ژاپنی های نابغه؛ بازی هایی که نینتندو ساخت و ما ندیدیم

برخلاف تصور اشتباه عموم گیمرهای ایرانی، نینتندو به غیر از ماریو، عناوین بزرگ و قابل اتکای بسیاری دارد. ماریو به طور قطع یکی از بهترین های نینتندو است اما در ارتش بازی های کم نظیر که نه، بلکه «بی نظیر» این شرکت، ستاره های درخشنده بسیاری دیده می شود.

ماریو اولین بار در بازی Donkey Kong حضور پیدا کرد و بعدها میاموتو تصمیم گرفت تا بازی مستقلی برای این کاراکتر دوست داشتنی خلق کند. همین ابتدای راه، یکی از این ستاره های پر فروغ که هنوز هم برای پلتفرم های جدید توسعه داده می شود را شناختیم: Donkey Kong.

چند سال بعد، در سال 1985، شیگرو میاموتو، شاهکاری به نام Super Mario Brothers را برای کنسول بازی NES خلق کرد و رسما ماریو متولد شد. از آن روز تاکنون، ده ها عنوان با محوریت ماریو ساخته شده اند و بی راهه نیست اگر بگوییم که نینتندو هیچگاه کیفیت را فدای سرمایه داری نکرده و همیشه ماریوهای جدید حرفی برای گفتن داشته اند.

نسل پنجم کنسول های بازی بود که نینتندو برند Super Mario را جان بخشید و یک بازی سه بعدی تولید کرد. ماریوهای سه بعدی روی کنسول های نینتندو 64، گیم کیوب، Wii و Wii U یکی پس از دیگری شاهکار بودند و هر کدام را می توان لایق بهترین بازی سالی که در آن عرضه شدند دانست.

بد نیست اشاره کنیم هر دو سوپر ماریو گلکسی میانگین امتیازات 97 را از وبسایت ها و مجلات دریافت کردند که حقیقتا ستودنی است. بنابراین چه اتفاقی بهتر از ساخت یک سوپر ماریو جدید؟ و چرا نباید بخواهیم نینتندو تا هر زمانی که می تواند ماریوهای بیشتری بسازد؟

اما با این حال، بحث بر سر این است که نینتندو فقط ماریو نیست و حتی اگر همه سری بازی های ساخته شده با محوریت کاراکتر خیالی ایتالیایی را هم فاکتور بگیریم، نینتندو باز هم یک غول نرم افزاری است و کمتر ناشری یارای مقابله با آن را دارد.

بگذارید با مهم ترین آن ها که برای عمده طرفداران واقعی نینتندو حتی از ماریو هم مهم تر است شروع کنیم: The Legend of Zelda.

شاید تنها یک یا چند ویدیو از زلداهای اخیر دیده باشید اما قدمت این عنوان به دهه ها پیش باز می گردد، زمانی که هنوز ملاک قدرت کنسول ها، 16 و 32 بیتی بودن شان بود، نه ترافلاپس بیشتر.

شیگرو میاموتو که خداوندگاری است در زمینه خلق کاراکترهای ماندگار و دوست داشتنی، طی سال های متمادی سری بازی افسانه زلدا را پروراند و به نقطه ای رساند که میلیون ها علاقه مند، صرفا برای تجربه همین یک بازی حاضر به خرید کنسول جدید باشند.

باورتان نمی شود؟ کافی است تا زمان عرضه جدیدترین بازی از این سری منتظر بمانید و ببینید که یک بازی چطور می تواند به یک باره فروش کنسولی تازه از راه رسیده را سرعت بخشد. در مورد The Legend of Zelda: Breath of the Wild و کنسول سوییچ حرف می زنیم. حتی شاید اگر این بازی یکی-دو سال زودتر عرضه می شد، شاهد فروش بیشتر کنسول Wii U هم بودیم اما افسوس که سرنوشت آخرین کنسول خانگی نینتندو چندان درخشان رقم نخورد.

همین پوکمون که چند ماه پیش روی تلفن همراه همه ما حداقل برای مدتی کوتاه نصب شده بود نشانه چیست؟ البته که پوکمون گو ارتباطی با نینتندو نداشت اما عموم مردم را با بخشی از دنیای عظیم پوکمون ها آشنا کرد. تصور کنید که تجربه این سری بازی روی کنسول های نینتندو چقدر واقعی تر و البته غنی تر است.

پوکمون گو حرکتی رو به جلو بود اما نه لزوما موفقیتی عظیم. شاید ده ها سال دیگر فناوری به جایی برسد که انجام بازی در محیط واقعی اطراف ما جذاب تر باشد اما در حال حاضر نینتندو سلطان ارائه بهترین تجربه ها در بستر کنسول های خودش هست. کافی است یکی از پوکمون ها را روی 3DS بازی کنید و خود را روزها و شاید هفته ها غرق در دنیای جذاب این بازی بیابید.

تجربه Animal Crossing را چطور؟ یک شبیه ساز فوق العاده دوست داشتنی با طعم و عطر گیم پلی ژاپنی که روزی چند بار شما را وادار می کند سری به کنسول خود بزنید.

از دنیای همان ماریویی که از آن صحبت می کنیم، چندین و چند کاراکتر مثل Yoshi و Toad متولد شدند. هر کدام از این کاراکترها حالا به قدری رشد داشته اند که صاحب یک بازی مستقل با نام خودشان باشند. و این تنها مثالی بود از انبوه تجربه های فوق العاده سرگرم کننده.

مسلما قرار نیست نام تک تک بازی های بزرگ و کوچک نینتندو را در این مطلب ذکر کنیم، فقط کافی است در گوگل کمی جستجو کنید تا متوجه عظمت این لیست بی پایان بشوید. متروید، فایر امبلم، استار فاکس، پیکمین، سوپر اسمش برادرز، کِربی، زنوبلید و...

حتی عناوین قدیمی تر نظیر The Legend of Zelda: Ocarina of Time که با میانگین امتیاز 99، تحسین شده ترین بازی تاریخ است، هنوز هم ارزش بازی کردن دارند، مهم نیست که بیش از 20 سال از سن آن گذشته باشد.

حقیقت امر آن است که به سبب ضعف رسانه های تخصصی حوزه بازی های ویدیویی در گذشته ای نزدیک، نینتندو هیچگاه به درستی معرفی نشد و مخاطب ایرانی سال ها است که شاهکارهای بی بدیل نینتندو را فراموش کرده است.

همان بازی های فوق العاده ای که با آن ها بزرگ شده ایم و جایگاهی در کوله بار خاطرات کودکی مان دارند، حالا تبدیل به برندهای بسیار بزرگ تر و هیجان انگیزتری شده اند. درست همانطور که بازی های تیراندازی 15 سال پیش با امروز اصلا قابل قیاس نیستند، عناوین کنونی نینتندو هم فوق العاده پیشرفت کرده اند.

شاید نینتندو سوییچ بتواند جایگاه شایسته نینتندو را به بازار ایران نشان دهد و مردم آگاه تر از همیشه نسبت به خرید اقدام کنند. نینتندو فقط ماریو نیست و ماریو هم همان ماریو قدیمی نیست. دنیای نینتندو حالا از هر زمان دیگری بزرگ تر شده و کنسول های نینتندو به دور از هیاهوی سونی و مایکروسافت، به حق تجربه درجه یک سرگرمی را ارائه می دهند و فراموش نکنید که اصلی ترین هدف بازی های ویدیویی، سرگرم کردن است.

ساتورو ایواتا

بالاتر از همه، بازی های ویدیویی قرار است یک چیز باشند: سرگرمی برای همه.