتشرشده توسط شرکت‌های مطرح از HDR پشتیبانی می‌کنند، اما هنوز هم بسیاری از بازی‌ها HDR نیستند. متأسفانه کارت‌های گرافیک قدیمی هم از این استاندارد پشتیبانی نمی‌کنند و تنها گرافیک‌های جدید HDR هستند. بازی‌های منتشرشده برای کنسول نینتندو سوییچ نیز HDR نیستند.
• محتوای منتشرشده روی دیسک: با وجود اینکه دسترسی به محتوای آنلاین راحت‌تر است، اما هنوز هم بسیاری از افراد از یک سو به دلیل عدم برخورداری از اینترنت پرسرعت و از سوی دیگر کیفیت بالاتر محتوای منتشرشده روی دیسک در مقایسه با محتوای آنلاین، این محتواها (مخصوصاً محتواهای منتشرشده روی دیسک‌های بلو ری) را ترجیح می‌دهند. محتواهای UHD یا اولترا اچ‌دی دیسک‌های بلوری از HDR10 به‌عنوان استاندارد پایه استفاده می‌کنند و برخی از محتواهای منتشرشده روی این دیسک‌ها از دالبی ویژن و + HDR 10 هم پشتیبانی می‌کند. لازم به ذکر است در صورت تمایل برای تماشای محتوای HDR از طریق بلوری پلیرها، باید استاندارد HDR مورداستفاده در تلویزیون با استاندارد محتوای دیسک بلوری یکسان باشد.

انواع مختلف نمایشگرهای HDR

تاکنون در مورد خود استانداردهای HDR و روش‌هایی که این استانداردها با بهره‌مندی از آن‌ها می‌توانند کیفیت تصاویر را به میزان قابل‌توجهی بهبود دهند، صحبت کردیم. در ادامه قصد داریم شما را با انواع نمایشگرهای HDR آشنا کنیم. همان‌طور که گفتیم استانداردهای مختلف HDR کیفیت یکسانی را ارائه نمی‌دهند و برخی از نمایشگرهای HDR از نسخه‌های مختلف این استاندارد پشتیبانی نمی‌کنند و تنها یک یا دو استاندارد در آن‌ها پشتیبانی می‌شود.

نمایشگرهای HDR ارزان‌قیمت فاقد گاموت‌های رنگی گسترده لازم برای نمایش محتوای HDR با کیفیت واقعی هستند. چنین نمایشگرهایی سیگنال HDR را بدون هیچ‌گونه مشکلی دریافت می‌کنند؛ اما به‌درستی نمی‌توانند آن را نمایش دهند و در برخی از موارد مربوط کیفیت محتوای HDR از محتوای SDR هم بدتر می‌شود!

بنابراین درصورتی‌که در مورد کیفیت محتوای HDR حساس هستید، توصیه می‌کنیم در هنگام خرید نمایشگرهای ارزان‌قیمت با احتیاط عمل کنید و درصورتی‌که توانایی خرید نمایشگرهای بهتر و رده‌بالاتر را دارد، از خرید نمایشگرهای ارزان صرف نظر کنید؛ زیرا چنین نمایشگرهایی عملاً توانایی نمایش HDR با کیفیت واقعی را ندارند. حتی نمایشگرهای ارزان‌قیمتی که طبق ادعای سازندگان خود، از استاندارد HDR 10 پشتیبانی می‌کنند، آن‌طور که باید از این استاندارد پشتیبانی نمی‌کنند و مانور دادن سازندگان چنین نمایشگرهایی روی پشتیبانی آن‌ها از استاندارد HDR 10، تنها یک حربه تبلیغاتی برای افزایش فروش آن‌ها است. پشتیبانی چنین نمایشگرهایی از HDR 10 تنها به معنای سازگار بودن آن‌ها با محتوای ۱۰ بیتی است.

اگرچه پشتیبانی یک نمایشگر از HDR 10 به معنی برخورداری آن از ویژگی‌های ضروری برای نمایش محتوای HDR با کیفیت واقعی است؛ اما استاندارد HDR 10 مورداستفاده در نمایشگرهای رده‌پایین و ارزان‌قیمت، استاندارد HDR غیرواقعی است. بدون تردید ذکر قابلیت پشتیبانی چنین تلویزیون‌هایی از استاندارد HDR توسط سازندگان آن‌ها باعث می‌شود تصور کاملاً بدی از این استاندارد در ذهن افراد شکل گیرد و افراد آن را استاندارد ناکارآمدی بدانند. تفاوت فاحش بین کیفیت محتوای HDR واقعی و غیرواقعی، افراد را به سمت خرید نمایشگرهای رده‌بالا سوق می‌دهد.

حال ممکن است از خود بپرسید چگونه می‌توانید نمایشگری را انتخاب کنید که بتواند کیفیت واقعی محتوای HDR را به شما ارائه دهد؟ به شما توصیه می‌کنیم ابتدا به فهرست مشخصات نمایشگر موردنظر خود توجه کنید و مطمئن شوید که از تمام ویژگی‌های زیر برخوردار است.

• پشتیبانی از گاموت رنگی گسترده: نمایشگر باید حداقل ۸۰ درصد از فضای رنگی DCI-P3 را پوشش دهد. همچنین پشتیبانی نمایشگر از گاموت رنگی Rec. 2020 و BT. 2020 یک امتیاز مثبت برای آن محسوب می‌شود؛ اما یک ویژگی ضروری نیست.
• برخورداری از حداقل روشنایی بین ۵۰۰ تا ۸۰۰ نیت: لازم به ذکر است که برخی از سازندگان نمایشگر میزان روشنایی محصولات خود را بیش از میزان واقعی بیان می‌کنند. روشنایی یک تلویزیون هر چه بالاتر باشد بهتر است. روشنایی برخی از نمایشگرهای رده‌بالا به بیش از ۱۰۰۰ نیت یا حتی ۲۰۰۰ نیت هم می‌رسد.
• برخورداری از سیستم پس‌زمینه کارآمد: توصیه می‌کنیم نمایشگری را خریداری کنید که حتماً دارای سیستم نور پس‌زمینه local dimming باشد یا خود نمایشگر از نوع Mini LED باشد. چنین نمایشگرهایی دارای کنتراست بالایی هستند. در نمایشگرهای دارای پنل VA سیستم نور پس‌زمینه local dimming حذف شده است؛ زیرا ساختار این نوع پنل به گونه‌ای است که خود به‌تنهایی می‌تواند کنتراست خوبی را ایجاد کند.
• پشتیبانی از استانداردهای مختلف HDR: توصیه می‌کنیم حتماً تلویزیون‌های رده‌بالای HDR را بخرید تا بتوانید از استانداردهای مختلف HDR که در مورد آن‌ها توضیح دادیم، بهره‌مند شوید. برخی از نمایشگرهای HDR ارزان‌قیمت تنها از استاندارد HDR 10 پشتیبانی می‌کنند؛ اما نمایشگرهای رده‌بالا علاوه بر HDR 10 از استانداردهای دالبی ویژن و HLG نیز پشتیبانی می‌کنند. انتخاب نمایشگری با یک استاندارد خاص HDR به میزان زیادی به منبعی که می‌خواهید محتوای HDR را از آن دریافت کنید، بستگی دارد.

البته متأسفانه برخی از این مشخصات در هنگام خرید نمایشگر قابل‌تشخیص یا به سادگی قابل فهم نیستند. مصرف‌کنندگان نمایشگرها سال‌ها است که خواستار ایجاد استانداردهای جهانی و مشخص‌شده برای HDR هستند؛ درست مانند استانداردهای ایجادشده برای USB و HDMI. اعضای گروه استانداردهای رابط VESA در حال حاضر گواهی DisplayHDR را ایجاد کرده‌اند که می‌توانید از آن به‌عنوان منبع استفاده کنید.

معرفی استاندارد DisplayHDR

اگرچه استاندارد Displayport، استاندارد همه‌شمولی محسوب نمی‌شود؛ اما می‌تواند در هنگام انتخاب یک نمایشگر HDR مناسب به شما کمک کند. بر اساس این استاندارد، هر یک از محصولات به‌صورت جداگانه موردبررسی و آزمایش قرار می‌گیرند و درصورتی‌که نمایشگری بتواند این آزمایش‌ها را با موفقیت پشت سر بگذارد، سازنده آن می‌تواند مدعی شود که محصول تولیدی‌اش دارای این استاندارد است. در حال حاضر DisplayHDR هشت سطح عملکردی را مشخص کرده است. سه سطح عملکردی این استاندارد مختص تلویزیون‌های اولد (OLED) و میکرو LED است.

پایین‌ترین سطح این استاندارد DisplayHDR 400 است. طبیعتاً نمایشگرهای دارای این استاندارد، نمایشگرهای رده‌بالایی محسوب نمی‌شوند. معمولاً نمایشگرهای دارای استاندارد DisplayHDR 400  دارای پنل ۸ بیتی و حداکثر روشنایی ۴۰۰ نیتی هستند. در ضمن نمایشگرهای دارای این استاندارد رنگ‌های زیادی از طیف رنگی DCI-P3 را پوشش نمی‌دهند. متأسفانه چنین ویژگی‌هایی اصلاً برای نمایش محتوای HDR با کیفیت واقعی مناسب نیستند و با ویژگی‌های لازم فاصله زیادی دارند؛ البته استاندارد DisplayHDR 400 تنها با هدف ایجاد کیفیت تصویری بهتری نسبت به محتوای SDR ایجاد شده‌ است.

نمایشگرهای دارای استاندارد DisplayHDR 500 و استانداردهای بالاتر از آن برای نمایش محتوای HDR عملکرد بهتری دارند. این نمایشگرها از گاموت‌های رنگی گسترده‌تری پشتیبانی می‌کنند و برای ایجاد کنتراست بهتر مجهز به سیستم نور پس‌زمینه Local dimming هستند. در ضمن روشنایی این نمایشگرها هم به میزان قابل‌توجهی بیشتر از نمایشگرهای SDR است. از دیگر ویژگی‌های شاخص این نمایشگرها می‌توان به برخورداری آن‌ها از پنل ۱۰ بیتی و پوشش گاموت‌های رنگی گسترده‌تر اشاره کرد.

DisplayHDR True Black یکی دیگر از استانداردهای زیرشاخه DisplayHDR محسوب می‌شوند. روشنایی نمایشگرهای دارای این استاندارد بین ۴۰۰ تا ۶۰۰ نیت است. این نمایشگرها در تولید رنگ مشکی عمیق و غنی و کنتراست بالا و تأثیرگذار عملکرد بسیار خوبی دارند. اولدها یکی از بهترین انواع نمایشگرها محسوب می‌شوند و می‌توانند تصاویر HDR را با کیفیت خیره‌کننده‌ای نمایش دهند. در ضمن این تلویزیون‌ها در تولید رنگ مشکی واقعی و کاملاً عمیق و همچنین کنتراست بی‌نهایت، بدون نقص عمل می‌کنند و برای بازی‌های HDR هم کاملاً مناسب هستند؛ اما روشنایی این نمایشگرها به‌اندازه نمایشگر LCD دارای فناوری Quantum Dots یا نقاط کوانتومی نیست. ممکن است با پیشرفت تلویزیون‌های فاقد نور پس‌زمینه و دارای پیکسل‌های خود نورده در آینده، سطوح بالاتری از این استاندارد هم معرفی شود.