به مناسبت سالروز بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی؛ نگاهی بر فجیع ترین کشتار انسانی تاریخ

در 14 مرداد ماه سال 1324 هجری شمسی و در جریان جنگ جهانی دوم (که از 18 مردادماه سال 1318 آغاز شده بود) یک بمب افکن B-29 آمریکایی نخستین بمب اتمی دنیا را روی شهر هیروشیمای ژاپن انداخت.

انفجار حاصل از این بمب در حدود 90 درصد از شهر را نابود کرد و در یک لحظه 80 هزار نفر انسان بی گناه را به کام مرگ کشاند و ده ها هزار نفر دیگر نیز پس از آن روز، به خاطر تشعشات رادیو اکتیو جان خود را از دست دادند.

سه روز بعد، بمب دیگری روی شهر ناکازاکی فرود آمد و در حدود 40 هزار نفر از ساکنان آن را کشت. به دنبال این تهاجم، سلطان هروهیتو پادشاه ژاپن در نطقی رادیویی، به خاطر قدرت نابودگر «بمبی جدید» که توسط آمریکا علیه آن به کار گرفته شده بود، از تسلیم شدن بدون قید و شرط کشورش در جنگ خبر داد.

در ادامه این مطلب با دیجیاتو همراه باشید.

پروژه منهتن

حتی پیش از در گرفتن جنگ جهانی دوم در سال 1318، گروهی از دانشمندان آمریکایی که بسیاری از آنها را نیز پناهندگان رژیم های فاشیستی اروپا تشکیل می دادند از انجام پروژه های تحقیقاتی در حوزه تسلیحات هسته ای توسط آلمان نازی ابراز نگرانی کردند.

یک سال بعد از این اتفاق دولت آمریکا سرمایه گذاری در برنامه توسعه تسلیحات هسته ای خود را آغاز کرد که به صورت مشترک توسط دفتر تحقیقات و توسعه علمی و وزارت جنگ آن کشور دنبال می شد.

بر این اساس، مهندسان ارتش آمریکا وظیفه می یافتند که تاسیسات مورد نیاز برای یک برنامه تسلیحاتی فوق محرمانه را که تحت عنوان پروژه منهتن (به خاطر حضور تیم مهندسان در منطقه منهتن) از آن یاد می شد، ایجاد نمایند.

تا چند سال بعد از این ماجرا، دانشمندان مشارکت کننده در این برنامه روی تولید مواد اصلی برای شکافت اورانیوم 235 و پلوتونیوم 239 کار کردند. آنها این مواد را به لس آلاموس در نیومکزیکو فرستادند و در آنجا تیمی به سرپرستی رابرت اوپنهایمر این مواد را به یک بمب اتمی تبدیل کرد.

در ساعات اولیه روز 25 تیر 1324 پروژه منهتن نخستین آزمایش موفقیت آمیز بمب پلوتونیومی خود را در منطقه آزمایش ترینیتی واقع در Alamogordo نیو مکزیکو به انجام رساند.

همزمان با این آزمایش،نیروهای ائتلاف، آلمان را در منطقه اروپا شکست داده بودند. اما ژاپن عیلرغم شانس پایینش برای پیروزی، قسم خورده بود که هر آنچه در توان دارد را برای نبرد با آنها در منقطه اقیانوسیه به کار خواهد گرفت.

در واقع از اواخر فروردین ماه 1324 (یعنی از زمان تصدی پست ریاست جمهوری آمریکا توسط هری ترومن) تا اواخر تیرماه همان سال، نیروهای ژاپنی موفق شده بودند به اندازه نصف میزان کشته های جنگ اقیانوسیه در بازه زمانی سه ساله از زمان شروع جنگ، از نیروهای ائتلاف تلفات بگیرند که موفقیت خوبی برای این کشور کوچک به حساب می آمد و نشان می داد که ژاپن از زمان آخرین شکست خود توان بیشتری پیدا کرده است.

در اوایل مردادماه سال 1324 دولت نظامی ژاپن تقاضای نیروهای ائتلاف برای تسلیم شدن را رد کرد. در بیانیه Potsdam نیز که به همین مناسبت انتشار یافت، آمده بود که ژاپن به خاطر همین ممانعت از تسلیم شدنش جوابی بی درنگ و دندان شکن را دریافت خواهد کرد.

ژنرال داگلاس مک آرتور و دیگر فرماندهان ارشد ارتش آمریکا، پس از روبرو شدن با این واکنش ژاپن، معتقد بودند که باید همچنان حملات قبلی با همان بمب های متعارف ادامه پیدا کند و سپس با یک تهاجم گسترده با اسم رمز «عملیات سقوط» به آن پاسخ داده شود.

برآورد این فرماندهان این بود که با انجام چنین حمله ای شمار قربانیان ارتش آمریکا به یک میلیون نفر خواهد رسید. ترومن پس از اطلاع از این مساله، قید و بندهای اخلاقی مطرح شده از سوی هنری استیمسون (وزیر جنگ آمریکا)، ژنرال Dwight Eisenhower و تعدادی دیگر از دانشمندان مشارکت کننده در پروژه منهتن در مورد استفاده از بمب های اتمی را رد کرد و به امید پایان دادن سریع تر به جنگ تصمیم گرفت که اجازه استفاده از تسلیحات اتمی را به ارتش کشورش اعطا کند.

در مقابل، طرفداران استفاده از این نوع بمب ها نظیر جیمز بایرنز، وزیر کشور ترومن باور داشتند که قدرت تخریب گری این بمب نتنها جنگ را تمام خواهد کرد بلکه ایالات متحده آمریکا را در جایگاه برتر قرار می دهد و در نتیجه این کشور می تواند آینده دنیا پس از جنگ را ترسیم نماید.

پسر کوچک و مرد چاق

هیروشیما یک شهر صنعتی با حدود 350 هزار نفر سکنه بود که در 500 مایلی از توکیو قرار داشت و به دنبال این تصمیم به عنوان نخستین هدف بمب های هسته ای انتخاب گردید.

در ادامه یک بمب 4 تنی متشکل از اورانیوم 235 به پایگاه نظامی آمریکا واقع در جزیره تینیان اقیانوسیه ارسال گردید و در آنجا روی یک بمب افکن B-29 سوار شد.

هواپیما بمب خود را که به آن «پسر کوچک» می گفتند با استفاده از یک چتر در ساعت 8:15 صبح روی هیروشیما رها کرد و بمب نیز در ارتفاع 600 متری از زمین منفجر شد که با انفجار 12 الی 15 هزار تی ان تی برابری می کرد و 5 مایل مربع از مساحت این شهر را نابود کرد.

این حمله نتوانست مقامات ژاپنی را بلافاصله به تسلیم شدن وادار کند با این همه، در تاریخ 18 مردادماه همان سال فرمانده Charles Sweeney بمب دیگری به نام Bockscar را از پایگاه تینیان روی بمب افکن تحت فرماندهی خود سوار کرد.

اما وجود ابر زیاد بر فراز هدف اولیه یعنی Kokura باعث شد که Sweeney هواپیمای خود را به سمت ناکازاکی هدایت کند و در آنجا یک بمب پلوتونیومی به نام مرد چاق را در ساعت 11:02 صبح روی شهر رها نمود.

ناکازاکی در دره ای میان یک رشته کوه قرار داشت و همین مساله باعث شد که اثر بمب به میزان زیادی کم شود و در نتیجه محدوده تخریبی آن به 2.6 مایل مربع تقلیل یابد.

در ظهر روز 24 مرداد ماه سال 1324 هروهیتو پادشاه ژاپن طی یک نطق رادیویی از تسلیم شدن کشورش در مقابل نیروهای ائتلاف خبر داد.

این خبر بلافاصله بازتاب جهانی پیدا کرد و سلسه جشن هایی با نام «پیروزی در ژاپن» یا «V-J Day» در سرتاسر خاک ایالات متحده آمریکا و دیگر کشورهای عضو ائتلاف به راه افتاد.

تسلیم نامه رسمی ژاپن نیز در تاریخ یازده شهریور ماه در کشتی جنگی آمریکا به نام میسوری به امضا رسید که در خلیج توکیو پهلو گرفته بود.