مدل‌های کامپیوتری از احتمال قابل سکونت بودن سیاره ونوس در گذشته می‌گویند

‌مدل‌های کامپیوتری جدید نشان می‌دهند که سیاره ونوس احتمالا حدود 700 میلیون سال پیش قابل سکونت بوده است.

با توجه به برخی از سناریوهای ممکن، «مایکل وی» و «آنتونی دل جنیو» از انستیتو گودارد نتیجه‌گیری کرده‌اند که شاید این سیاره 2 یا 3 میلیون سال پیش از تبدیلات شدید در اتمسفر آن، حاوی آب مایع بوده باشد.

در حال حاضر ونوس را می‌توان تعریف خوبی از جهنم دانست. نه تنها 96.5 درصد جو این سیاره از دی‌اکسید کربن تشکیل شده و باران‌هایی از جنس سولفوریک اسید در آن می‌بارد بلکه میانگین دمای سطحی آن در حدود 462 درجه سانتیگراد است. برای تقریب به ذهن بد نیست بدانید که این دما برای ذوب کردن سرب کافی خواهد بود. با چنین مشخصاتی نمی‌توان شانسی برای وجود آب مایع یا امکان سکونت در ونوس قائل بود.

با این حال نقشه‌های راداری دقیقی که از کاوشگرهای فضایی مختلف طی 40 سال اخیر به دست آمده نشان می‌دهد که شاید یک اقیانوس کم عمق در ونوس جریان داشته. اگر چنین چیزی صحت داشته باشد پس این سیاره احتمالا محیط بسیار متفاوتی نسبت به محیط امروزش داشته و برای حضور آب مایع به اندازه کافی سرد بوده است.

برای بررسی احتمال چنین فرضیه‌ای، وی و جنیو پنج شبیه‌سازی مختلف بر مبنای سطوح مختلف آب موجود در سیاره ونوس انجام دادند که شامل اقیانوسی با عمق 310 متر، 10 متر، وجود آب به صورت جذب شده در خاک، اقیانوس عمیقی با توپوگرافی مشابه اقیانوس‌های کره زمین و در نهایت سناریویی که در آن کل سیاره با آبی به عمق 158 متر پوشانده شده بود می‌شد.

برای تخمین وضعیت ونوس 4.2 میلیارد سال پیش و 715 میلیون سال پیش، آن‌ها سناریوهایشان را به صورت مدل سه بعدی به اجرا در آوردند که تغییرات اتمسفری و افزایش تابش‌های رادیویی را با گذشت زمان اعمال می‌کرد.

آن‌ها دریافتند که در هر کدام از این حالت‌ها، دمای ونوس در محدوده پایدار بین 20 و 50 درجه سانتیگراد باقی ماند. این محدوده دما شاید با مقیاس‌های زمینی خیلی مناسب به نظر نرسد اما برای در بر داشتن آب مایع به اندازه کافی خوب است.

اگر پوسته ونوس قابلیت جذب کربن دی اکسی را داشت شاید ونوس امروزه همچون زمین میزبان حیات بود

نکته مهمتر اینکه این سیاره برای 3 میلیارد سال چنین دمایی داشته است. اگر این مدل‌ها همچنان هم قابل اعمال بودند، می‌شد گفت با وجود اینکه ونوس 2 برابر بیشتر از زمین تشعشعات خورشیدی دریافت می‌کند اما همچنان هم در محدوده قابل سکونت منظومه شمسی قرار می‌گیرد. دلیل این موضوع به 4.2 میلیارد سال پیش بر می‌گردد. زمانی که ونوس برای اولین بار شکل گرفت به سرعت سرد شد و دی اکسید کربن موجود در اتمسفر آن توسط سیلیکات پوسته‌اش جذب شد. این روند با مکانیزمی مشابه آنچه که سه میلیارد سال پیش برای زمین اتفاق افتاد پیش رفت. چنین پروسه‌ای می‌توانست نوعی اتمسفر شبه زمینی حاوی نیتروژن و کربن دی اکسید و متان به وجود بیاورد.

با این حال بر اساس گفته‌های دانشمندان بین 715 تا 700 میلیون سال پیش طغیان ناگهانی دی اکسید کربن در این سیاره اتفاق افتاد که احتمالا به خاطر فعالیت‌های آتش‌فشانی بود. بعد از خروج کربن دی اکسید از ماگمای مایع، این ماگما بعد از سرد شدن به صورت در پوشی در آمد که از جذب مجدد گاز جلوگیری می‌کرد. چنین پدیده‌ای موجب به وجود آمدن اثر گلخانه‌ای شده و با وجود اتمسفر متراکم این سیاره، دمای آن را تا وضعیت حال حاضر افزایش داد.

محققان می‌گویند که برای درک بهتر تاریخچه و تحولات سیاره ونوس نیاز به انجام مطالعات و ماموریت‌های بیشتری حس می‌شود با این حال نتایج به دست آمده از مدل‌‌های آن‌ها نشان می‌دهد که احتمالا شرایط سکونت روزگاری در ونوس فراهم بوده و این سیاره تفاوت زیادی با چیزی که امروزه از آن می‌بینیم داشته است. این دست‌یافته‌ها می‌توانند برای بررسی سیارات فراخورشیدی مشابه ونوس بسیار به کار دانشمندان بیاید.