بررسی بازی ترسناک Layers of Fear؛ میراث دوریان گری

در همایش E3 سال گذشته بود که کمپانی سونی برای اولین بار از بازی جدیدی به نام پروژه P.T. رونمایی کرد و اعلام نمود که دارندگان کنسول نسل هشتمی سونی می توانند دموی آزمایشی آن را به رایگان دریافت کنند. چند روز بعد از انتشار دموی آزمایشی، مشخص شد پروژه P.T. در واقع بازی جدید هیدئو کوجیما است که با همکاری گیرمو دل تورو (کارگردان شهیر هالیوودی) و نورمن ریداس (بازیگر سریال The Walking Dead) ساخته می شود.

پروژه P.T. قرار بود به عنوان دنباله ای بر سری بازی سایلنت هیل ساخته شود و کمپانی کونامی، ناشر بازی، نام سایلنت هیلز را بر آن نهاده بود. با این حال، مشکلات حقوقی به وجود آمده میان هیدئو کوجیما و کمپانی ژاپنی کونامی، سبب شد تا سایلنت هیلز هیچگاه به مرحله تولید نرسد و یکی از تراژیک ترین وقایع صنعت گیم در چند سال اخیر، رقم بخورد.

برای آن دسته از افرادی که موفق به تجربه نسخه بتای سایلنت هیلز نشدند باید گفت که به نظر می رسید این عنوان، می توانست فصلی جدید در حیات بازی های ویدیویی پیرو ژانر وحشت باز کند و المان ها و مکانیک های استفاده شده در آن، بسیار پیشرفته تر از سایر عناوین ترسناک چند سال اخیر می نمودند.

در هر حال، بازی مورد بحث هیچگاه ساخته نشد و گیمرها نیز واکنشی تند نسبت به این موضوع نشان دادند، اما میراث سایلنت هیلز همچنان باقی مانده و استودیوهای بازیسازی دیگر در تلاش اند تا با الهام از آن، تجربه ای فراموش نشدنی برای دوست داران این ژانر منحصر به فرد فراهم آورند.

Bloober Team یکی از همین استودیوهای خلاق به شمار می رود که سعی داشته با الهام گیری (و نه تقلید صرف) از پروژه سایلنت هیلز، عنوان خود را چند درجه ارتقا دهد. Blooper Team اخیرا ساخت بازی Layers of Fear را به پایان رسانده است؛ عنوانی که از چند ماه پیش به صورت «پیش از موعد - Earley Access» روی پلتفرم استیم قرار گرفت و روز گذشته، نسخه کامل آن برای سه پلتفرم پی سی، پلی استیشن 4 و اکس باکس وان عرضه شد.

داستان Layers of Fear روایت ذهن آشوب زده نقاشی کمال گراست که با شکنجه روحی و روانی خود، در پی آن است که شاهکاری بی بدیل فراهم آورد. شاهکاری که اگر تکمیل شود، وی را از نقاشان مطرح متمایز کرده و سبب می گردد تا از وسواس فکری خود رهایی یابد. از داستان Layers of Fear می توان به عنوان اقتباسی فوق العاده از کتاب «تصویر دوریان گری» نوشته اسکار وایلد یاد کرد که دقیقا به مثابه آن، مخاطب را به اعماق ذهن پروتاگونیست می برد و افکار و عقاید وی را مورد کنکاش قرار می دهد.

نتیجه نهایی الهام از یکی از بزرگترین آثار ادبی کلاسیک جهان، برخلاف تصور به بهترین شکل ممکن درآمده است. Layers of Fear به شکلی اعجاب انگیز نوعی حس همذاب پنداری ناب میان گیمر و شخصیت اصلی فراهم ما آورد. ترکیب  بازی با عناصر کلیدی ژانر وحشت، شاهکاری فراموش نشدنی پدید آورده که تجربه آن برای تمام دوست داران این ژانر، امری حیاتی برشمرده می شود.

گیم پلی Layers of Fear از سبکی نسبتا نوین در میان بازی های ویدیویی بهره می برد که از آن می توان به نام اول شخص اتمسفریک یاد کرد. اگر عناوینی از قبیل P.T. یا بازی مستقل Gone Home را تجربه کرده باشید، آشنایی کامل با این سبک خواهید داشت. در اصل همان طور که از نام سبک مذکور نیز پیداست، گیمر آزادی عمل چندانی در گیم پلی ندارد و صرفا با راه رفتن در محیط، تجربیات شنیداری و دیداری مد نظر سازندگان را کسب می کند.

پایبندی به سبک اول شخص اتمسفریک بدون شک یکی از نقاط قوت Layers of Fear است. در واقع تیم Blooper به جای آنکه همه چیز را از نو ابداع کند، تلاش داشته تا از عناصر موفقیت آمیز و تضمین شده بازی های دیگر قرض گرفته و کالکشنی از بهترین المان های موجود را در قالب گیم پلی 5 ساعته بازی در اختیار مخاطب بگذارد.

اگرچه گیم پلی Layers of Fear اندکی کوتاه است و می توان در یک بار بازی به اتمامش رساند اما سازندگان از تک تک لحظات آن به خوبی استفاده کرده اند و گیمر هیچگاه در آسایش نیست. برخلاف بسیاری از عناوین امروزی، گیم پلی Layers of Fear به صورت مداوم، نوعی احساس تنش و اضطراب به مخاطب القا می کند که شاید نزدیک ترین مورد به آن، بازی Amnesia: The Dark Descent از استودیوی سوئدی Frictional Games باشد.

Layers of Fear عجله ای برای تحت تاثیر قرار گیمر ندارد و به وی اجازه می دهد تا وارد دنیای هنری و در عین حال رعب انگیز بازی شود. هرچه در بازی پیش می روید، متوجه خواهید شد که سازندگان حقه های رعب آور بیشتری به کار می بندند که حتی تصور آن ها هم از ذهن مخاطب خارج است.

گیم پلی بازی دقیقا مانند P.T. در ساختمانی بزرگ و ویکتوریایی می گذرد و گیمر تنها موظف است تا از میان اتاق های مختلف عبور کند. البته همین المان ساده، بستری جالب توجه برای فریب دادن گیمر فراهم آورده؛ مثلا بسیاری از درها، به اتاق هایی تکراری منتهی می شوند و یا گیمر را در لوپی بی پایان از راهروهای باریک قرار می دهند.

شاید در نوشتار، چنین المان هایی چندان جالب به نظر نرسند اما زمانی که گیم پلی تنش زای Layers of Fear را تجربه کنید، به اوج هنر سازندگان آن پی خواهید برد. یکی از نکات قابل توجه بازی، تغییر ساختار محیط با حرکت دادن دوربین از سوی گیمر است؛ این بدان معناست که در پاره ای از اوقات، گیمر با چرخاندن دوربین متوجه می شود اجزای دیواره های پشتی وی تغییر کرده اند و حتی مسیرهای جدیدی برای حرکت در لوکیشن باز شده اند.

به بیان دیگر، جزییات موجود در محیط، نقشی کلیدی در روایت داستان ایفا می کنند و تاثیری مهم در ایجاد حس ترس در گیمر دارند. در طول گیم پلی، ساختار محیط در کنار افکت های شنیداری، همواره نوعی حس ناامنی به گیمر القا می کنند که حقیقتا باید سازندگان را بابت چنین دستاوردی ستود. نباید فراموش کرد که فیلم ها و بازی های امروزی، دیگر مثل سابق در ایجاد چنین حسی موفق نیستند و Layers of Fear نیز عنوانی نیست که دائما مشابه آن را تجربه کنیم.

صداگذاری هم جز بخش هایی از Layers of Fear به شمار می رود که اشاره به آن الزامی است. طبق معمول تمام عناوین مشابه، می توان انتظار داشت که در تمام بخش های گیم پلی، اصواتی تنش زا مانند صدای لولای درهای مختلف و گام برداشتن روی زمین به گوش برسد. این اصوات به نوبه خود تاثیری شگرف در پیشبرد گیم پلی دارند و گاه تن و بدن گیمر را تا اعماق وجود به لرزه در می آورند.

در همین حال، شخصیت اصلی بازی با نوعی صدای ناموزون گام بر میدارد و نشان می دهد وی پیش از این، سانحه ای را پشت سر گذاشته که به مصدومیت یکی از پاهایش منجر شده است. دوربین بازی نیز با اندکی زاویه به سمت راست حرکت می کند تا تجربه ای مشابه لنگ زدن کاراکتر برای گیمر پدید آید؛ نکته ای که چندان مهم به نظر نمی رسد اما واقعا در گیم پلی تاثیر می گذارد و البته، نمونه آن هیچگاه در هیچ بازی دیگری مشاهده نشده است.

جمع بندی

برای جمع بندی نهایی بدون تعارف باید گفت که Layers of Fear در اکثر اوقات، هویتی مستقل برای خود ندارد و صرفا به جمع آوری المان های عناوین مشابه و عرضه آن ها در محیطی کاملا متفاوت پرداخته است. اما این مسئله لزوما اتفاقی فاجعه بار نبوده و دلیلی موجه برای زیر سوال بردن تمام ظرفیت های بازی نیست.

Layers of Fear عنوانی بسیار ارزشمند است که تجربه ای کاملا متفاوت از ژانر وحشت ارائه می دهد و بعید به نظر می رسد عنوانی شبیه به آن را قبلا تجربه کرده باشید. Layers of Fear به خوبی می داند که چطور ذهن مخاطب را درگیر کند و چطور وی را به بازی و گاه سخره بگیرد. در نهایت حرفی برای گفتن باقی نمی ماند جز اینکه Layers of Fear همان چیزیست که طرفداران ژانر وحشت و عنوان P.T. به دنبال آن بودند.