بزرگترین سیاره منظومه شمسی، قدیمی ترین سیاره آن نیز هست

تیمی از پژوهشگران آزمایشگاه ملی «لارنس لیوِرمور» کالیفرنیا به همراه دانشگاه «مونستر» آلمان طی تحقیقات خود به این نتیجه رسیدند که هسته سیاره مشتری، تقریباً یک میلیون سال پس از شکل گیری خورشید در 4.6 میلیارد سال پیش، 20 برابر سیاره زمین اندازه داشته است.

همانطور که می دانید، ستاره ها در اوایل عمر خود با آزاد کردن انرژی، مواد و گازهایی را به بیرون پرتاب می کنند که موجب شکل گیری سیارات در اطراف آنها می شود؛ حال با توجه به پژوهش اخیر، به نظر می رسد بزرگترین سیاره منظومه شمسی با سرعت زیادی متریال تشکیل دهنده خود را جذب کرده است.

تیم پژوهش ایزوتوپ های تنگستن و مولیبدن را در شهاب سنگ ها مورد بررسی قرار داده اند

تیم تحقیق پس از بررسی وجود ایزوتوپ های تنگستن و مولیبدن در شهاب سنگ های آهنی که به زمین برخورد کرده بودند، با توجه به داده های استخراج شده از ایزوتوپ های مولیبدن، دریافتند که شهاب سنگ های مورد بحث حاوی ترکیباتی از دو منبع مواد متفاوت بوده اند که یکی از منابع، موادی در خود داشته که از ستاره ای دیگر به منبع مذکور راه یافته اند.

همچنین داده های به دست آمده از ایزوتوپ های تنگستن نشان می دهند که منابع مواد مورد بحث تقریباً نزدیک به یک میلیون سال پس از شکل گیری خورشید از یکدیگر جدا شده اند.

بر اساس اظهارات تیم پژوهش، محتمل ترین ساز و کار برای تشکیل دو بخش متفاوت از مواد در مدار یک ستاره برای مدت طولانی، به وجود آمدن یک سیاره بزرگ در میان آنهاست و در منظومه ما نیز، یک غول گازی به نام مشتری این وظیفه را به عهده گرفته است.

هرچند سرعت شکل گیری مشتری در گذر زمان کاهش یافته اما تا جایی رشد کرده که بتواند دو محیط متفاوت از مواد را به وجود بیاورد. دانشمندان همچنین به وجود آمدن مشتری را یکی از دلایل عدم وجود سیارات جامد غول پیکر در نزدیکی خورشید (مانند آنچه در بسیاری از منظومه های دیگر وجود دارد) می دانند.