جنگ پهپادها؛ تکنولوژی UAV چگونه آینده جنگ ها را تغییر می دهد؟

در تاریخچه ی جنگ، تعدادی انقلاب بزرگ و اساسی رخ داده است. ظهور اسلحه های گرم، دستیابی به قدرت و سلاح های هسته ای و پرتاب ماهواره های نظامی را می توان تعدادی از این انقلاب ها برشمرد. انقلاب جدیدی نیز در حال حاضر در میدان های نبرد سراسر جهان در حال وقوع است.

جنگ ها به طور فزاینده ای به سمت استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین سوق یافته اند. البته همیشه این مردم هستند که در خط مقدم آتش جنگ بوده و خواهند بود. (پنتاگون اعلام کرده که ایالات متحده ی آمریکا در خارج از کشور ۱.۴ میلیون سرباز آماده دارد). اما نقش و تعداد افراد می تواند به صورت گسترده ای با آنچه امروزه وجود دارد متفاوت باشد.

در اینکه هواپیماهای بدون سرنشین چهره جنگ ها را تغییر می دهند جای هیچ بحثی نیست. ارتش ها به طور مداوم در استفاده از تکنولوژی با یکدیگر در رقابت هستند. اما بدون قرار دادن نیرو در خط مقدم هیچگاه برندگان این رقابت نمی توانند به هدف خود دست یابند.

همه ی شاخص ها اشاره به افزایش قلمرو دارند. در یک مقاله ی علمی که توسط Mariarosaria Taddeo انجام شده به مستقر شدن ۱۵۰ سلاح روباتیک در سال ۲۰۰۴ توسط دولت آمریکا اشاره شده است که این تعداد به صورت شگفت انگیزی در سال ۲۰۰۸ به ۱۲۰۰۰ واحد رسید که این ضریب افزایش ۸۰ برابری را طی چهار سال نشان می دهد. (البته باید این نکته را یادآور شویم که اکثر این سلاح ها غیر مسلح هستند و برای مقاصد جاسوسی، گشت زنی و شناسایی به کار می روند).

در ادامه با دیجیاتو همراه باشید تا بیشتر با این تکنولوژی آشنا شوید.

استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین در حال افزایش است

هواپیماهای بی سرنشین یا پهپادها فقط برای اهداف نظامی به کار نمی روند. گمرگ و حفاظت مرزی آمریکا از این هواپیماها برای گشت زنی در مرز بین این کشور و کشورهای همسایه استفاده می کند. بنا به گزارش ها بخش امنیت ملی آمریکا نیز از این هواپیماها استفاده می کند. ادارات پلیس و آتش نشانی نیز در سراسر این کشور هواپیماهای بی سرنشین را برای کمک به گشت زنی بهتر خریداری کرده اند. خرده فروشی ها نیز برای رساندن کالاهای بفروش رفته به مقصد در حال تست استفاده از اینگونه هواپیماها هستند. حتی شما نیز می توانید نوعی از هواپیمای بدون سرنشین را برای خود تهیه کنید که دنبالتان کرده و می تواند در طول مسیر فیلم هم تهیه کند.

سازمان FFA پیش بینی کرده که در سال ۲۰۲۰ بیش از ۳۰۰۰۰ هواپیمای بی سرنشین حریم هوایی داخلی را کنترل خواهند کرد. سایت اختصاص داده شده به امنیت ملی و دفاع ایالات متحده مشخص کرده که در ۱۰ سال آینده همه ی کشورها تکنولوژی هواپیماهای بدون سرنشین را خواهند داشت. البته رویداد در حال افزایش فقط مختص اینگونه هواپیماها نیست. نبردهای سایبری نیز با سرعت فراوانی در حال تبدیل شدن به یکی از فعالترین بخش های جنگ در درگیری های بین المللی هستند؛ «جنگ اطلاعات». به عبارتی در شرایطی که اساسا شامل هواپیماهای بی سرنشین و جنگ های سایبری است و نیز ساخت روبات های نظامی ای که در روی زمین فعالیت کرده و نیاز به هدایت انسانی ندارند که البته این مورد بسیار دلسرد کننده است.

در حالیکه اکثر هواپیماهای بدون سرنشین از راه دور توسط سربازان هدایت می شوند ولی برخی دیگر به صورت خودکار عمل می کنند که می توان به مدل کره ای SGR-A1 (که توسط بخش دفاعی سامسونگ ساخته شده) و مدل روسی Taifun-M اشاره نمود.

این واضح است که هواپیماهای بدون سرنشین چهره ی جهان و در درجه ی اول جنگ ها را تغییر می دهند، اما در بخش غیر نظامی نیز این تغییر انجام می شود. این تغییر برای آینده می تواند به چه معنی باشد؟

در حال حاضر حدس و گمان ها و اختلاف نظرهای زیادی در اینباره وجود دارد. رهبران کشورها همیشه در حال توجیه جنگ برای مردم خود هستند، و می گویند دلیلی با ارزش برای فدا کردن خون فرزندانشان وجود دارد. اما چه خواهد شد اگر خون بیشتری ریخته نشود؟ آیا کشورها تمایل بیشتری به جنگ خواهند داشت؟

به نظر میرسد آقای Tim Hsia و Jared Sperli اینگونه فکر می کنند. در مطلبی در بلاگ نیویورک تایمز آنها در این باره اینگونه توضیح می دهند:

در نهایت بنظر میرسد این تغییرات اساسی رسیدن به اهداف مورد نظر جنگ را آسان تر می کنند زیرا درصد ریسک برای خدمتگذاران آمریکا بسیار کاهش می یابد. جنگ ها دیگر تنها بین سربازان و در روی زمین نیست بلکه بین سربازانی که پشت رایانه ها و مانیتورها نشسته اند نیز خواهد بود. رزمندگان روزهای آینده بزودی شبیه به گیمرهایی می شود که با XBox خود به انجام بازی های رایانه ای می پردازند.

اگر شما تاریخچه ی حملات هواپیماهای بدون سرنشینی که توسط آمریکا انجام شده است را مرور کنید، متوجه می شوید تعدادی از این حملات به کشورهایی -مثل پاکستان و لیبی- بوده که اصلا جنگی با آن نداشته است و به این حملات را به بهانه ی اقدامات مبارزه با تروریسم انجام داده است. نگرانی ناشی از افزایش قدرت نظامی قوه مجریه دولت ایالات متحده آمریکا وجود دارد، توازن قدرت در درون دولت این کشور را منحرف می کند.

آقای Peter Singer در مصاحبه ای با NPR به این موضوع اشاره می کند:

اوباما دامنه ی مجوز کنگره را، برای اقدامات نظامی در لیبی با استدلال پشتیبانی هوایی برای تلاش های اروپایی هایی که ریسکی برای آمریکا محسوب نمی شوند افزایش داده. با این حال، او می گوید ایالات متحده ۱۴۶ حمله هوایی در لیبی انجام داده است که حمله ی نهایی ای که باعث دستگیری قذافی شد نیز یکی از این حملات بوده است.

۱۴۶ حمله یعنی علاقه ی زیادی برای شروع یک جنگ است، اما آنها بدون مجوز کنگره اینکار را انجام دادند که این موضوع باعث ناراحتی بسیاری از مردم شد.

گزارش اخیری از مرکز Stimson در واشنگتون دی سی، از استفاده ی این دولت از هواپیماهای بی سرنشین انتقاد کرده است و می گوید این چالشی برای حاکمیت سایر کشورهاست که می تواند اثر بسیار بدی برجا بگذارد و نوعی مشوق برای حملات سوال برانگیز قانونی کشورها با استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین باشد. (این گزارش شامل ۸۰ صفحه است. برای مطالعه ی نکات اصلی آن می توانید به این لینک مراجعه کنید.)

بدیهی است که آینده جنگ ها در هوا خواهد بود. در این شرایط جغرافیای سیاسی که به بحث درباره هواپیماهای بدون سرنشین می پردازد، از جمله موردی که در بالا ذکر شد.

برای اطمینان ما فقط یک چیز را می دانیم: پژوهش درمورد تکنولوژی استفاده از هواپیماهای بی سرنشین پیشرفته در حال انجام است و در مقابل اقداماتی که در مورد کسانی که از هواپیماهای بدون سرنشین استفاده می کنند در نوع خود جالب است.

تکنولوژی هواپیماهای بدون سرنشین نظامی

در حال حاضر هواپیماهای بی سرنشین همه دارای فناوری های پیشرفته نیستند. هواپیماهای بی سرنشین اصلی با سرعتی معادل ۱۳۵.۲ کیلومتر بر ساعت پرواز می کنند که این سرعت بیشتر از سرعت اکثر قطارهای مسافربری نیست!

ارتش آمریکا اعلام کرده که ارسال چنین هواپیماهایی کار خیلی سختی نیست اما این موضوع به زودی تغییراتی خواهد داشت. هواپیمای بی سرنشین محافظ Northrop Grumman’s RQ-180 در حال حاضر برای انجام عملیات کاملا آماده است که دارای تکنولوژی رادار گریز برای جلوگیری از ردیابی نیز هست. بر طبق ادعای سایت Aviation Week، این هواپیما دارای بال هایی به طول ۳۹٫۶ متر است و احتمالا می تواند مدت زمان زیادی را در هوا سیر کند که امکان دارد به ۲۴ ساعت یعنی یک روز کامل هم برسد. هواپیمای بی سرنشین SR-72 که توسط آقای Lockheed Martin در حال توسعه است قرار است با سرعتی حدود ۶ برابر سرعت صوت به پرواز درآید و از آن به عنوان یک پلتفرم نظارتی-حمله ای استفاده شود.

به پرواز درآودن یک هواپیمای بی سرنشین پرسرعت احتمالا آسان است اما اینکه بتوان چنین هواپیماهایی را با سرعتی معادل عدد ماخ ۶ (۲۰۴۱/۷۴ متر بر ثانیه) به حرکت درآورد کاریست بسی سخت! سازمان پنتاگون بر روی مدل دیگری از پروژه ی Northrop که X-47 نامیده می شود نیز سرمایه گذاری انجام داده است. یک هواپیماهای بدون سرنشین رزمی سه گوش با بال های تاشو که می تواند از زمین و بر روی ناوهای هواپیمابر بنشیند، در آینده دسترسی بیشتری را با استفاده از برنامه ی هواپیماهای بدون سرنشین ایالات متحده ی آمریکا به سایر نقاط جهان به این کشور می دهد.

بنا به برنامه ی زمانی گروه توسعه ی دفاعی هواپیمای بدون سرنشین که به اختصار DoD نامیده می شود، این گروه امیدوار است در سال ۲۰۲۲ ماموریت های جهانی را با این مدل جدید یعنی Northrop X-47 به صورت مستقل انجام دهد.

البته استقلال موثر چیزیست که در حال حاضر  هنوز به آن دست نیافته ایم، بنابراین در برنامه ی زمانی ای که در بالا اشاره شد، در اولویت لیست کارهایی که باید توسط توسعه دهنگان انجام شود قرار می گیرد. همان جدول زمانی بیان می کند که باید در سال ۲۰۱۸ به «تیم بندی بدون سرنشین موثر» دست یابند که به دو هواپیمای بدون سرنشین کاملا مستقل اجازه می دهد اطلاعات را به اشتراک بگذارند.

تصور کنید یک هواپیمای بدون سرنشین می تواند در حاشیه ی جو زمین کارهای نظارتی را انجام دهد و دستورالعمل های لازم را به هواپیمای دوم ارسال کند و هواپیمای بی سرنشین دوم نیز عملیات حمله را بدون نیاز به نیروی انسانی به انجام برساند. توانایی های هواپیماهای بدون سرنشین ناظر برای انتخاب کردن آیتم های مورد علاقه نیز موردی است که ارتش آمریکا به آن علاقه ی زیادی دارد.

داشتن سربازان و افسران اطلاعاتی برای بازبینی تصاویر و ویدئوهایی که توسط این هواپیماها ثبت شده اند زمان زیادی را می طلبد. اگر هواپیماهای بی سرنشین بتوانند فقط آیتم هایی که با پرچم قرمز مشخص شده اند و بیشنر مورد علاقه ی ارتش هستند را بررسی کنند، کارایی و عملکرد بسیار بهتری خواهند داشت. (این یکی از چیزهایی است که دارپا بر روی آن کار می کند و شما می توانید اطمینان داشته باشید که آنها فن آوری محاسبات بسیار پیشرفته شان را برای رفع مشکلات به کار می بندند).

اگر شما تا کنون هواپیماهای بی سرنشین نظامی را دیده باشید، حتما می دانید که اندازه آن ها واقعا بزرگ است. (اگر هم ندیده اید می توانید سری به موزه ی نظامی Smithsonian در واشنگتن بزنید و اینگونه هواپیماها را مشاهده کنید). البته تا کنون پیشرفت های زیادی نیز برای ساخت هواپیماهای بی سرنشین کوچک صورت گرفته است و اینجا جایی‌ست که تکنولوژی های فعلی با فیلم های علمی تخیلی در آمیخته می شود. محققان در حال ساخت هواپیماهای بی سرنشینی در حد و اندازه ی حشرات هستند که می توان از آن ها برای شناسایی و عملیات ها استفاده نمود.

[videojs mp4="http://cdn.digiato.com/US Air Force Flapping Wing Micro Air Vehicle.mp4"]

اگرچه هنوز حتی مشخص نیست که چنین تکنولوژی ای دقیقا چه موقع در میدان های جنگ و نبرد استفاده خواهند شد. هرچند که می توان گفت به احتمال خیلی زیاد این فناوری در حال گذراندن تست های اولیه است. هر زمان که این تکنولوژی بسیار پیشرفته آماده ی استفاده شود، جای هیچ ابهامی نیست که وارد عصر جدید نظامی خواهیم شد.

فن آوری ضد هواپیماهای بدون سرنشین

فن آوری هواپیماهای بی سرنشین تنها تکنولوژی ای نیست که به سرعت در حال پیشرفت است. سازمان های نظامی و غیر نظامی نیز بیکار ننشسته اند و برای توسعه ی روش های مقابله با هواپیماهای بی سرنشین به سختی کار می کنند.

برای مثال اخیرا آزمایشی انجام شد که در آن یک توپ لیزری ضد هواپیماهای بی سرنشین، این هواپیما و همچنین راکت ها و خمپاره های ۶۰ میلی متری در میان بیش از 100 هدف دیگر را با موفقیت مورد شلیک قرار داد. برای این آزمایش از یک لیزر ۱۰ کیلو واتی استفاده شد. اما هنگامی که این توپ بر روی هواپیماهای بوئینگ قرار داده شد، قدرت لیزر ۵۰ تا ۶۰ کیلو وات بالا رفت. در حقیقت فردی که این لیزر را کنترل میکرد از یک دسته ی بازی کنسول XBox 360 برای انجام این کار استفاده نمود.

نیروی دریایی ایالات متحده نیز سلاحی مشابه را تست کرد که توانست با موفقیت به یک هواپیمای بدون سرنشین شلیک کرده و آن را زمین‌گیر کند.

این تست در سال گذشته به صورت ویدئویی و زنده برای مردم پخش شد. با نصب این لیزرها بر روی کشتی ها و کامیون ها، آنها توانایی بسیار زیادی در دفاع از بخش گسترده ای از خاک کشور آمریکا را خواهند داشت.

[videojs mp4="http://cdn.digiato.com/U.S. Navy Laser Test Takes Down Drone.mp4"]

اما سایر تکنولوژی های ضد هواپیماهای بی سرنشین چه هستند؟ در حقیقت UAV (مخفف Unmanned Aerial Vehicle به معنی وسیله نقلیه هوایی بدون سرنشین) ها، پلتفرم هایی هستند که به GPS، رادیو و سایر دستگاه هایی که از سیگنال ها استفاده می کنند نیاز دارند که این UAV ها را در برابر انواع دیگری از حملات حساس می کنند.

همانطور که احتمالا همه شنیده اید چند سال قبل ایران توانست یکی از هواپیماهای بی سرنشین فوق پیشرفته ی آمریکا را هک کند و آن را به زمین بنشاند و این درحالیست که آمریکا ادعا نمود که آن هواپیما دچار مشکل فنی شده و سقوط کرده است. (هرچند که این ادعایی بیش نبود و متخصصان نخبه ی کشورمان تصاویر و ویدئوهایی را پس از هک و نشاندن سالم این هواپیما منتشر کردند.) اما در هرصورت مقوله ی هک یکی از مشکلاتی است که ممکن است در هنگام کنترل هواپیماهای بی سرنشین رخ بدهد.

در حال حاضر یک شرکت اقدامات متقابل داخلی هواپیماهای بدون سرنشین یک سیستم الکترونیکی ردیابی هواپیماهای بدون سرنشین ساخته است و جالب است بدانید که این پروژه، یکی از پروژه های شکست خورده در سایت معروف کیک استارتر بوده است! با وجود اینکه این سیستم فعلا فقط هواپیماهای بی سرنشینی که پرواز کمی دارند را شناسایی می کند مانند نمونه هایی که توسط شهروندان و نیروهای پلیس مخفی استفاده می شود، اما شرکت امیدوار است تا در نهایت قادر به ایجاد اختلال در دوربین و سایر سنسورهای اینگونه هواپیماها باشد.

آینده ی جنگ ها

همانطور که احتمالا تا کنون متوجه شده اید، دنیای جنگ پهپادها بسیار پیچیده است. جهان همچنان در حال تلاش برای پی بردن به این مسئله است که استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین به عنوان یک سلاح در جنگ ها چه تاثیراتی خواهد داشت. سازمان ملل متحد در حال بحث درباره ی این موضوع است و قرار بر این شده بیانه ی نهایی در این باره در ماه نوامبر اعلام شود.

تکنولوژی به طور غیر قابل انکاری قابل توجه است، و ما می توانیم امیدوار باشیم که محققان فعالیت خود را کم کم در دو بخش نظامی و غیر نظامی ادامه دهند. اما این تکنولوژی تنها یک بخش از سیستمی است که چگونگی جنگ بین کشورها را در آینده تعیین می کند.

شما چه احساسی در مورد استفاده از هواپیماهای بی سرنشین به عنوان سلاح در جنگ دارید؟ آیا از نظر اخلاقی چنین کاری درست است؟ آیا دلایلی مانند جلوگیری از کشته شدن سربازان یک کشور برای استفاده از این تکنولوژی در جنگ ها کافیست؟ لطفا نظرتان با سایر کاربران در دیجیاتو به اشتراک بگذارید.