محققان در ایستگاه فضایی به جنگ پیری می روند

یک پروژه تحقیقی که در ایستگاه فضایی بین المللی انجام خواهد شد به بررسی اثر ریزگرانش روی سلول های زنده آمیخته با ذرات سرامیک می پردازد. نتایج این تحقیق می تواند منجر به کشف آنتی اکسیدان هایی برای خنثی کردن اثرات زیان آور اقامت طولانی مدت در فضا و سایر بیماری های مرتبط با گذر عمر شود.

مواد خام مورد نیاز برای آزمایش که نانو آنتی اکسیدان ها نام دارند، دیروز با کپسول دراگون اسپیس اکس به ایستگاه فضایی بین المللی تحویل داده شدند. این تحقیق به منظور کشف راهکاری برای تحریک سلول هاست به طوری که سلول ها بتوانند در مقابل اثرات منفی ریزگرانش روی ماهیچه و استخوان های فضانوردان طی ماموریت های طولانی مدت مقاومت کنند. به عنوان یک مزیت دیگر، همین تکنولوژی می تواند برای درمان سالمندان و مبتلایان به بیماری های تحلیل عضلات، مورد استفاده قرار بگیرد.

روند آزمایش به این صورت است که ذرات نانو سرامیک (نانوسریا) که در آزمایشگاه طراحی شده اند به ساختاری از سلول های زنده تزریق شده و در یک محیط با دمای 30 درجه سانتیگراد به مدت 6 روز نگهداری می شوند. نانوسریا در واقع به منظور تقلید رفتار آنزیم ها در ارگانیزم های زنده طراحی شده و از این ارگانیزم ها در مقابل صدمات ناشی از استرس اکسیداتیو محافظت می کند.

استرس اکسیداتیو عدم تعادل میان رادیکال های آزاد موجود در سلول ها و توانایی سیستم زیستی در خنثی سازی آن هاست.رادیکال های آزاد موجود در سلول ها می توانند به دی‌ان‌ای و پروتئین ها آسیب بزنند و منجر به اختلالات ناشی از گذر عمر و یا مرگ شوند. آنتی اکسیدان ها روند اکسیداسیون و بالطبع روند به وجود آمدن رادیکال های آزاد را مهار می کنند.

محقق ارشد پروژه «جیانی چیوفانی» از انستیتو تکنولوژی ایتالیا، از ریزگرانش ایستگاه فضایی برای بررسی اثر بی وزنی روی تقویت این ساختار استفاده می کند. به گفته او از نانوتکنولوژی در روی زمین استفاده های درمانی زیادی شده اما کاربرد آن در فضا همچنان جای کار زیادی دارد.

به گفته محققان این تحقیقات در حالت ایده آل می تواند منجر به کشف راه های درمان از طریق قرص یا تزریق شود و اثربخشی این روش های درمان احتمالا تا هفته ها باقی خواهد ماند.