چرا در دسترس بودن دائم کارکنان حین دورکاری باعث فرسودگی می‌شود؟

دورکاری مفهوم جدیدی نیست اما در دوران شیوع کرونا به شدت گسترش پیدا کرده است. با این وجود فقدان چارچوب مشخصی برای دورکاری باعث شده روش‌های نادرستی برای انجام آن در پیش گرفته شود که فرسودگی روانی و جسمی کارکنان را به دنبال دارد.

در ماه‌های اخیر نه تنها شرکت‌های بزرگی نظیر توییتر امکان دورکاری دائمی را برای کارکنان خود فراهم کردند، بلکه برخی شهرها هم طرح‌هایی را برای تشویق دورکاری فزاینده به اجرا گذاشتند. معیارهایی که این شرکت‌ها را به رواج دورکاری ترغیب کرد، در دسترس بودن فناوری و صرفه جویی‌های مالی بود؛ غافل از اینکه اجرای اشتباه این روند روی سلامتی کارکنان تاثیر مخربی خواهد گذاشت.

هرچند دسترسی به فناوری و ابزارهای لازم برای برقراری ارتباط مهم است اما تمرکز صرف روی ابزارهایی مثل زوم و اسلک و لزوم برقراری ارتباط آنی و بدون وقفه نه تنها چندان منطقی نیست بلکه می‌تواند خطرناک هم باشد. این آنلاین بودن همیشگی بدون در نظر گرفتن این نکته ایجاد شده که در دوران کرونا تا چه حد زندگی شخصی و کاری ما با هم تنیده شده؛ برای مثال پدر و مادرهایی را در نظر بگیرید که طی چند ماه نقش معلم را هم بر عهده گرفته یا جوانترهایی که به مراقب از والدین سالخورده خود می‌پردازند.

این پاندمی نشان داده که دورکاری موفق به چیزی بیشتر از ارتباط بلادرنگ نیاز دارد. در عوض دنبال راهکارهایی باشید که در آن کارکنان ناچار به حضور در زمانی معین یا رد و بدل سریع پیام‌ها نباشند چون با توجه به درهم تنیدگی زندگی کاری و شغلی آنها این امر باعث اختلال در زندگی شده و پس از مدتی پیامدهای خود را در قالب فرسودگی و کاهش بازدهی نشان می‌دهد؛ مساله که نه تنها به خود فرد بلکه به سازمان هم زیان وارد خواهد کرد.

مطالعات متعدد نشان داده که فقدان ارتباط کلامی، تمرکز دائم روی نمایشگر برای در ارتباط ماندن و کاهش دیدار با افرادی که با آنها کار می‌کنید، به خستگی مجازی منجر خواهد شد. بر اساس نظر سنجی صورت گرفته توسط «Monster» تعداد بیشتری از کارکنان از بروز نشانه‌های فرسودگی خبر می‌دهند. خوشبختانه با راهکارهایی نظیر همکاری غیر همزمان می‌توان بر این مشکل فائق آمد.

این شکل از همکاری برخلاف زمانی که سرکار حاضر می‌شدیم، متناوب است اما از نظر پیوستگی و بازدهی در رده مشابه قرار می‌گیرد. علاوه بر این به جای پیام‌ها و اموجی‌هایی که در زوم و اسلک رد و بدل می‌شد، از محیط مجازی و متمرکزی پشتیبانی می‌کند که در آن فشار کاری کمتر بوده و همدلی بین کارکنان بیشتر می‌شود.

متاسفانه اغلب ابزارهای کارآمد در دسترس نظیر زوم روی ارتباط بلادرنگ تاکید دارند اما همانطور که پس از بحران کرونا شاهد اضافه شدن قابلیت‌های بیشتر و ارتقای کارایی این ابزارها بودیم، در صورتی که تقاضا برای ابزارهای مورد نیاز دورکاری غیر همزمان افزایش پیدا کند، شرکت‌های توسعه دهنده به این سمت حرکت خواهند کرد که در نهایت به ایجاد محیطی سالم‌تر برای دورکاری بلند مدت منجر خواهد شد.