بررسی بازی Just Cause 3؛ آنارشیست مطلق

موفقیت فیلم های اکشن هالیوودی و سابقه طولانی مدت آن ها در این صنعت، تنها حاکی از آن است که جامعه امروزی علاقه ای وصف ناپذیر به تماشای صحنه های پر زد و خورد و اصطلاحا همان اکشن را دارد و محصولاتی که از این قائده پیروی کنند، قطعا مورد استقبال قرار خواهند گرفت.

صنعت سینما در سال 2015، چند فیلم اکشن بی نظیر چون نسخه های جدید جنگ های ستاره ای و جیمز باند را به خود دید و موج عظیم فیلم های ابرقهرمانانه را نیز نباید از یاد برد. مخاطبان با پول توی جیب شان اثبات کرده اند که تمایل زیادی به فیلم های اکشن خالص دارند و این جریان، در میان صنعت بازی های ویدیویی نیز به راه افتاده است.

استودیوی آوالانچ با ساخت سری بازی جاست کاز نشان داده که می خواهد به نوعی سردمدار این جریان باشد. دو نسخه قبلی بازی، در زمان عرضه خود عناوینی کاملا جاه طلبانه به شمار می رفتند و آوالانچ توانست حد و مرزهای گیمینگ را با آن دو گسترش دهد. دنیای عظیم و بی در و پیکر جاست کاز 2، تجربه ای بی نظیر برای گیمرهای پی سی به ارمغان آورد و اضافه شدن بخش چندنفره به درخواست طرفداران، بقای بازی را تضمین کرد.

اما آوالانچ این بار خواسته که تجربه بازی جدید خود را تنها به گیمرهای پلتفرم پی سی محدود نکند و اجازه دهد که طرفداران کنسول های نسل هشتمی و سخت افزار قدرتمندشان نیز تجربه ای محترمانه از جاست کاز 3 کسب کنند. جاست کاز 3 یک بار دیگر حد و مرزهای بازی های ویدیویی در زمان حاضر را به نمایش می گذارد و برای ما از آینده این صنعت می گوید.

جاست کاز 3 بدون شک عنوانی سرگرم کننده است. امکانات متعدد و جهان بسیار عظیم بازی، احتمالات بی شماری در مقابل گیمر می گذارد. اگر یک چیز به خوبی معلوم باشد، آن است که استودیوی آوالانچ، سرگرم کننده بودن بازی را سرلوحه هدف خود قرار داده و البته نتیجه نهایی بسیار عالی از آب درآمده است.

گیمر باز هم در نقش کاراکتری به نام ریکو سرپیکو رودریگز قرار می گیرد. بعد از گذشت شش سال از وقایع نسخه دوم، ریکو به سرزمین مادری خود، یعنی جزیره مدیترانه ای کوچکی به نام مدیچی، باز می گردد و متوجه می شود که دیکتاتوری ظالم به نام ژنرال سباستیانو دی راوِلو در حال حکمرانی بر آن است. طبیعتا و به رسم هالیوود، قهرمان داستان تصمیم می گیرد که به قلب حکومت ژنرال زده و آن ها را با روش های منحصر به فرد خود، به سزای اعمالشان برساند.

داستان بازی حقیقتا چیزی بیش تر از این برای ارائه ندارد و تمام روند آن، بر پایه توجیه غیرمنطقی اعمال ریکو اساس شده است. البته طبیعی است که عناوینی چون جاست کاز، چندان نیازی به داستان غنی ندارند و تجربه آن ها بر سرگرم کنندگی صرف دلالت دارد.

گیم پلی بازی تغییراتی زیادی را نسبت به نسخه های قبلی به خود دیده است و این بار همه چیز با سرعت و حس کنترل بهتری دنبال می شود. اولین تغییر فاحش گیم پلی، اضافه شدن چتر نجات یا Wingsuit به بازیست که جا به جایی در محیط گسترده بازی را تسهیل می کند. Wingsuit نه تنها یکی از بهترین ویژگی های کل مجموعه جاست کاز به حساب می آید، بلکه حس ترشح آدرنالین پرواز در آسمان و یا نزدیک شدن به زمین را به خوبی در گیمر بر می انگیزد.

مضاف بر این، کمندهای معروف سری جاست کاز، که استودیوی آوالانچ از آن در بازی Mad Max نیز بهره برد، بار دیگر به شکلی تکامل یافته به بازی بازگشته اند. کمند جاست کاز، کاربردهای متعددی دارد؛ در حالت سنتی، می توان از آن برای کشیدن دو آیتم خاص (مثلا تانکرهای قابل انفجار و یک اتومبیل) به سمت یک دیگر بهره برد. اما در جاست کاز 3، کمد کاربردهای بسیاری بیش تر و جالب تری دارد؛ مثلا می توان یک تانک و یک هلیکوپتر را به یک دیگر کوبید. همین ایده ساده، آزادی عمل بی نظیری به گیمر می دهد و هیچ وقت از تجربه آن خسته نخواهید شد.

در همین حال، به لطف Wingsuit یکی از رایج ترین و آزاردهنده ترین مشکلات جاست کاز 2 برطرف شده است. گاهی ممکن است در محیط بزرگ بازی، در میان ناکجا آباد گیر بیفتید و دیگر لازم نیست که منتظر عبور یک اتومبیل برای دزدیدن اش باشید. بلکه از این پس می توان به کمک کمند، ریکو را در هر لحظه به اسمان فرستاد و بعد به کمک Wingsuit به هر طرف دلخواه حرکت کرد.

در واقع حس و حال کلی جاست کاز 3 نیز دقیقا همین است؛ سازندگان به دنبال پیاده سازی ایده های جدیدتر و متفاوت نبوده اند، بلکه صرفا مشکلات نسخه قبلی را برطرف کرده و ویژگی های آن را به کمال رسانده اند. برای مثال، سیستم رانندگی تغییر اساسی نسبت به قبل را به خود دیده است و هندلینگ اتومبیل ها به شکلی روان تر صورت می گیرد. البته در صورت مقایسه با بازی های عظیم تر هم چون GTA، سیستم رانندگی جاست کاز جای کار فراوان دارد، اما در کل، مشکلی در گیم پلی ایجاد نمی کند.

کنترل بهتر اتومبیل ها و در کل، وسایل نقلیه از آن جهت اهمیت دارد که محیط مدیچی به شکلی غیرقابل تصور عظیم است و جا به جایی در آن زمان زیادی می طلبد. کوهستان ها، ساحل های توریستی، دهکده های کوچک مدیترانه ای، شهرهای کوچک ماهی گیری و چیزهایی از این دست، تنها نیمی از محیط مدیچی را تشکیل داده اند.

جدا از المان های گیم پلی، طراحی مراحل نیز پیشرفت چشمگیری را تجربه کرده است. اگرچه برخی از مراحل کمی خسته کننده دنبال می شوند، اما مابقی مراحل، به خوبی هر گیمری را به چالش می کشند و مطمئنا از تجربه آن ها پیشمان نخواهید شد. برای توصیف این موضوع تنها می توان به مرحله اول بازی بسنده کرد که در آن، در حالی که روی یک هواپیما ایستاده اید، وظیفه دارید که با سلاح RPG، پلی را ویران کنید.

نکته بسیار دوست داشتنی، میزان آزادی عملی است که در جاست کاز 3 به چشم می خورد. در اوایل بخش داستانی بازی، شخصیت های جانبی درباره پایگاه بمب های اتمی ژنرال صحبت می کنند. برای نابود کردن این پایگاه، نیازی نیست که در بخش داستانی پیش روید تا از حالت قفل در بیاید، بلکه می توانید در هر زمان به آن جا حمله ور شوید.

در همین حال، سازندگان به هیچ وجه گیمر را مجبور به اتمام بخش داستانی نکرده اند و تمامی امکانات از همان ابتدا در دسترس قرار دارند. هر گیمری که مایل به تجربه داستان بازی نباشد، می تواند صرفا در لوکیشن بی نظیر جاست کاز 3 بچرخد و چالش های مختلف را به انجام برساند.

با به انجام رساندن چالش های گفته شده، می توان امتیازاتی را برای سیستم آپگرید بازی دریافت کرد. چالش های تدارک دیده شده می تواند از منفجر کردن یک قلعه با بالگرد در زمانی محدود تا پرواز با Wingsuit و دستیابی به رکوردی مشخص متغیر باشد. هیچ کدام از این مراحل کوچک، خسته کننده نیستند و علاوه بر سرگرم شدن، به امتیازات ارزشمندی دست خواهید یافت که به کمک آن ها، تجهیزات و ویژگی های جدیدتر قابل خریداری اند.

تلاش برای دستیابی به این امتیازات و عبور از چالش ها، لحظات خوشی را برای گیمر به ارمغان می آورد. درست مانند نسخه قبلی، در هر مرحله لیستی از آیتم های قابل انفجار در اختیارتان قرار می گیرد و می توانید آن را به اشکال مختلف در یک پایگاه نابود کنید. طراحی پایگاه های دشمنان بی نظیر است و هجوم بردن به آن ها، حس و حال عجیبی به بازی می بخشدجالب اینجاست که بعد از فتح تمام پایگاه ها، می توانید به سادگی بازی را ریست کرده و همه را از ابتدا مورد حمله قرار دهید.

علی رغم گرافیک چشم نواز جاست کاز 3، عملکرد بازی چندان جالب نیست و انتظارات بیش تری از آن داشتیم. اگرچه فریم ریت بازی دراکثر مواقع ثابت باقی می ماند اما هنگام لحظات پر زد و خورد، افت چشمگیری دارد؛ با این همه، هیچگاه افت فریم باعث نخواهد شد که تجربه ای آزاردهنده از جاست کاز 3 کسب کنید.

اما نکته شوکه کننده، سرعت بارگذاری مراحل است که معمولا بین 30 الی 60 ثانیه به طول می انجامد. اما عجیب تر اینجاست که این زمان برای بارگذاری برخی از چالش ها به 2 و حتی 3 دقیقه نیز می رسد. در همین حال به نظر می رسد که هرچه مدت زمان بیش تری در بازی سپری کنید، به مرور مدت زمان بارگذاری ها نیز افزایش خواهد یافت؛ بنابراین بهتر است که هر چند ساعت یک بار، از بازی خارج شوید و دوباره به آن بازگردید.

جمع بندی

جدا از مشکلات فنی بازی، که ظاهرا سازندگان در تلاش اند تا آن ها را برطرف کنند، تجربه جاست کاز 3 واقعا بی نظیر است. سطح عجیب آزادی عمل جاست کاز 3، از رویاهای دیرینه هر گیمری به شمار می رود و مطمئنا با تجربه چند دقیقه ای بازی، ساعت ها درگیر آن خواهید شد. پیش از عرضه بازی، نگارنده مطلب انتظار داشت که که بازی روندی خسته کننده و تکراری داشته باشد، اما آاوالانچ گیمز تبحر کافی برای کار خود دارد و نتیجه کارشان، واقعا رضایت بخش است.

بعد از عرضه بازی نه چندان موفق Mad Max در تابستان گذشته، استودیوی آوالانچ تا حدی به شهرت خود لطمه زد و انتظارات از جاست کاز جدید نیز کاسته شد. اما تجربه چندین ساعته بازی نشان داد که مقوله جاست کاز کاملا با مدمکس متفاوت است و قرار نیست با اثری مشابه آن مواجه باشیم.

آزادی عمل بی نظیر، گرافیک مثال زدنی، سرگرم کنندگی محض و پیشتیبانی از ماد، حتی روی کنسول های نسل هشتمی، تنها بخشی از دلایلی اند که شما را مجاب به خرید جاست کاز 3 خواهند کرد. در نهایت، نسخه سوم جاست کاز چندان به یادماندنی نیست اما بدون شک می تواند ساعاتی خوش را برایتان رقم بزند.