بررسی بازی Halo Wars: Definitive Edition؛ تجربه ای شیرین پس از 8 سال

Halo Wars 2 چند ماه پیش منتشر شد و ما را به سال ها پیش برد، زمانی که ساعت ها پای تلویزیون می نشستیم و برای اولین بار هیلو را در سبک استراتژیک و با کنترلر بازی کردیم. تجربه ای عجیب که در ابتدا اندکی دشوار بود اما خیلی زود آشنا می شد.

در مورد نخستین شماره از سری بازی Halo Wars سخن می گوییم که اوایل سال 2009 برای اکس باکس 360 منتشر شد و بسیاری را متعجب کرد. تا به حال کمتر کسی به این فکر افتاده بود که یک بازی استراتژی در زیر شاخه Real-Time را به کنسول ها بیاورد.

برخلاف اغلب تجربه های پیشین، هیلو وارز روی کنسول بسیار عالی بود. ساده و جذاب با کنترلی به شدت راحت که اصلا نیاز به ماوس و کیبورد را از بین می برد. هیلو وارز موفق شد تا ثابت کند کنسول گیمرها هم می توانند بازی های سبک استراتژی را دنبال کنند.

این تجربه موفق با هیلو وارز 2 هم تکرار شد (بررسی این بازی را به زودی در دیجیاتو می خوانید) و مایکروسافت یک بار دیگر و در نسل هشتم ادعای خود را به اثبات رساند و سری هیلو وارز را یک قدم دیگر به پیش برد.

اما پیش از اینکه مایکروسافت بخواهد استراتژی نسل هشتمی خود را عرضه کند، به سراغ اولین تجربه اش در این سبک رفت و آن را برای مخاطبین جدید خود آماده ساخت. نتیجه آنکه هیلو وارز در قالب Halo Wars: Definitive Edition برای پی سی و اکس باکس وان عرضه شد. به مناسبت عرضه این نسخه روی استیم، به سراغ آن رفتیم تا پیش از بررسی هیلو وارز 2، نگاهی گذرا به نسخه اول هم داشته باشیم و بگوییم چه بود و چه شد.

داستان از آنجایی آغاز می شود که سفینه Spirit of Fire به فرماندهی کاپیتان جیمز کاتر به سیاره ای کوچک فرستاده می شود تا فعالیت کاوننت ها را در آن بررسی کند. کاوننت ها دشمنان اصلی انسان ها در سری هیلو به حساب می آیند و نقش موثری در نابودی بشر داشته اند.

کاپیتان جیمز کاتر، پروفسور اِلن آندرس و سرهنگ جان فورج (با صداپیشگی نولان نورث)، سه شخصیت اصلی این بازی هستند که ستون های داستان روی آن ها استوار شده و تا انتها نیز همراه با آن ها داستان را پیش می بریم.

فداکاری ها، تحمل زجر و دردهای فراوان و البته درایت قابل تحسین در شرایط حساس، این سه کاراکتر را به یاد ماندنی می کند و علی رغم عمق اندک داستانی، به روایت لطافتی خاص می بخشد.

سرینا هوش مصنوعی سفینه Spirit of Fire (همپای کورتانا، دوست و همراه مستر چیف در سری هیلو) نیز نقشی موثر به عنوان عامل غیر انسانی در این کشتی فضایی بازی می کند که با پیشرفت داستان و رسیدن به نسخه دوم، نقش او جدی تر هم می شود.

همانطور که بالاتر گفته شد، هیلو وارز از عمق داستانی بالایی برخوردار نیست اما توسعه دهنده ها قصه ای کسل کننده و خواب آور هم برای آن در نظر نگرفته اند (همانند گیم پلی سطحی و ساده اش).

مشکل این است که اگر بخواهیم هیلو وارز را با سری اصلی هیلو مقایسه کنیم، خبری از آن همه اطلاعات و شاخ و برگ نیست و دنیا محدود به یک سفینه با 11 هزار خدمه و سیاره ای کوچک شده که نبرد در آن ها جریان دارد.

برای یک عنوان فرعی، همین هم کافی به نظر می رسد. گرچه در منوی بازی می توانید اطلاعات تکمیلی بسیاری را در صورت به دست آوردن مدارک کافی طی مراحل مشاهده کنید.

اما هیلو وارز چه دارد که باید به آن اهمیت بدهیم؟ یک گیم پلی ساده، هیجان انگیز و سرگرم کننده که سبب می شود گذر زمان را متوجه نشوید و ساعت ها درگیر ساخت پایگاه جنگیتان باشید.

همانند دیگر استراتژی های Real-Time، هیلو وارز پیچیدگی های بالا و نقشه های گسترده ندارد که هر مرحله از آن ساعت ها زمان شما را بگیرد. برای مثال اگر Age of Mythology یا Rise of Nation را به عنوان مثال های ملموس بیاوریم، باید بگوییم که هیلو وارز شاید یک پنجم آن ها هم گیم پلی پیچیده ای ندارد.

اما راز ساخت یک استراتژی موفق، گیم پلی پیچیده نیست. اگر استارکرفت 2 با تمام عظمتش روی کنسول ها عرضه شود، نتیجه یک محصول بی کیفیت و غیر قابل بازی خواهد بود که هیچکس از آن لذتی نمی برد.

باید با این حقیقت کنار آمد که اگر ماوس و کیبوردی در کار نباشد، نمی توان استراتژی های بزرگی مثل استارکرفت 2 را تجربه کرد اما در عوض می توان یک نمونه کنسولی قابل بازی ساخت.

تعداد نیروها در هیلو وارز از آنچه که فکرش را کنید کمتر است، ساختمان ها بسیار محدود هستند و فقط در ناحیه های خاصی می توان پایگاه جنگی ساخت. کنترل واحد ها ساده است و با یک دکمه می توان همه نیروها را به یک نقطه فراخواند و یا با دکمه ای دیگر می توان همه نیروهای حاضر در صحنه را انتخاب کرد.

البته پی سی گیمرها با قابلیت Ctrl+Number آشنا هستند که نبود آن در هیلو وارز بسیار آزار دهنده است. با استفاده از این قابلیت می توان جوخه های مشخصی را دسته بندی کرد و به آن ها شماره داد. پس از آن کافی است فقط یکی از عددها را فشار دهید تا همه نیروهای تحت فرمان آن شماره به درخواست شما پاسخ دهند.

به هر حال، وقتی می گوییم استراتژی کنسولی، باید این ویژگی های خوب را هم فراموش کرد و به همان دو دکمه ای که کمی بالاتر گفتیم، بسنده کرد.

بخش داستانی بازی 15 مرحله متنوع با اهداف متفاوت دارد که به پایان رساندن همه مراحل تقریبا 8 ساعت زمان می برد؛ در واقع به طور تقریبی لازم است که بابت هر مرحله نیم ساعت زمان بگذارید ولی اگر 8 ساعت کافی نیست، بخش Skirmish و آنلاین نیز هستند.

بخش آنلاین اما چندان تجربه خوشایندی نیست. کافی است یک ارتش 2-3 نفره در همان دقایق ابتدایی بسازید و به جان ساختمان رقیب بیافتید تا کار را در همان لحظات ابتدایی تمام کنید. برعکس این اتفاق هم ممکن است برای شما رخ دهد.

در کل، اگر اهل ساختن و پیشرفت و سپس حمله کردن هستید، آنلاین بازی کردن با بازیکن هایی که می خواهند با حداقل امکانات بر رقیب خود چیره شوند، یک تجربه عذاب آور خواهد بود.

برخلاف سری اصلی هیلو که به داشتن بخش آنلاین قدرتمند شهرت دارد، هیلو وارز نمی تواند راضی کننده ظاهر شود و بالانس خوبی در مکانیسم ها از خود نشان نمی دهد.

البته همین مکانیسم ها زمانی که کنترل به عهده یک هوش مصنوعی قرار داشته باشد قابل قبول و منطقی است ولی وقتی در هر دو سوی میدان عوامل انسانی وجود داشته باشند، لذت بردن کمی سخت می شود.

درجه سختی در بخش Skirmish به دست خودتان است، انتخاب مُدها و حریف هم همینطور. بنابراین در شرایط کنترل شده، بسیار راحت تر می توان از هیلو وارز لذت برد.

به عنوان کلام آخر، اگر اهل بازی های Real-Time Strategy نیستید و به نظرتان بازی های سختی هستند، هیلو وارز را حتما امتحان کنید و آن را به چشم یک دریچه برای ورود به سبکی دوست داشتنی و درگیر کننده در نظر بگیرید. اگر هم استاد این سبک بازی هستید، هیلو وارز قطعا به اندازه 8 ساعت ارزش زمان شما را دارد.