دانشمندان روشی جدید برای تشخیص زودهنگام پارکینسون یافتند

تحقیقی جدید در کینگز کالج لندن می‌تواند باور مرسوم در رابطه با منشا مغزی بیماری پارکینسون را تغییر دهد. در این تحقیق مشخص شد که تغییرات واضح در سیستم سروتونین مغزی می‌تواند 20 سال پیش از بروز علائم پارکینسون شناسایی شده و یک نشانه‌گر زیستی جدید برای تشخیص این بیماری در مراحل اولیه آن باشد.

بسیاری از بیماری‌های تحلیل برنده اعصاب مغزی برای رسیدن به مرحله بروز علائم سال‌ها زمان نیاز دارند. پارکینسون یکی از این بیماری‌هاست و پزشکان اعتقاد دارند در صورتی که روند تشخیص و درمان پیش از ظهور علائم شروع شود، بهتر و راحت‌تر قابل درمان خواهد بود.

در واقع مهم‌ترین چالش دانشمندان یافتن یک نشانه‌گر زیستی بوده که بتوان با استفاده از آن بیماری را در ابتدایی‌ترین مراحل آن تشخیص داد. پارکینسون بیشتر به عنوان یک بیماری شناخته می‌شود که سیستم دوپامین مغزی را دچار اختلال می‌کند. با این حال در تحقیق جدید روند تاثیر بیماری بر سیستم سروتونین مغزی مورد بررسی قرار گرفته است.

برای اینکه محققان بتوانند از تحلیل رفتن سیستم سروتونینی پیش از ظهور علائم بیماری اطلاع پیدا کنند، از تعدادی سوژه که یک تحول ژنتیکی خاص در ژن آن‌ها وجود داشت استفاده کردند. این تحول ژنتیکی موجب این می‌شود که فرد قطعا در طول عمر خود به بیماری پارکینسون مبتلا شود.

از آنجایی که تحول ژنتیکی مذکور بسیار کمیاب و نادر است، محققان احتمال می‌دهند که فقط 100 نفر در کل دنیا حامل آن باشند. به همین دلیل تیم تحقیق دو سال به دنبال پیدا کردن این سوژه‌ها بودند و در نهایت موفق شدند 14 نفر را با این مشخصات پیدا کنند. سپس روی آن‌ها تصویربرداری مغزی انجام دادند تا هرگونه تغییر اعصاب مغزی که در نهایت منجر به بروز علائم می‌شود را پیدا کنند.

به گفته یکی از محققان:

ما در این بررسی متوجه شدیم که عملکرد سروتونین می‌تواند به عنوان یک نشانه‌گر بسیار قوی برای تشخیص پیشرفت پارکینسون باشد. از آن مهم‌تر به تغییر در سیستم سروتونین بیمارانی که هنوز علائم بیماری را از خود نشان نداده بودند واقف شدیم.

نکته مهم این است که در واقع تغییر در سیستم سروتونین پیش از وقوع هرگونه تغییری در سیستم دوپامین اتفاق می‌افتد، یعنی چنین متدی زودهنگام‌ترین تشخیص شناخته شده را در زمینه بیماری پارکینسون به همراه خواهد داشت.

با اینکه نتیجه تحقیقات بسیار شگفت‌انگیز است اما محدودیت‌هایی در این تحقیق اعمال شده بود که باید از آن‌ها عبور کرد. مثلا بررسی فقط روی معدودی از افراد حامل جهش ژنتیکی انجام شد و نتایج به دست آمده را شاید نتوان برای گروه بزرگتری از بیماران تعمیم داد. علاوه بر آن متد تصویربرداری مغزی استفاده شده در این تحقیق بسیار پیشرفته بوده و فقط در اختیار برخی از مراکز تحقیقاتی قرار دارد.

بنابراین قدم بعدی تحقیق این است که علاوه بر انجام آزمایشات بیشتر روی گروه‌های بزرگتری از بیماران، متدهای قابل دستیابی و مقرون به صرفه‌ای هم برای تصویربرداری توسعه دهند تا بتوان آزمایشات را نه فقط در مراکز خاص، بلکه در مراکز درمانی بیشتری مورد استفاده قرار داد. مهم‌تر از همه اینکه نتایج تحقیق می‌تواند در یافتن روش درمانی جدید برای پارکینسون مورد استفاده قرار بگیرد.