بررسی بازی Resident Evil Zero Remaster؛ قطار سریع السیر نامیرایان

عملکرد ضعیف کمپانی کپکام در قبال فرنچایز Resident Evil در دهه اخیر، درست بعد از عرضه نسخه چهارم آن، بر هیچکس پوشیده نیست. بعد از جدایی شینجی میکامی از این کمپانی ژاپنی، سری بازی رزیدنت اویل به شکل محسوسی دچار افت شد و به نظر نمی رسد که در آینده نزدیک، این روند تغییر پذیرد.

نسخه پنجم و ششم رزیدنت اویل علی رغم دستیابی به فروش قابل قبول، به هیچ وجه با استانداردهای رایج این سری بازی بی نظیر همخوانی نداشتند و برنامه های آتی کپکام نشان می دهد احتمالا رزیدنت اویل هم به جمع فرنچایزهایی پیوسته که با هزینه های ساخت پایین، درآمدی قابل توجه روانه جیب سازندگان خود می کنند.

در حال حاضر، شرایط نسخه هفتم رزیدنت اویل هنوز در پرده ای از ابهام قرار دارد و کپکام فعلا تمایلی به صحبت درباره آن نشان نمی دهد؛ حتی با این وجود که ساخت آن تقریبا به صورت رسمی تایید شده و سازندگان قول داده بودند که به زودی اطلاعاتی از آن به اشتراک بگذارند. در همین حال اسپین آفی جدید به نام Umbrella Corps در دستور کار قرار دارد که البته سبک و سیاقی کاملا متفاوت با آنچه که از یک بازی رزیدنت اویل انتظار می رود را دنبال می کند.

در این میان، تنها روزنه امید باقی مانده برای این سری بازی، عناوین قبلی آن است که به صورت HD عرضه می شوند. سال گذشته کپکام ورژن بازسازی شده Resident Evil افسانه ای را به صورت HD روی پلتفرم های حال حاضر منتشر کرد که در بهترین حالت می توانستیم آن را یک عنوان معمولی (به توجه به معیار بازی های Remake امروزی) به شمار ببریم.

اما حالا، کپکام روی یکی دیگر از نسخه های ارزشمند سری بازی رزیدنت اویل دست گذاشته که پیش از این در انحصار دو پلتفرم GameCube و Wii قرار داشت. Resident Evil Zero یکی از عناوین جانبی سری بازی مورد بحث است که با عرضه روی پلتفرم های نینتندو، با بازخورد بسیار خوبی از سوی منتقدان و مخاطبان مواجه شد. داستان سرایی عالی و گیم پلی بی نظیر Zero سبب شد که با یکی از بهترین نسخه های رزیدنت اویل در آن زمان مواجه باشیم؛ اما سوال اینجاست که آیا بهبود گرافیکی صرف می تواند باعث شود که زیرو یک بار دیگر ارزش بازی کردن داشته باشد یا خیر؟

داستان بازی به روایت حدود 24 ساعت پیش از وقایع عمارت اسپنسر در نسخه ابتدایی می پردازد و فعالیت های دو شخصیت مختلف را دنبال می کند. در روز 23 جولای 1998، یکی از قطارهای کمپانی Umbrella به نام Ecliptic Express مورد حمله یک سری از موجودات ناشناخته قرار می گیرد. دو ساعت بعد، تیم براووی گروه S.T.A.R.S به تپه های آرکلِی در خارج از شهر راکون فرستاده می شود تا به گزارشی مربوط به انسان خواری رسیدگی کند.

بعد از یافتن یک اتومبیل واژگون شده پلیس، تیم براوو به دو گروه تقسیم می شود و مدتی و ربکا چمبرز پزشک گروه Bravo به تنهایی قطار کمپانی آمبرلا را کشف کرده و در مواجهه با زامبی های داخل آن قرار می گیرد. زنجیره ای از اتفاقات، که از اسپویل آن ها می پرهیزیم، سبب می شود تا ربکا به شخصیتی دیگر به نام بیلی کوئن، که با جرم قتل 23 نفر به مرگ محکوم شده و قرار بود به زندان منتقل شود، بپیوندد.

در طول گیم پلی 7 الی 10 ساعته بخش داستانی، از بسیاری از اتفاقات مربوط به عمارت اسپنسر، جایی که ویروس تی در آن تولید شده بود، پرده برداشته می شود و برخی از شخصیت های معروف سری رزیدنت اویل نیز در این داستان نقشی کلیدی ایفا می کنند. بدون شک، نسخه زیرو یکی از بهترین داستان سرایی های ممکن در میان تمام بازی های ویدیویی را به نمایش می گذارد و شخصیت پردازی کاراکترهای آن، به زیبایی صورت گرفته است.

اگر نسخه های ابتدایی سری رزیدنت اویل را تجربه کرده باشید، با سبک و سیاق گیم پلی زیرو آشنایی کامل خواهید داشت. زیرو برای اولین بار در این فرنچایز، از سیستم جدیدی به نام Partner-Zapping بهره گرفت که در واقع یک یار کمکی در اختیار گیمر قرار می دهد. البته در زیرو برخلاف نسخه های اخیر، اجباری برای دنبال کردن گیم پلی از دید یک کاراکتر (و از بین رفتن بار تنش زای بازی) نیست و می توان تنها با فشار یک دکمه، میان دو شخصیت ربکا و بیلی سوییچ کرد؛ بنابراین گاهی ممکن است دو کاراکتر در دو لوکیشن کاملا مختلف قرار داشته باشند و با فشار یک دکمه، می توان شخصیت را تغییر داد.

هوش مصنوعی یار کمکی در زیرو حتی با درنظر گیری استانداردهای امروزی واقعا خوب است؛ هم چنین می توان دستورات مختلفی مانند دنبال کردن، عقب ایستادن و یا حمله به وی صادر کرد که تا حدودی گیم پلی را به عناوین تاکتیکال نزدیک تر می کند. نکته جالب توجه درباره یار کمکی زیرو آن است که به هیچ وجه خللی در بار ترسناک بازی و استرس ناشی از مواجهه با دشمنان ایجاد نمی کند و زیرو هم چنان جز نمونه های ارزشمند ژانر وحشت به شمار می رود.

سیستم Inventory در نسخه زیرو، تا حدود زیادی با سایر عناوین فرنچایز رزیدنت اویل متفاوت است. برخلاف نسخه های ابتدایی رزیدنت اویل که آیتم ها درون یک جعبه ذخیره می شدند و می توانستیم در نقطه ای دیگر، همان آیتم ها را بازیابی کنیم، گیمر در زیرو می تواند در هر لحظه آیتم های ناکارآمد خود را به زمین بیندازد. این سیستم متفاوت، به نوبه خود تاثیراتی مثبت و منفی در گیم پلی بازی گذاشته است. از یک سو، دست گیمر در لحظات حساس باز است و می توان به سرعت درباره نگهداری یا کنار گذاشتن آیتم ها تصمیم گیری کرد. اما از سوی دیگر، گاهی از اوقات مجبور می شوید مسیری طولانی را بار دیگر به عقب بازگردید تا آیتم مورد نظر را دوباره بردارید.

در همین حال، طبیعتا دیگر خبری از مینی گیم جذاب Inventory، که در آن باید به چیدن آیتم های خود در خانه های کعبی می پرداختید، نیست؛ این مینی گیم کوچک، اگرچه در پاره ای از اوقات بسیار آزاردهنده بود اما به نوعی امضای سری بازی رزیدنت اویل به شمار می رفت و به چالش های آن می افزود.

از لحاظ بصری، نسخه Remaster زیرو ارتقای گرافیکی قابل توجهی نسبت به نسخه اصلی داشته است و حتی در جایگاهی بالاتر از نسخه Remake که سال گذشته عرضه شد، قرار می گیرد. تقریبا تمام لوکیشن های بازی و بافت های آن ها، ارتقای گرافیکی چسم نوازی داشته اند و اگرچه قابلیت برابری با بازی های امروزی را ندارند، اما گیمر را راضی خواهند کرد.

نسخه اصلی بازی زیرو، روی کنسول گیم کیوب با نرخ تصویر 4:3 اجرا می شد. کمپانی کپکام برای آن که این مشکل را از بین ببرد، از نوعی قابلیت برای بالا یا پایین بردن دوربین، بسته به حرکت شخصیت اصلی استفاده کرده است. این حرکتی هوشمندانه از سوی کپکام بوده که به لطف آن می توان از تجربه بازی روی یک نمایشگر لذت کافی برد. البته موضوع درباره کات سین های بازیی متفاوت است و با توجه به ساخت آن ها با نرخ 16:9، تجربه دیداری بی نظیری روی نمایشگرهای عریض کسب خواهید کرد.

موتور نورپردازی بازی به شکلی کاملا محسوس ارتقا یافته و تمام منابع نوری محیط بازی، مانند لامپ ها و لوسترها جلوه ای چشمگیر به بازی بخشیده اند. برخلاف نسخه گیم کیوب، این منابع نوری صرفا برای تزیین لوکیشن های بازی استفاده نشده اند و سایه هایی پویا از حکت شخصیت های اصلی و زامبی ها به وجود می آید.

مضاف بر این، ارتقای نورپردازی بازی بدان معناست که رنگ پوست شخصیت ها و لباس هایشان در طی کات سین ها با نسخه اصلی متفاوت است و تصویر درخشان تر و واضح تری به نمایش گذاشته می شود. تغییرات مشهودی نیز روی مدل سازی کاراکترها به وجود که در تصویرهای کلوز آپ به خوبی دیده می شوند.

اما کپکام تغییرات اعمال شده در زیرو را به گرافیک آن محدود نکرده و شاهد بخش های جدیدی نیز در بازی هستیم که به صورت انحصاری برای نسخه Remaster تدارک دیده شده اند. یکی از بخش های جدید بازی، Wesker Mode نامیده می شود. این حالت بعد از به اتمام رساندن بخش داستانی باز می شود و می توان بازی را یک بار دیگر با شخصیت آلبرت وسکر، آنتاگونیست اصلی سری بازی رزیدنت اویل، دنبال کرد.

آلبرت وسکر در واقع جایگیزین شخصیت بیلی می شود و ربکا نیز با تغییرات نسبی در ظاهر خود، مانند چشمان قرمز رنگ و دستگاهی روی قفسه سینه اش، در قالب شخصیت تحت کنترل وسکر به نمایش در می آید. Wesker Mode از لحاظ محتویات داستانی تفاوتی با بخش داستانی اصلی بازی ندارد و کات سین ها و دیالوگ ها دقیقا با همان شکل سابق دنبال می شوند. در همین حال، با وجود آن که ربکا هم هیچ قابلیت جدیدی ندارد، شخصیت آلبرت وسکر تا حد زیادی گیم پلی را دستخوش تغییر می کند؛ برای مثال وی توانایی خاص در حرکت با سرعت بسیار زیاد دارد که استفاده از آن واقعا جذاب است.

علاوه بر Wesker Mode، گالری جدیدی به بازی افزوده شده که می توان تمام کات سین ها را در آن مشاهده نمود. هم چنین حالتی به نام Leech Hunter نیز وجود دارد که گیمر در مقابل مجموعه ای از چالش های مختلف، مانند معماها و مبارزه با دشمنان متعدد، قرار می دهد. New Game + هم قابلیت دیگری است که بعد از اتمام بخش داستانی باز می شود و همانند همین بخش در سایر بازی ها، به گیمر اجازه می دهد که بازی را از نخست و با تمام امکانات در دسترس آغاز نماید.

جمع بندی

نسخه بازسازی شده Resident Evil Zero به طرز عجیبی بعد از گذشت نزدیک به 15 سال از عرضه نسخه اصلی، حس و حالی فوق العاده به گیمر می دهد که نظیر آن را در میان عناوین Remaster کم دیده ایم. به جرئت می توان گفت که در زمان نسخه اصلی، گیم پلی زیرو یک سر و گردن از عناوین همزمان با خود جلوتر بود و با بهبودهای اعمال شده در گرافیک، گویی که جانی تازه به کالبد زیرو دمیده شده است.

در دوره و زمانه ای که بازی های ترسناک مفهومی تازه در دید ناشران پیدا کرده اند و دیگر نمی توان عناوین چندان درخور توجهی با پیروی از این ژانر یافت، رزیدنت اویل زیرو به میدان بازگشته است تا بار دیگر المان های ارزشمند سبک خود را به بازیسازان یادآوری کند و گیمرهای قدیمی را به دنیای نوستالژیک و زامبی زده رزیدنت اویل بازگرداند.

بدون ذره ای تردید، زیرو یکی از بهترین عناوین سری رزیدنت اویل به شمار می رود که در زمان خود، همگان را شیفته نمود و هنوز هم قادر است تجربه ای قدرتمند، تنش زا و فراموش نشدنی به گیمر انتقال دهد که تا مدت ها آن را فراموش نخواهید کرد. با توجه به انحصاری بودن زیرو روی کنسول های نینتندو، مطمئنا بسیاری از طرفداران فرنچایز محبوب کپکام قادر به تجربه این عنوان نبوده اند؛ بنابراین با عرضه نسخه Remaster بازی، این فرصت فراهم آمده تا برای اولین و یا چندمین بار یکی از بهترین عناوین تاریخ صنعت بازی های ویدیویی در ژانر وحشت را تجربه کنیم.