در سال 1972 میلادی، ساعت های دیجیتال قیمتی بیشتر از یک ماشین داشتند

انتظار می رود که فردا، اپل جزئیات بیشتری را در مورد ساعت هوشمند خود منتشر نماید و برخی پیش بینی می کنند که عرضه این محصول، عاقبت منجر به گسترش بیش از پیش دستگاه های پوشیدنی شود.

اما تا زمانی که چرخ تولید ساعت های پیشرفته می گردد، به نظر نمی رسد که اپل واچ خط پایانی بر بلند پروازی های شرکت ها در این رابطه باشد.

در سال 1972 میلادی، شرکت ساعت سازی همیلتون خبر ساخت محصولی به نام Pulsar Time Computer را منتشر نمود و آن را نخستین ساعت دیجیتالی دنیا معرفی نمود.

در ادامه این مطلب با دیجیاتو همراه باشید.

ویدئوی منتشر شده از شرکت همیلتون آینده نگری آن را در مورد ساعت های هوشمند به تصویر می کشد؛ در این فیلم همینکه که ثانیه ها جلو می روند، این جمله با صدایی عجیب تکرار می شود: «زمان. رودخانه بی پایان».

«برخی را منتقل می کند و برخی دیگر را به کام خود می کشد. جریانی که در آن شاهد انفجار اطلاعات و چند برابر شدن ارتباطات هستیم و عاقبت تکنولوژی زندگی جدیدی را برایمان رقم خواهد زد.»

در آن زمان، Time Computer بیشتر یک حرکت بازاریابی به شمار می رفت. آن دستگاه نه می توانست به عنوان یک ماشین حساب مورد استفاده قرار گیرد و نه اینکه نقش یک دفترچه تلفن را ایفا کند.

باید بگوییم که هیچیک از امکاناتی که بعدها در ساعت های دیجیتالی ارائه گردیدند هم در آن به چشم نمی خورد و تنها کاری که این گجت انجام می داد، نشان دادن زمان بود.

اما در دوران وفور کامپیوترها هم، بستن دستگاهی تحت همین عنوان روی مچ دست بیشتر شبیه به داستان های علمی و تخیلی به نظر می رسید.

ساعت های هوشمندی که این روزها وارد بازار می شوند مجهز به سنسورهایی برای پایش ضربان قلب هستند و این در حالی است که Pulsar دارای یک حسگر نوری بود که می توانست روشنایی LEDهایش را تنظیم نماید تا جدای از شرایط نوری محیط، به یک شکل به نظر آیند.

آن ساعت قیمتی در حدود 2100 دلار داشت که کمی بیشتر از ارزش یک خودروی Ford Pinto در آن دوران بود. هری مک کرکن روزنامه نگار آن دوران در مطلبی که پیرامون ساعت های دیجیتال اولیه نوشته بود می گوید: یکی از این همین ساعت ها در سال 1973 میلادی روی مچ جیمز باند در فیلم Live and Let Die دیده شد.

اما طولی نکشید که Pulsar از سرخط خبرها کنار رفت و به تدریج شرکت های حوزه تکنولوژی، بازار را از محصولات جدید خود پر کردند.

شرکت Commodore International نیز که ساخت کامپیوترهای iconic Commodore 64 و Amiga را در کارنامه اش دارد، پیش از ورود به بازار پی سی، ساعت ال ای دی خود را در سال 1975 میلادی رونمایی کرد.

از دیگر برند های کامپیوتری می توان به اچ پی، اینتل و سینکلار اشاره نمود که در این زمینه دست به کار شدند. به طور خلاصه می توان اینطور گفت که کسب و کار ساعت در دهه 1970 میلادی شباهت زیادی به بازار پی سی در دهه 1980 میلادی داشت.

آنطور که مک کراکن می گوید، برای نخستین بار تعداد زیادی از شرکت های حوزه الکترونیک که پیشتر در زمینه تجهیزات کامپیوتری تخصص داشتند کم کم اصول فروش گجت هایشان به مشتریان را یاد می گرفتند.

به لطف حضور نام های دیگر در این حوزه، قیمت ساعت های دیجیتالی به تدریج از هزاران دلار به چند صد دلار در اواخر دهه 1970 میلادی رسید.

دیری نپایید که شرکت هایی نظیر کومودور، اچ پی، و مانند آن، به بازار پر سودتر و هیچان انگیز تر پی سی وارد شدند و حالا انگار تاریخ به گونه ای دیگر در حال تکرار شدن است، منتها این بار، صنعت کامپیوتر دنیاست که به سمت بازار ساعت های هوشمند جذب شده.