بعد از یک سال و نیم، هنوز برای تجربه «رینبو سیکس: سیج» دیر نیست

تقریباً یک ماه و نیم پیش، یکی از دوستان Rainbow Six: Siege را به عنوان کادوی تولد به من هدیه داد؛ یک شوتر رقابتی تمام عیار که گرچه می دانستم چقدر سرگرم کننده است، اما هیچوقت فرصتی پیدا نکرده بودم تا به سراغش بروم.

دلایل دیگری هم بود که باعث می شد بعد از نزدیک به دو سال از زمان عرضه بازی، دیگر میلی به تجربه Rainbow Six: Siege نداشته باشم. اول از همه، یوبیسافت طی چند سال گذشته با بازی هایی مثل The Division -و یا For Honor و Ghost Recon: Wildlands که مثال هایی تازه به حساب می آیند و گرچه بسیار سرگرم کننده هستند، اما جامعه آنلاین محدودی دارند- تجربیات تلخی برایمان پدید آورده است.

در همین حال، وقتی برای یک بازی دو سیزن پس عرضه شده و قیمت پایه، تنها با اندکی کاهش به 50 دلار رسیده است، به نظر نمی رسد که زمان خوبی برای خرید بازی باشد. این دست از بازی ها، معمولاً برای مدت های طولانی توسط سایر گیمرها تجربه شده اند و هزینه های چند ده دلاری برخی از آنها برای محتویات اضافه، غالباً به معنای برتری شان نسبت به شماست.

رینبو سیکس اگرچه کاملاً عاری از این مشکلات نیست، اما ویژگی هایی دارد که شما را از نظر قبلی تان منصرف می کند؛ همانطور که من را منصرف کرد. پیش از هرچیز، مهم ترین مسئله اینست که هیچ الزامی به خرید سیزن پس وجود ندارد. سیزن پس ها، جدا از برخی آیتم های اضافه، به خریداران اجازه می دهند تا به اپراتورهای بازی (که جلوتر بیشتر در موردشان توضیح می دهم)، زودتر از سایرین دسترسی داشته باشند.

اما اگر به هر دلیلی حاضر به پرداخت پول نیستید یا اصلاً می خواهید تجربه ای چالش برانگیزتر داشته باشید، می توانید نسخه استاندارد را تهیه کنید و سپس با لول آپ و کسب توکن های بیشتر، همان اپراتورها را آزاد کنید؛ هرچند که باید مسیری بسیار سخت و گاه غیرمنصفانه را طی کنید. نقشه های بازی هم از طرف دیگر به صورت رایگان عرضه می شوند و بنابراین خبری از دو دستگی میان گیمرها نیست: گیمرهایی که بابت نقشه های تازه پول داده اند و گیمرهایی که پول نداده اند - مشکل رایج سری بازی بتلفیلد.

همین مسئله، یکی از اصلی ترین نقاط قوت رینبو سیکس به شمار می آید که مشتری را از خرید بازی پشیمان نمی کند. R6: Siege برخلاف خیل عظیم بازی های چند سال اخیر که از طریق میکروترنسکشن و فروش بسته های گسترش دهنده پول پارو می کنند، به مشتری سخت نمی گیرد و در عوض با انتخاب دادن به مشتری (که باز هم اشاره می کنم شاید انتخاب چند منصفانه ای نباشد) مشکل نارضایتی را حل کرده و درآمدی که باید را، از رضایت مندی مشتریان کسب می کند.

اپراتورها مهم ترین عنصر گیم پلی در دنیای R6: Siege به شمار می آیند. این اپراتورها، در واقع سربازانی با مهارت ها و گجت های گوناگون هستند که با استفاده صحیح از توانایی های خود، می توانند جریان رقابت را به نفع خود تغییر دهند. یک اپراتور سنسور ضربان قلب دارد، دیگری دیوارها را با پتک فرو می ریزد، یکی در محیط تله کار می گذارد و دیگری با یک درون، دیوایس های الکترونیکی رقیب را از بین می برد.

مسلماً بسته به شیوه بازی گیمر، انتخاب این اپراتورها می تواند متغیر باشد و سبک بازی را دستخوش تغییر کند. اپراتورهایی که به صورت پیش فرض در نسخه استاندارد قرار داشته اند، با قیمت حدودی 500 الی 2000 توکن قابل خرید هستند که معمولاً این تعداد توکن را می توان با پشت سر گذاشتن 5 الی 10 دست خوب به دست آورد؛ مسئله چندان مهمی نیست.

اما مسئله زمانی مهم می شود که اپراتورهای سال اول و دوم (که در واقع با دو سیزن پس به بازی اضافه شده اند)، حداقل 25 هزار توکن برایتان آب می خورند و شرایط را سخت می کنند. در حالی که مدتی طولانی از تجربه رینبو سیکس می گذرد، اعتراف می کنم هنوز نتوانسته ام حتی یکی از آن اپراتورهای گران قیمت را خریداری کنم؛ اما برایم اهمیتی دارد؟ البته که نه.

چرا برایم اهمیتی ندارد؟ چون استودیوی یوبیسافت مونترال میان خریداران سیزن پس و گیمرهای معمولی تفاوتی نگذاشته و براساس تجربه، هیچ اپراتوری به اپراتور دیگر برتری ندارد؛ موضوع فقط به چگونگی استفاده از قابلیت های آنها بر می گردد. با وجود 20 اپراتور به صورت پیش فرض و اضافه شدن 10 اپراتور دیگر با بسته های گسترش دهنده، اینطور نیست که چندان نیازی به اپراتورهای تازه تر داشته باشید.

البته طبیعی است که هرکسی 50 دلار بابت یک بازی پول می دهد، می خواهد تمام محتویات آن را نیز داشته باشد؛ اما به هر حال در دوره و زمانه ای که سیزن پس ها به حرکتی عادی تبدیل شده اند، رویکرد یوبیسافت جای تقدیر دارد. ضمناً باید اشاره کرد که 50 دلار، هزینه نسخه دیجیتالی بازی است و همین حالا در بازار، می توانید نسخه پلمب یا سی دی کی بازی را با قیمت به مراتب پایین تری تهیه کنید.

گذشته از قیمت بازی که حالا به حد معقولی رسیده و البته سیاست های یوبیسافت که می تواند به صرفه جویی در هزینه ها کمک کند، رینبو سیکس سیج از لحاظ گیم پلی هم بازی بسیار متفاوتی است و خوشبختانه هنوز ارزش تجربه را دارد؛ خصوصاً الان که در تابستان به سر می بریم و به جز یکی دو بازی خوب، خبری از عناوین قابل توجه نیست.

R6: Siege الماسی است در میان خیل عظیم بازی های شوتر رقابتی و به قدری ماهرانه گیم پلی کژوال شوترهای معمولی را با ساختار تاکتیکال خود ادغام کرده که هرکسی می تواند از آن لذت ببرد. مهم ترین ویژگی بازی اینست که یاد گرفتن گیم پلی کار سختی نیست، اما دست گیمر به قدری در رویکردهای متفاوت باز است که مهارت یافتن در آن می تواند چالش برانگیز باشد.

در هر بازی، دو تیم 5 نفره مقابل یکدیگر قرار می گیرند؛ یک تیم نقش تروریست را ایفا می کند که شخصی را گروگان گرفته یا بمبی کار گذاشته و تیم دیگر، در نقش گروه نظامی ظاهر می شود که باید به محیط رخنه کرده و تروریست ها را از پای در بیاورد. همین ساختار ساده که بارها و بارها در بازی های مختلف دیده ایم، به لطف مهارت های اپراتورها و تخریب پذیری عالی بازی چنان دستخوش تغییر شده که احتمالاً برای همه ما تازگی دارد.

در واقع تصور کنید گیم پلی کانتر استرایک را با تخریب پذیری بتلفیلد ادغام کرده اید و همه چیز در محیطی بسته، مانند برخی نقشه های سری کال آو دیوتی دنبال می شود. تو در تو بودن نقشه ها در کنار قابلیت شکستن دیوارها، بام ها و زمین، به تولید یک شوتر تاکتیکال سریع منجر شده که می تواند در کسری از ثانیه، چندین تلفات داشته باشد.

گستره فعالیت ها به قدری زیاد است که در ابتدا حتی تصورش را هم نمی کنید. تقریباً از هر سمتی که بخواهید می توانید وارد ساختمان و محل پناه گیری تروریست ها شوید؛ از پنجره، از سقف یا از پایین. دیوارها هم لزوماً جان پناه خوبی نیستند و با عبور گلوله ها از میان شان، هیچوقت کاملاً در امان نیستید.

همراه ماندن با ضرباهنگ سریع گیم پلی، همیشه کار آسانی نیست اما هنگامی که ماهیت تیمی بازی را درک کرده باشید، عمق گیم پلی و احتمالات بی شمارش به چشم تان می آیند. لازمه لذت از R6: Siege صبوری طی چند ساعت ابتدایی است تا ساختار گیم پلی، جزییات نقشه ها و توانایی های اپراتورها دست تان بیاید. از آن به بعد قطعاً شدت دشواتری کمتر شده و با احساس اعتماد به نفس بیشتری به سراغ دشمنان تان می روید.

Rainbow Six: Siege در کمال تعجب بعد از گذشت نزدیک به دو سال، همچنان بازی خوبی است و اثبات می کند یوبیسافت در اعماق قلب خود می داند چطور باید خریداران یک بازی را راضی نگه دارد، اما ای کاش این موضوع تنها به R6 محدود نبود. گیم پلی بازی آنقدر نوآورانه هست که به این زودی ها رقیبی پیدا نکند و چنان فرمول موفقی از آب درآمده که روز به روز به بازیکنان اش اضافه می شود و لازم نیست به این زودی نگران خالی شدن سرورها باشید.

اگر نقدی بزرگ به بازی وارد باشد، مشکلات گاه و بیگاه سرورها است که هر از چندگاهی با قطعی مواجه می شوند. حداقل انتظار از عنوانی با چندین میلیون بازیکن این است که بعد از یک سال و نیم، سرورهایی پایدار داشته باشد. البته در اکثر مواقع، مشکلی در اتصال وجود ندارد و با اینترنت های کم سرعت تر هم می توان به راحتی متصل شد؛ اما هیچ چیز بدتر از موقعی نیست که می خواهید به پای دو سه دست از بازی در وقت استراحت یا برای تخلیه انرژی بنشینید و سرورها ممانعت می کنند.

البته R6: Siege اخیراً فازی به نام Operation Health را پشت سر گذاشته که در جریان آن، توسعه دهندگان به برطرف سازی بسیاری از مشکلات پرداختند؛ چه مشکلات سرور، چه مشکلات نورپردازی و چه باگ های گزارش شده از سوی کاربران. نتیجه نهایی اگرچه در زمینه گرافیک و گیم پلی خارق العاده بوده، اما نمی توان گفت که تاثیر چندانی روی سرورها گذاشته و کمابیش با قطعی آنها مواجه هستیم.

مطمئناً در این برهه زمانی که کنسول گیمرها و پی سی گیمرها دوران سختی را پشت سر می گذارند، Rainbow Six: Siege گزینه ای ایده آل برای گذران وقت و کسب تجربیات تازه به حساب می آید و حداقل تا اواسط مهرماه که موج بازی های تازه از راه می رسد، می تواند سرگرم نگهتان دارد. ساخته جدید یوبیسافت مونترال را از دست ندهید؛ به طرز عجیبی با ساخته دیگر استودیوها فرق دارد.