نتیجه مطالعه‌ای جدید: مجیک ماشروم می‌تواند افسردگی را درمان کند

پژوهشگران مرکز مطالعات سایکدلیک (روان‌گردان - Psychedelic) امپریال کالج لندن طی مطالعات اخیر خود متوجه شدند که در یک دوره درمانی «سیلوسایبین» (Psilocybin) می‌توانند افسردگی را درمان کنند. این ماده جالب که داخل مجیک ماشروم یافت می‌شود، تاکنون مورد بررسی گروه‌های تحقیقاتی زیادی قرار گرفته و در نیم قرن گذشته توجه بسیاری از افراد کنجکاو را به خود جلب کرده است.

مجیک ماشروم قارچی است که ماده‌ای مخدر و سمی به نام سیلوسایبین دارد و مصرف آن فرد را دچار تجربه‌هایی مثل توهم دیداری و روحی، تغییر در ادراک، درک تحریف شده از زمان، تجربه‌های معنوی جدید و حس سرخوشی می‌کند. با این حال، سمی بودن این ماده فرد را در بیشتر اوقات دچار حمله اضطراب (Panic attack) و حالت تهوع نیز می‌کند. خود ماده سیلوسایبین از نظر بیولوژیکی غیرفعال است، اما پس از ورود به بدن، در مدت زمان کوتاهی تبدیل به سیلوسین (Psilocin) می‌شود که تاثیرات روانی مشابه ال‌اس‌دی (LSD)، مسکالین (Mescaline) و دی‌ام‌تی (DMT) دارد. 

البته باید گفت با توجه به نقاشی‌های ماقبل تاریخ، مصرف سیلوسایبین به زمانی قبل از تاریخ ثبت شده می‌رسد. برخی قبیله‌ها از این ماده را به روش‌های مختلفی در مراسم‌های معنوی و الهی خود استفاده می‌کردند. با این حال، از آنجایی که سایکدلیک‌ها مغز فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهند و تجربه‌های روانی متفاوتی برای او رقم می‌زنند، مصرف آن‌ها در سنین پایین می‌تواند آسیب‌های مغزی شدیدی باقی بگذارد که در برخی شرایط بازگشت ناپذیرند.

این مطالعه بالینی جدید نشان می‌دهد که سیلوسایبین در صورت مصرف تحت درمان متخصصان روان، می‌تواند در درمان افسردگی مفید باشد. این گروه تحقیقاتی با انتشار مقاله خود در ژورنال Nature Medicine، چگونگی تاثیر این ماده سایکدلیک در علائم افسردگی را مورد بررسی قرار دادند.

این گروه اسکن مغزی ۵۹ داوطلب سیلوسایبین تراپی (Psilocybin Therapy) را مطالعه می‌کردند که در طول درمان تغییرات قابل توجهی در مغز بیماران نشان می‌داد. ۱۶ داوطلب در یک گروه مطالعاتی و ۴۳ نفر دیگر در گروهی جدا قرار گرفتند.

نتایج گروه اول

۱۶ داوطلب گروه اول افسردگی مقاوم به درمان داشتند که با مصرف چندین داروی ضدافسردگی متفاوت نیز بهبودی قابل توجهی تجربه نکرده بودند. داوطلبان این گروه در ابتدا، ۱۰ میلی‌گرم دوز سیلوسایبین و پس از هفت روز، ۲۵ میلی‌گرم دیگر دریافت کردند. در این دوره، آن‌ها در هر جلسه درمانی تحت نظر متخصصان بودند و پس از دریافت دوز سیلوسایبین با روان‌درمانگران درباره تجربه خود صحبت می‌کردند.

متخصصان نیز برای بررسی تغییرات مغز داوطلبان با فناوری تصویربرداری تشدید مغناطیسی کارکردی یا fMRI میزان جریان خون در بخش‌های مختلف مغز آن‌ها را بعد از هر جلسه درمانی بررسی می‌کردند. قسمت‌هایی از مغز که خون اکسیژن‌دار از آن‌ها عبور می‌کند، فعال هستند که در این نوع تصویربرداری می‌توان آن‌ها را تشخیص داد. این گروه با مقایسه تصاویر قبل و بعد از درمان تغییرات قابل توجهی در علائم افسردگی داوطلبان مشاهده کردند که با ارتباط دوباره بخش‌های مختلف مغز با یکدیگر ایجاد شده بود.

نتایج گروه دوم

مطالعه بالینی دوم به صورت تصادفی کنترل شده بود که داوطلبان آن به طور تصادفی یا سیلوسایبین و یا ماده ضدافسردگی معمول اس‌سیتالوپرام دریافت می‌کردند. در این مطالعه، هیچ یک از داوطلبان و پژوهشگران نمی‌دانستند هر داوطلب چه دارویی دریافت کرده است.

در نهایت گروه دریافت‌کننده سیلوسایبین، با فاصله سه هفته دو دوز ۲۵ میلی‌گرم سیلوسایبین دریافت کرد و در طول مطالعه قرص شکر مصرف می‌کرد. گروه اس‌سیتالوپرام، با فاصله سه هفته دو دوز یک میلی‌گرم سیلوسایبین دریافت کرد و در طول مطالعه اس‌سیتالوپرام مصرف می‌کرد.

پژوهشگران این مطالعه اعلام کردند که دوز یک میلی‌گرم سیلوسایبین اثر سایکدلیک خاصی ندارد و در این مطالعه مثل یک پلاسیبو عمل کرد. معمولا دوزهای سه تا پنج برابر بیشتر از این مقدار می‌تواند اثر روانی و تجربه‌های جدید ایجاد کند.

گروه اس‌سیتالوپرام هیچ تغییر خاصی در ارتباط بین بخش‌های مختلف مغز نشان نداد، اما گروه اول که سیلوسایبین دریافت کرد به طور قابل توجهی ارتباطات مغزی را افزایش داد و بهبودی بهتری نسبت به گروه اس‌سیتالوپرام نشان داد. چنین نتیجه‌ای نشان می‌دهد که سیلوسایبین به شیوه متفاوتی از یک داروی ضدافسردگی معمول روی مغز تاثیر می گذارد.

در این روش، سیلوسایبین مثل ال‌اس‌دی و سایر سایکدلیک‌ها به دریافت‌کننده 2A سروتونین مغز متصل می‌شود و آن را فعال می‌کند. این دریافت‌کننده‌ها یا رسپتورها در بخش‌های خاصی از غشا مغزی به وفور یافت می‌شود. این بخش‌ها مسئول انجام عملکردهای سطح بالای شناختی مثل درون‌نگری و عملکردهای اجرایی هستند. این رسپتورها پس از اینکه در معرض سیلوسایبین قرار بگیرند به حالت اولیه خود بازمی‌گردند و فعالیت آن‌ها مشابه یک مغز سالم می‌شود.

نتایج این مطالعه جالب و هیجان‌انگیز است، اما همچنان راهی طولانی برای استفاده آن به صورت قانونی و درمانی وجود دارد. این ماده برای دریافت مجوز سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) باید تحت مطالعات گسترده‌ای قرار بگیرد و روی صدها نفر آزمایش شود.

خطرات سایکدلیک‌ها

از آنجایی که سایکدلیک‌ها تاثیر روانی گسترده‌ای دارند و تجربه متفاوتی در اختیار فرد مصرف کننده قرار می‌دهند، در اکثر کشورها غیرقانونی هستند و حمل آن‌ها مجازات سنگینی دارد. با این حال، کشورهای پیشرفته‌ای مثل ایالات متحده در حال آزادسازی و قانونی کردن این مواد است تا بتواند راحت‌تر آن‌ها را کنترل کند. دولت‌ها با قانونی کردن موادی مثل ماریجوانا و مجیک ماشروم مسئولیت خطرات و ضررهای آن‌ها را برعهده می‌گیرند و آن‌ها را درمان می‌کنند. با این کار، حتی با آموزشی که در اختیار عموم قرار می‌گیرد از آسیب‌های جدی به مغز جلوگیری می‌شود.

متاسفانه با توجه به شرایط کنونی کشورمان، دسترسی به این مواد و اطمینان از ترکیبات آن‌ها حتی برای مصارف درمانی کار بسیار سخت و عملا نشدنی است. بنابراین، پیشنهاد می‌کنیم تا حد امکان از آن‌ها دور بمانید و سلامتی خود را در اولویت قرار دهید.