امروز در فضا: آخرین پرواز آزمایشی تقویت‌کننده موشک ساترن-۱

۲۸ مارس ۱۹۶۳ ناسا اولین مرحله تقویت‌کننده موشک ساترن-۱ خود را در چهارمین و آخرین پرواز آزمایشی پرتاب کرد. این پرواز زیرمداری بدون سرنشین، به فضانوردان برای پرتاب فضاپیما به ماه کمک کرد.

پروازهای آزمایشی

ساترن-۱، اولین موشک باربری تولیدشده توسط ایالات‌متحده بود که برای پرتاب محموله‌های بزرگ و سنگین به فراتر از مدار زمین طراحی شد. اولین پرواز آزمایشی این موشک‌ها در ۲۷ اکتبر ۱۹۶۱ انجام شد.

پس از این مرحله آزمایشی اولیه، ناسا شروع به راه‌اندازی پروازهای آزمایشی با مرحله دوم و ماژول فرماندهی/سرویس آپولو کرد. این پرواز آزمایشی ساترن-۱ که اس-آ۴ نامگذاری شد، پرتاب مرحله دوم ساختگی را برای آزمایش آیرودینامیک مرحله دوم واقعی انجام داد.

یکی دیگر از مواردی که ناسا در پروازساترن-۱ آزمایش کرد، سیستم جدیدی برای مقابله با خرابی موتور بود. یکی از هشت موتور به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی شده بود که در اواسط پرواز خاموش شود. بنابراین سوخت موتور حین پرواز از کار افتاد. سپس دوباره به موتورهای دیگر هدایت شد تا موشک بتواند به کار خود ادامه دهد.

ساترن-۱

ساترن ۱ در مقایسه با موشک‌های آن زمان بزرگ‌تر بود. موشک ژوپیتر- سی که اولین ماهواره آمریکایی را پنج سال قبل از این پرتاب به مدار زمین رساند، سه‌برابر کوچک‌تر از ساترن بود و میزان نیروی رانشی که ساترن-۱ می‌توانست تولید کند نیز بیش از ده برابر ژوپیتر- سی بود. ساترن با سوخت هیدروژن مایع کار می‌کرد و دارای سیستم هدایت و کنترل نیز بود.

ده عدد از این موشک‌ها به‌طور آزمایشی و هر کدام با حمل محموله‌های گوناگونی به فضا پرتاب شدند. ساترن-۱ راه را برای توسعه بالابرهای فوق سنگین مثل ساترن-۵ که اولین انسان‌ها را در برنامه آپولو به فضا برد، باز کرد.