با 5 افسانه محلی عجیب و غریب درباره بازی های ویدیویی آشنا شوید

تا حالا شده در شهرتان یک داستانی سر زبان مردم باشد درحالی که می دانید نوعی افسانه بوده؟ اگر ساکن تهران نباشید، بیشتر با داستان های محلی سر و کار دارید.

به عنوان کسی که در شهر رشت و استان گیلان زندگی می کند، کتاب های بسیاری درباره افسانه های محلی وجود دارد. از مار بزرگ در محله چمارسرا گرفته تا شهر اجنه و داستان هایی از این قبیل، که اتفاقاتی در بخشی از محله یک شهر اتفاق می افتد.

چنین داستان هایی با حضور رسانه های جدید محبوبیت خود را از دست داده اند. بچه ها دیگر پای حرف مادربزرگ نمی نشینند و به افسانه های محلی گوش نمی کنند که سرگرم شوند؛ وقتی بازی های ویدیویی هست، می توانند «وارد» افسانه های محلی، غیر محلی، حماسی و هر چیزی که فکرشان را بکنند شده و افسانه را خودشان تجربه کنند (بدیهی است قصد قضاوت نداریم درباره اینکه کدامشان خوب یا بد است، هر دو مورد می توانند تاثیرگذار و جذب کننده باشند).

نکته جالب این است که درباره بازی های ویدیویی نیز افسانه های محلی وجود دارد! شاید بسیاری از شما درباره قضیه یکی از مراحل بازی پوکمون شنیده باشید که به دلیل وجود یک موسیقی متن خاص، منجر به خودکشی بسیاری از مردم شد.

تا به حال می دانستید صدام حسین معروف جنگ هشت ساله ایران و عراق، از کنسول پلی استیشن 2 برای مقاصد نظامی استفاده می کرد؟ شایعات عجیب غریبی این چنینی تا چه حد صحت دارند؟ این مطلب به 5 مورد از عجیب ترین افسانه های محلی درباره بازی های ویدیویی می پردازد، درباره آن ها توضیح داده و صحت آن ها را بررسی می کند. با دیجیاتو همراه باشید.

---

عجیب تر از یک داستان خیالی

کلاه های حلبیتان را آماده کرده و دوستانتان را جمع کنید. قصد داریم 5 مورد از داستان های عجیب غریب محلی درباره بازی های ویدیویی را بررسی کنیم؛ داستان هایی درباره کنترل ذهن، ارواح قابل بازی مخفی، یا حتی استفاده یک شیطان عراقی از قدرت سی پی یو کنسول پلی استیشن 2 برای مقاصد کشتار جمعی و... هنوز هم از سر زبان ها بیرون نیافتاده است.

خیلی ها شاید بگویند که این داستان ها، افسانه ای بیش نیستند و بیشتر به قصد ایجاد هیجان و ترس روایت شده است. خوشبختانه یا متاسفانه، در دوازده ماه اخیر دو مورد از تئوری توطئه های این چنینی درست از آب درآمده اند.

پس اگر بازی سوپر ماریو براز 3 یک صحنه تئاتر باشد یا چند کامیون بازی E.T را در زیر خاک مدفون کردند، شاید بتوان رابطه ای برای این 5 تئوری پیدا کرد ...

پولیبیوس، ماشین آرکید کشنده

شاید پولیبیوس یا Polybius جذاب ترین داستان محلی بازی های ویدیویی باشد. پولیبیوس، یک دستگاه مخصوص برای بازی های آرکید بود که در سال 1981 توسط ارتش آمریکا ساخته شد (شاید هم CIA).

داستان این ماشین آرکید در اواسط دهه 90 به اوج خود رسید، اما برخلاف دیگر افسانه ها هیچ وقت بعد از 20 سال به آن شاخ و برگی داده نشد. براساس اطلاعاتی که بدست آمده، تنها دو ماشین پولیبیوس ساخته شد و در ایالت اورگون شهر پورت لند پخش شده اند.

کسانی که بازی پولیبیوس را انجام می دهند به سردرد، کابوس، تهوع و استفراغ دچار می شدند. حتی موردهایی وجود دارند که تفکرات خودکشی در آن ها پرورش پیدا می کند.

بعد از بروز چنین اتفاق هایی، مامورهایی با لباس های مشکی در مغازه های آرکید زیاد شدند؛ طبق گفته ها می خواستند داده های موجود در هر دستگاه را دانلود کنند. ماه ها بعد از این عملیات، هنوز هم افسانه ادامه پیدا کرد اما آن دو ماشین ناپدید شدند.

منشا اصلی داستان هنوز برایمان یک معما باقی مانده، اما یک تئوری وجود دارد که احتمالاً مخلوطی از چندین واقعیت است تا از داستان اصلی چند برابر جذاب تر باشد. یک سری گزارش هایی وجود دارد مبنی بر اینکه مامورهای FBI از مغازه های آرکید بازدید می کردند. طبق گفته ها، بیشتر تحقیقاتی که انجام می دادند حول قماربازی و مبارزه با آن می چرخید.

در اوایل دهه 80، زمانی که تجارت قدیمی ماشین های آرکید رو به افول بود، بسیاری از مردم بخش اعظم زمان خود را روی بازی های آرکید می گذرادند و از طریق کسب امتیازهای بالا معروف می شدند. به طور طبیعی، زیاد بازی کردن در طولانی مدت می تواند موجب بروز مرض های مختلف شود.

هیچ کس مستقیماً از تجربه خود با بازی پولیبیوس صحبت نکرده، اما این افسانه هنوز ادامه دارد؛ حتی در یکی از قسمت های سریال کارتونی سیمپسون نشان داده شد.

نسخه گمشده بازی Killswitch

داستان های مربوط به بازی های نفرین شده کم نیستند. یکی از افسانه ها مربوط به بازی ویدیویی کیل سوییچ بود. سبک Survival Horror با استایل گرافیکی دو بعدی چیزی نیست که همیشه در بازار وجود داشته باشد، اما به دلیل محدودیت ها شرکت کاروینا (که وجود آن شرکت هنوز در هاله ای از ابهام قرار دارد، اما توییتر شرکت چیز دیگری ثابت می کند) تصمیم گرفت یک پلتفرمر دوبعدی ترسناک بسازد.

براساس این افسانه، شرکت کاروینا فقط 5000 نسخه از این بازی را در سال 1989 منتشر کرد. هر وقت یک نسخه از بازی تمام می کردید، بازی خود به خود پاک می شد. این یعنی به مرور زمان ارزش یک نسخه چندین برابر می شد، تا حدی که یک نسخه از آن در سایت eBay به قیمت 733 هزاردلار خریداری شد. یاماماتو ریویچی که در توکیو زندگی می کرد، تصمیم گرفت چنین هزینه گزافی برای یک بازی کند.

داستانی که برای همه تعریف می شود اسلوب یکسانی دارد: یاماماتو دوست داشت که دیگران نیز از بازی شناخت نسبی پیدا کنند، پس تصمیم گرفت بازی کردن خود را در غالب یک ویدیو به مردم ارائه کند. طبق گفته ها، ویدیو یک دقیقه و چهل و پنج ثانیه در یوتیوب پیدا شد که در آن یاماماتو را نشان می داد. طی یک سری اتفاقات عجیب غریب، او ناگهان خود را روی کامپیوتر انداخت و هنگامی که پشت او رو به دوربین بود، صدای گریه او شنیده می شد. بعد از یک دقیقه و چهل و پنج ثانیه، صفحه مشکی درآمد.

اگر کمی هوشمندانه به قضیه نگاه کنیم می توان فهمید که هیچ مدرک موثقی پشت این داستان وجود ندارد؛ هیچ ویدیویی از یاماماتو در یوتیوب دیده نمی شود. نکته جالب این است که چندین ویدیو از گیم پلی بازی کیل سوییچ وجود دارد؛ یا فردی تصمیم گرفت براساس افسانه ها و شنیده ها بازی اش را بسازد، یا گیم پلی مشاهده شده از بازی اصلی گرفته شده و یاماماتو سرش کلاه رفته!

هنگامی که دیسک بازی را عوض می کنید، اسکوال می میرد

اگر می خواهید روی افسانه های محلی بازی های ویدیویی با دوستتان شرط بندی کنید، این مورد را انتخاب کنید چون واقعاً درست از آب درآمده.

به دلیل کمبود حجم سی دی در دوره پلی استیشن 1، بسیاری از بازی ها روی چندین دیسک رایت می شدند؛ مثلاً محتویات بازی فاینال فانتزی 8 میان 4 سی دی تقسیم شده بود که در روایت داستانی بازی باید آن را تعویض می کردید.

اما میان همین تعویض دیسک ها، یک اتفاق عجیب می افتد. بعد از اتمام دیسک اول، یک کات سین پخش می شود که در آن اسکوال با جادوگر Edea می جنگد و در آخر، جادوگر یک تکه تیز یخ درون سینه اسکوال فرو می کند. دوربین نشان می دهد که بعد از این اتفاق از روی پرتگاه پایین می افتد و قاعدتاً، می میرد.

اما هنگامی که دیسک دوم شروع می شود، اسکوال را می بینیم که بعد از سقوط پرتگاه بیدار شده و خبری از آثار تکه یخی و فرو رفتن آن در سینه اسکوال نیست. او می گوید: «زخم هایم ... ؟ هیچ زخمی نیست ... ؟ چگونه ... ؟». تئوری اصلی که پشت قضیه نهفته این است که اسکوال واقعاً می میرد، اما بازیکن آن را نمی داند. ادامه بازی، رویای خود اسکوال درباره چگونه ادامه دادن داستان بازی است. مهم ترین مدرک موثق در این باره، سکانس پایانی بازی است که در یک میلی ثانیه، صورت اسکوال را نشان می دهد که هیچ صورتی ندارد.

نفرین کاور بازی Madden

این نفرین همانند نقل و نبات میان طرفداران بازی های فوتبال آمریکایی و دوستداران سری بازی Madden روایت می شود؛ درنهایت به یک خرافه ای تبدیل شد که براساس استدلال استقرایی، تا حالا جواب داده! بین سال های 1999 تا 2014، هر بازیکن لیگ فوتبال آمریکایی NFL که تصویرش روی کاور سری بازی Madden می خورد بعد از مدتی دچار مصدومیت شدید می شد.

کلمه «قریب به» یا «تقریبا» می تواند کلمه قدرتمندی برای بازی با آمار باشد، اما بدون کم یا زیاد کردن قضیه می توان گفت که دقیقاً 15 نفر از 18 فردی که تصویرشان روی کاور بازی Madden است، در نهایت مصدومیت های عجیب غریبی گرفتند یا حتی در دوران کاریشان افول شدیدی تجربه کردند و در نهایت، محبوبیت و مهارت خود را از دست دادند.

در مطلبی که سایت دیجیتال ترند نوشته، اولین قربانی این نفرین کسی نبود جز گریسون هرست؛ کسی که بعد از رونمایی اولین بازی Madden در سال 1998 پایش شکست. در این 15سالی که گذشته فقط سه نفر توانسته اند از این نفرین جان سالم به در ببرند: ریچارد شرمن، کالوین جانسون و لری فیتزجرالد.

موضوع به حدی معروف شد که شرکت EA تصمیم گرفت یک فیلم براساس این افسانه بسازد.

کنسولی برای کشتار انسان ها

قبل از آنکه شروع کنیم، باید اخطار دارد که شروع این داستان از سال 2000 شروع شد؛ دوره ای که رسانه ها تمام توجه مردم را به چیزهای مختلف جلب می کردند تا از حقیقت اصلی به دور شوند. در آن زمان صحت یک مسئله چندان اهمیت نداشت، مهم آن بود که چقدر خبر پخش شود.

با تمام این مسائل، نمی توان از قضیه پلی استیشن 2 چشم پوشی کرد. اگر کمی درباره قدرت کنسول و دوره ای که وارد بازار شد اطلاع داشته باشید، خواهید دانست که پلی استیشن 2 از زمان خود جلوتر بود ... قبل از ادامه خواندن، فرض را بر این بگیرید که در حال خواندن افسانه های محلی «سیاسی» هستید.

پس بنابر مطلب سایت ورلد دیلی نیوز، که در دسامبر سال 2000 منتشر شد، رئیس جمهور سابق کشور عراق یعنی صدام حسین بیش از چندصد کنسول پلی استیشن 2 را خریداری و انبار کرد. قاعدتاً صدام حسین نمی خواست با آن همه پلی استیشن، خدای جنگ بازی کند (البته تلاشش برای خدای جنگ بودن در دنیای واقعی، تا حدی قابل تحسین است؛ با این تفاوت که در پایان صدام حسین توسط خدایان المپ از پای در می آید و نه بالعکس).

داستان از این قرار است که صدام حسین به خاطر پردازنده 32 بیتی بسیار قوی پلی استیشن 2، تصمیم به انبار کردن آن می گیرد؛ طبق جمله معروفی که در آن زیاد گفته می شد: «به شدت کاربردی در طراحی برنامه های ارتشی.»

طبق گفته ها و شنیده ها، شاهکار معماری کامپیوتر کوتاراگی تبدیل به وسیله ای برای کنکاش در داده های بالیستیک و موشک های دوربرد شد؛ مثلاً پردازنده 15 پلی استیشن 2 روی هم می تواند یک هواپیمای بدون سرنشین را کنترل کند.

اگر منطقی به قضیه نگاه کنیم، این داستان میان تمام موارد نامبرده جزو ترسناک ترین ها است؛ زیرا وسیله ای که هدفش سرگرم کردن مردم بود تبدیل به ماشین کشتار شده. خوشبختانه، شرایطی برای استفاده از این وسیله سرگرمی در دنیای ارتش فراهم نشد.

اما با وجود این همه دروغ، یک حقیقت وجود دارد که به هیچ وجه نمی توان آن را کتمان کرد: پلی استیشن 2 از تمام چیپ های پردازنده 32 بیتی ارزان تر بود؛ هر انسانی که قصد راه انداختن یک جنگ داشت بدون شک استفاده از کنسول پلی استیشن 2 برایش ارزان تر تمام می شد.

از آن مهم تر، گزارشی است که موثق بودن آن به اثبات رسیده: اطراف کریسمس سال 2000، طرفداران از کمبود کنسول پلی استیشن 2 در جهان ناراضی بودند. شعبه اروپای شرکت سونی چهار جت مخصوص از افغانستان (که محل استقرار ارتش آمریکا بود) کرایه کرد تا یک سری حمل و نقل از طریق ژاپن به اروپا انجام شود (اصلاً دروغ نمی گوییم).

اما باز هم دلیل موجهی برای چنین تئوری توطئه وجود ندارد. هرچقدر با آمار بازی کنیم نتیجه عوض نمی شود. کسی که ذهن خلاق داشته باشد می تواند متوجه شود سرمنشا این داستان از کجا آمده: کمبود همیشگی کنسول پلی استیشن 2 در اروپا!