پلتفرم NX چیست و چرا برای صنعت بازی های ویدیویی اهمیت دارد؟

ایواتا می گوید تکنولوژی های جدید همانند پنجره ای هستند که کمپانی ها باید از طریق آن به آینده بنگرند. آن دورانی که نه کامپیوتری بود و نه تلویزیونی، نینتندو مشغول ساخت اسباب بازی هایی بود که کودکان ژاپنی را سرگرم نگه می داشت.

تجارت های جانبی سبب شد که نینتندو روی خط تعادل باقی بماند و با ظهور عصر الکترونیک به یکی از نام آورترین و اصیل ترین کمپانی های ژاپنی تبدیل شود. میلیون ها دلار را به میلیون ها ین تبدیل کردند و ژاپن را خوش نام.

فوساجیرو یامائوچی به آمریکا سفر کرد و در حالی که بوشنل و کارمندانش در آتاری خوش می گذراندند، وی پایه های صنعتی را نهاد که امروزه آن را با نام «صنعت بازی های ویدیویی» می شناسیم.

سپس نوبت آن رسیده بود که عده ای نابغه دور هم جمع شوند و از زیرساخت های به وجود آمده نهایت بهره را ببرند. صنعت بازی از ژاپن به سراسر دنیا صادر شد و آمریکایی ها سریعا سرمایه گذاری را آغاز کردند.

اما تاج و تخت همیشه در دستان یک پادشاه باقی نمی ماند. نینتندوی امروز زخمی و خسته، از اشتباهات مدیریتی خود شدیدا رنج می برد و ایواتا متوجه شده که مردم در سال 2015 دیگر سلیقه ای مشابه 30 سال قبل ندارند.

نینتندو نیاز به یک تغییر دارد و این تغییر بزرگ «باید» NX باشد. اهالی کیوتو شاید ثروت بسیاری داشته باشند اما آیا توان دو شکست اقتصادی پیاپی را دارند؟ بعید به نظر می رسد.

در ادامه با دیجیاتو همراه باشید.

پر واضح است که نینتندو چند سالی از دنیای تکنولوژی عقب مانده و رقبایش تخت گاز می رانند. سونی و مایکروسافت هم می دانند که وضعیت شان دستخوش تغییرات بسیاری شده. با رشد فزاینده پی سی گیمینگ و تقابل پیوسته آن با واقعیت مجازی، مردم به تکنولوژی های جدید روی خواهند آورد.

نینتندو چه برای ارائه دارد؟ نینتندویی که تا همین چند ماه پیش حتی از تکنولوژی تلفن های هوشمند و تبلت ها استفاده نمی کرد و تقریبا 10 سالی از دنیای فناوری عقب بود، حالا با NX چه می خواهد ارائه دهد که به بیان ایواتا، توان شگفت زده کردن ما را دارد؟

بگذارید از دو منظر Nintendo NX را بررسی کنیم: اول، رویکرد سنتی نینتندو و دوم، رویکرد مدرن ژاپنی های نادم.

کمتر پیش آمده که نینتندو اصول تجارت سنتی خود را فراموش کرده و ناپرهیزی کند. ژاپنی ها شیوه کسب و کارشان با آمریکایی ها تفاوت بسیاری دارد و تفاوت را می توان به سادگی دریافت. پس از اعلام خبر حضور نینتندو در فضای موبایل و معرفی کنسول جدید، نینتندوی آمریکا و رجی فیلز اِمی عملا در سکوت کامل فرو رفتند.

واضح است که موفقیت بی حد و اندازه نینتندو با Wii در آمریکا کار دست شان داده، به حدی که حالا فرمان دست اهالی کیوتو است. نینتندو در یک چیز به غایت خوب بوده و آن هم ساخت کنسول های دستی است. اما با وجود آیفون و آیپد دیگر کمتر کسی به سراغ سخت افزار جدید می رود.

نینتندو به تولید سخت افزارهای مخصوص به خودش اعتقاد راسخی دارد و قرار نیست به این زودی ها محققین و تیم های تحقیق و توسعه از کیوتو اخراج شوند و جای خود را به تیم های بازی ساز بیشتری بدهند.

نینتندو هر دو بازوی خود را احتیاج دارد. بنابراین همچنان تیم سخت افزار و نرم افزار با یکدیگر تقابل پیوسته دارند.

نکته ای که همه ما در مورد نینتندو می دانیم این است که نوآوری در محصولات آن ها موج می زند. گاهی اوقات این نوآوری درست در جایگاه خودش قرار می گیرد و تحولی به پا می کند (مثل Wii) و گاهی اوقات هم به شکستی مفتضحانه می انجامد (مثل Virtual Boy).

پس از تجربه تلخ نینتندو با Wii U، آیا این شرکت به یک شکست دیگر نیاز دارد؟ حضور نینتندو در فضای کنسول های خانگی همیشه پر ریسک بوده، چرا که رقبای قدرتمند، با تمام توان خود قصد سرگرم کردن چند ده میلیون گیمری را دارد که حاضر به خرید کنسول شان هستند.

قضیه در مورد کنسول های دستی همیشه متفاوت بوده. هیچ شرکتی به حد و اندازه نینتندو در این فضا اعتبار نداشته و ندارد، اما صبر کنید، آیا آیفون رقیب شایسته ای برای 3DS و به طور کل، خانواده کنسول های دستی نیست؟ اگر نینتندو موفق به فروش 50 میلیون واحد از جدیدترین کنسول دستی اش شده، اپل 500 میلیون واحد فروخته.

اپ استور، سخت افزار بهتر (در نتیجه گرافیک بهتر و جذاب تر)، مدل کسب و کار مدرن و عمومیت، 4 فاکتور مهمی است که اپل با آیفون هایش در اختیار دارد اما نینتندو نه.

eShop یک استور ضعیف است که میل مردم به استفاده از آن چندان بالا نیست و سخت افزار 3DS هم به جز نوآوری اش در زمینه نمایش تصاویر 3 بعدی بدون عینک، برتری دیگری به آیفون ها ندارد.

چند سالی می شود که توسعه دهندگان بازی، مدل های جدید کسب و کار را تحت نظر دارند و با توجه به نیاز مردم جلو می روند. اما نینتندو همچنان با غرور مخصوص خود فقط ماریوهای 60 دلاری می سازد (که البته در کیفیت بی نهایت عالی آن ها هیچ شکی نیست).

نینتندوی سال 2015 همانگونه تجارت می کند که در سال 1985 مشغول بود. دنیا عوض شده و طبیعی است که مردم هم میلی به خرید Wii U نشان ندهند. میل فزاینده به سوی تلفن های همراه ایجاد می شود و پی سی از مرگی قریب الوقع به شکوهی دلهره آور می رسد.

ایواتا با یک دندگی خود نینتندو را به لبه پرتگاه برده و حالا که متوجه عمق دره شده، تصمیمات بهتری می گیرد. او در آخرین مصاحبه خود گفت:

به طور کلی، مانند زمانی است که نینتندو تأسیس شد. زمانی که تلویزیونی وجود نداشت، نینتندو شروع به استفاده از تلویزیون به عنوان کانال ارتباطی کرد. حالا که دستگاه های هوشمند به قدری بزرگ شده اند و می توانند برای بسیاری مانند پنجره ای باشند، استفاده نکردن از این دستگاه ها، هدر دادن فرصت خواهد بود.

ایواتا سان، فراموش کردید که سال ها در برابر سرمایه گذاران و هیئت مدیره نینتندو مقاومت کردید؟ چه شد که حالا ساختن ماریو برای iOS و اندروید، دیگر دور شدن از اصول نیست؟

حتی شرکتی به ثروتمندی نینتندو هم بالاخره پس از چند سال سقوط، نیاز به درآمدزایی دارد. چه بهتر از اینکه راه های جدید را در کنار راهکارهای قدیمی به کار گرفت؟

Wii U اگرچه از باطن مشکل داشت اما می تواند پلتفرم آزمایشی نینتندو برای نسل بعدی اش باشد. همین حالا می بینیم که با وجود فروش تحقیرآمیز کنسول، اما عروسک های مدرن نینتندو خیلی خوب می فروشند.

سرویس های نینتندو طرفدار خاصی ندارند، به این دلیل که نمی دانند قانون بازی چیست. نوآوری های نینتندو همگی جذاب اند اما گاهی اوقات در زمان درستی مورد استفاده قرار نمی گیرند. مهم نیست اول از همه چه کسی توانست یک تکنولوژی را بسازد، مهم این است که چه کسی می تواند این تکنولوژی را به خانه مردم بفرستد.

حتما شنیده اید که می گویند مایکروسافت یک دهه قبل از اپل، تبلت ساخت و جابز تنها یک کپی بی نقص از ایده گیتس زد. اما تفاوت در چیست؟ چرا تبلت های مایکروسافت توسط عموم نادیده گرفته می شود اما مردم برای خرید آیپدهای جدید شبانه صف می کشند؟

جابز یک مهندس نابغه نبود، جابز در حد استیو وزنیاک سواد سخت افزاری نداشت و پدر علم کامپیوتر هم نبود. جابز در علم کامپیوتر هیچ چیز نبود اما توانست به مرور زمان، دنیای تکنولوژی امروزی را پی ریزی کرده و مردم را مجبور کند که صدها دلار به جیب اپل سرازیر کنند.

اما یک تفاوت عمده وجود دارد. کمپانی هایی مثل گوگل، مایکروسافت و اپل همگام با تکنولوژی جلو می روند و هیچ ترسی از تجربه های جدید ندارند، در نتیجه می توانند با تصمیمات شان دنیا را هم تکان دهند. می توانند در حین اینکه غول موتور جستجو هستند، ماشین هم بسازند.

نینتندو نمی تواند. نینتندو ساختاری مستحکم دارد و هیچ وقت نمی تواند مانند رقبایش، سونی و مایکروسافت ریسک پذیر باشد. اگر مایکروسافت با اکس باکس خراب کند، بخش های دیگر به خوبی می توانند کمپانی را سر پا نگه دارند.

اما نینتندو محکوم به موفق بودن است. عبارت «You Had One Job» را شنیده اید؟ نینتندو یک وظیفه بیشتر ندارد و اگر در همین یک کار هم خراب کاری کند اوضاع رو به وخامت می رود.

به همین علت، نوآوری هیچگاه در نینتندو نمی میرد و با ترفندهای جدید سعی در جذب مشتریانی دارد که درگیر حالت روتین صنعت بازی شده اند. نینتندو تازه می خواهد از اندروید و iOS به عنوان سکوی پرتاب استفاده کرده و میلیون ها کاربر تلفن های همراه را به خرید کنسول هایش ترغیب کند.

این آرزو تنها از طریق ارائه چند بازی ساده عملی نخواهد شد و DeNA در سوی دیگر میدان در حال توسعه سرویسی است که مشترکا روی تمامی پلتفرم های ممکن عرضه می شود.

اما باز هم که نینتندو عقب افتاده. خبری از واقعیت مجازی و واقعیت افزوده نیست؟ شاید طرح جدید نینتندو برای NX به واقعیت مجازی یا واقعیت افزوده مرتبط باشد و یا شاید هم یک کنسول دستی جدید اندرویدی باشد. شاید هم یک کنسول خانگی بسیار قدرتمند با کنترلری انقلابی. با توجه به چرخه کنسولی، انتظار می رود که NX یک کنسول دستی باشد.

معرفی یک کنسول خانگی جدید می تواند میلیون ها طرفدار و مشتاقی که هنوز میل به خرید Wii U را دارند پشیمان کند. بنابراین محتمل ترین نظریه، کنسول دستی جدید است که قابلیت ارتباط با دنیای تلفن های همراه را دارد. یا شاید هم یک کنسول هولوگرافیک؟

کسی چه می داند، هر چیزی از نینتندو ممکن است اما آن ها به خوبی می دانند که عقب ماندن از جریان خروشان تکنولوژی، چندان به سودشان نیست. تا چند سال دیگر در هر خانه ای یک هدست واقعیت مجازی یا واقعیت افزوده وجود دارد و احتمالا نبرد بعدی طرفداران بر سر این باشد که کدام بهتر است. باز هم نینتندو می خواهد در این میان به سهم اندک خود قناعت کند و ماریو بسازد؟

از بین رفتن نینتندو مسلما تبعات جبران ناپذیری به همراه خواهد داشت. لازم نیست حتما محصولات نینتندو را بخرید تا سودی از حضورشان ببرید. میلیون ها گیمر در سال 2005 از خرید Wii سر باز زدند اما 5-6 سال بعد، همان دسته بودند که 150 تا 200 دلار پرداختند و کینکت و Move خریدند تا در مقابل آن برقصند.

رقابت به همین معناست. یکی روی دست دیگری بلند می شود و به طور موقت بر تخت می نشیند. سونی با استفاده از CD به جای کارتریج، نینتندو را به خاک سیاه نشاند اما سبب شد توسعه دهندگان دست شان برای توسعه بازی های بهتر و بزرگتر باز باشد. رقابت و برتری در رقابت، تا ابد ادامه دارد و این اتفاق همیشه به سود مشتری بوده.

نینتندو به عنوان یک کمپانی خلاق که گاهی موفق بوده و گاهی در جایگاه آخر، باید بماند اما نه با استراتژی های 40 سال پیش که هیچ کاربردی برای مشتریان امروزی ندارد.

بنابراین بهتر است که نینتندو با NX موفق باشد، این به نفع همه ماست.