دغدغه ای که در مسیر کارآفرینی و موفقیت، حتی از علاقه هم ضروری تر به نظر می رسد

افراد معمولی که موفقیت هایی غیر معمول کسب می کنند، علاقه ی خود را پیدا نکرده اند، بلکه دغدغه ی خود را دنبال کرده اند. کارمین گالو می گوید: «من در 25 سالی که به بررسی ارتباطات پرداخته ام، هیچگاه کارآفرین موفقی را ندیده ام که نسبت به رسیدن به محصول یا خدمات شرکت خود عشق و علاقه ای نداشته باشد. اما با اینکه اغلب از واژه ی «علاقه» برای توصیف این ویژگی استفاده کرده ام، همیشه احساس می کردم این کلمه آنگونه که باید معنای مورد نظرم را ادا نمی کند».

مایکل موریتز، رئیس میلیاردر شرکت سرمایه گذاری سکویا (از سرمایه گذاران گوگل، یاهو، پِی پَل و ایر بی ان بی) نیز با این موضوع موافق است. موریتز برای توصیف این ویژگی ضروری که در میان موفق ترین کارآفرینان دنیا مشترک است، از کلمه ی «دغدغه» استفاده می کند. او در مصاحبه ای پیرامون کتاب تازه اش با عنوان رهبری، در این باره گفته است: «به نظر من علاقه کلمه ی درستی برای توصیف این حس نیست و بیش از حد مستعمل شده است». کتاب وی در مورد الکس فرگوسن، مدیر سابق باشگاه ورزشی منچستر یونایتد و موفق ترین مربی تاریخ ورزش حرفه ای است.

در ادامه با دیجیاتو همراه باشید.

به گفته ی موریتز «کسانی که کارهای قابل توجهی انجام می دهند، فارغ از اینکه برای یک باشگاه فوتبال باشد یا ایجاد یک کسب و کار، دغدغه ی کارشان را داشته اند. مشکلی که من با کلمات عشق یا علاقه دارم این است که این کلمات به نوعی این معنا را می رسانند که باید از فرط اشتیاق بالا و پایین بپرید و از شادی فریاد بکشید. در حالی که آنچه افراد در واقعیت از آن صحبت می کنند نوعی دغدغه است. آنها خود را اسیر دغدغه ای می دانند که به بیان ساده نمی توانند زندگی خود را بدون آن تصور کنند».

موریتز سردبیر سابق مجله ی تایم است. وی از زمانی که به سکویا پیوسته است، به مشاوره و راهنمایی کارآفرینانی مشغول بوده که به معنای واقعی کلمه دنیا را تغییر داده اند. موریتز میان کارآفرینان بزرگ، رهبران بزرگ و مربیان بزرگ ارتباطی مستقیم می بیند.

او می گوید: «آنهایی که دغدغه ی انجام کاری را دارند و نمی توانند زندگی خود را بدون آن تصور کنند، همیشه کار خود را رضایت بخش تر از کسانی توصیف می کنند که شغلشان توسط عوامل خارجی به آنها تحمیل شده است. برای افرادی مثل الکس فرگوسن که دغدغه ی حرفه شان را دارند، میان کار و زندگی مرز مشخصی وجود ندارد. وقتی عمیقاً از کار خود لذت ببرید، تحمل تمام موانع، عقبگرد ها و ناکامی های مدیریت آسانتر خواهد بود».

دغدغه مند بودن در غلبه بر موانع و ناکامی های اجتناب ناپذیری که با کارآفرینی همراه می شوند نقشی حیاتی دارد. علاقه لازم است، اما کافی نیست. برای مثال می توان از کریس گاردنر نام برد؛ کسی که ویل اسمیت در فیلم «جستجوی خوشبختی» نقش او را بازی کرد. گاردنر در دورانی از زندگی خود بی خانمان بود و به همراه پسر کوچکش در دستشویی یک ایستگاه قطار زندگی می کرد و در همین دوران تلاش کرد در بازار بورس کاری برای خود پیدا کند.

کریس گاردنر از امتحان بورس سربلند بیرون آمد و تبدیل به کارگزار بورس شد، در کار خود پیشرفت کرد و ثروتی چند میلیون دلاری به دست آورد. وقتی از او درباره ی رمز موفقیتش سؤال شد، در پاسخ گفت: «کاری پیدا کنید که از اشتیاقش شب خواب به چشمانتان نیاید». گاردنر از علاقه صحبت نمی کند، توصیف او بیشتر به دغدغه ای شبیه است که از روی تعریف، تمام فکر و خیال فرد را در خود غرق می کند.

دیموند جان، کارآفرین برند فوق العاده موفق فوبو نیز درباره ی موفق خود می گوید: «چطور به اینجا رسیدم؟ تمام فکر و ذکرم کارم بود. حاضر بودم باقی عمرم لباس مجانی به تن مردم کنم، تا به چشم ببینم چیزی که می پوشند کار من است». جان هیچگاه به مخاطبانش در آن جلسه نگفت به دنبال علاقه شان بروند. برعکس به آنها گفت «کاری انجام دهید که به آن عشق بورزید، کاری که فکر و ذکرتان را به خود مشغول کند».

موریتز می گوید سازندگان سیلیکون ولی، رهبرانی هستند که بیشترین لذت را از ساخت محصولات خود می برند. او همین ویژگی را در فرگوسن هم دیده است؛ و به همین دلیل تصمیم گرفته درباره ی این مربی اسطوره ای تاریخ فوتبال کتابی بنویسد.

او می گوید: «برای الکس فرگوسن این دغدغه یعنی کار کردن با بازیکنان منچستر یونایتد و شکل دادن به شیوه ی بازی آنها. اما در کالیفرنیا این احساس می تواند در قالب تمرکز مؤسس یک شرکت کامپیوتری روی زیبایی یک قطعه کد، سرعت انتقال داده ها، مشخصات شیمیایی و فیزیکی یک مدار، یا فضایی که داده ها در آن نگهداری می شوند خود را نشان دهد».

علاقه، یکی از اجزای اصلی رسیدن به موفقیت محسوب می شود، اما به کار گرفتن دغدغه، کلید خلق یک محصول یا شرکت فوق العاده است.