بررسی بازی Star Wars: Battlefront؛ جمهوری قهرمانان

صنعت بازی های ویدیویی یکی از پول ساز ترین و در عین حال پر هزینه ترین صنایع سرگرمی است. با وجود این که هر چه در زمان پیش می رویم و هزینه ساخت بازی ها افزایش می یابد، قیمت عرضه بازی ها هنوز هم همان 60 دلار همیشگی است. این موارد و صد البته حریص تر شدن شرکت های بزرگ بازی سازی، باعث شده که فعالان صنعت، از روش های دیگری برای کسب درآمد استفاده کنند.

یکی از این روش ها، ارائه اکثر محتویات بازی پس از عرضه و به صورت بسته های الحاقی پولی است؛ کاری که اکتیویژن با عنوان دستینی کرد و نسخه اولیه آن را با محتویات بسیار کم عرضه کرد تا بتواند به مرور از طریق محتویات اضافه، سود بیش تری کسب کند.

شاید با خودتان بپرسید چرا باید مقدمه بررسی Star Wars: Battlefront را با این جملات شروع کنیم. مشکل اینجاست که بتلفرانت قربانی یکی از همین تصمیمات نادرست برای کسب درآمد است. بازی آنلاینی که فقط روی بخش چند نفره اش استوار است اما به دلیل کمبود محتوا، شاید آن دوامی که انتظارش می رود را نداشته باشد و بعد از گذشت چند ساعت، بازی آن کشش اولیه را از دست بدهد.

امسال برای طرفداران فرنچایز Star Wars، سال با شکوهی است و تقریبا همه، منتظر عرضه قسمت هفتم و آغاز سه گانه جدید این حماسه ی فضایی هستند. شاید برای همین هم باشد که شرکت بزرگی مانند الکترونیک آرتز تصمیم گرفته که از این فرصت بهترین استفاده ممکن را ببرد و از این بازار تشنه به Star Wars بیشترین پول ممکن را بدست بیاورد.

روی بتلفرانت برچسب قیمت 60 دلار خورده، اما متاسفانه قیمت حقیقی این بازی 110 دلار است؛ بسیاری از محتویات، چه محیط ها و چه شخصیت ها، در بسته های الحاقی پولی بازی قرار داده شده اند و برای تجربه کامل بتلفرانت باید این محتویات اضافه را خریداری کنید.

اما باید دید که جدا از بحث کمیت، استودیو خوش نام DICE چگونه از پس بتلفرانت بر آمده. چالش های DICE راضی نگه داشتن طرفداران قدیمی این سری و حتی بازیکنان بتلفیلد و جذب مخاطبین جدیدی است که فقط به خاطر نام بزرگ Star Wars، بتلفرانت را خریداری می کنند. آیا DICE و الکترونیک آرتز توانسته اند یکی از مورد انتظار ترین عناوین امسال را آن طور که باید و شاید عرضه کنند؟

در ادامه مطلب با دیجیاتو همراه باشید.

بتلفرانت سعی نمی کند که مانند بتلفیلد، یک شوتر جدی باشد، بلکه در درجه اول می خواهد تا حد ممکن برای بازیکنان سرگرم کننده به شمار رود. نه شباهتی به نسخه های پیشین اش دارد و نه شباهتی به بتلفیلد، بلکه یک تجربه کاملا منحصر به فرد و یک شوتر چند نفره سرعتی و هیجان انگیز است.

خبری از انتخاب کلاس نیست، شما فقط سلاح ها و آیتم های خود را انتخاب می کنید و بلافاصله وارد نبرد می شوید. مبارزات و تیراندازی فوق العاده جذاب است، تنوع سلاح ها کافی است و هر کدام افکت صوتی، کاربرد و حسی متفاوت نسبت به دیگری دارند. به لطف بخش فنی قوی بازی، Blaster ها به قدری زنده و طبیعی هستند که گویی خودتان وارد دنیای Star Wars شده اید. کنترل فضاپیماها و وسایل نقلیه اصلا مانند بتلفیلد پیچیدگی خاصی ندارد؛ بلکه به گونه ای طراحی شده که همه بتوانند به راحتی از کنترل آن ها لذت ببرند. دیگر از انتخاب کلاس و شخصیت خبری نیست، بلکه این بار سربازتان را با Star Cards ها شخصی سازی می کنید.

در بتلفرانت یک دسته کارت وجود دارد که با بالاتر رفتن لول، آزاد و می شوند و می توانید آن ها را خریداری کنید، این کارت ها که با نام Star Cards شناخته می شوند، هریک نمایانگر یک آیتم مانند نارنجک، Homing Missile یا تیرهای یونی اند و پس از آزاد سازی هر کدام، باید سه عدد از آن ها را انتخاب کرده و با خود به نبرد ببرید. محدودیت اکثر این آیتم ها، کمیتی نیست بلکه هر کدام پس از استفاده برای چند ثانیه وارد حالت Cooldown و اصطلاحا قفل می شوند.

حال یکی از ساختار های شاید نه چندان جالب بتلفرانت این است که استودیوی DICE به جای آن که بازی را به تعادل برساند، تلاش کرده پاداش بهتری به افرادی که وقت بیشتری روی بازی می گذارند، بدهد. آخرین Blaster که در بازی آزاد می شود DL-44 نام دارد و کفه ترازو در نبرد های یک به یک را به نفع صاحب خود سنگین می کند.

جدا از این، آیتم های بازی از طریق پول رایح داخل بازی ارتفا می یابند و زمان Cooldown آن ها کاهش می باید. پس شاید در یک نبرد اسنایپر مقابل اسنایپر، شانس بیشتر با کسی یار باشد که می تواند دفعات بیش تری شلیک کند.

شخصی سازی ظاهر سربازان هم امکان پذیر است و با بالا رفتن لول می توانید ظاهر متفاوتی برای شخصیت خودتان درست کنید. با این حال، این شخصی سازی تا حد بسیار زیادی بی مورد و بی مصرف به شمار می رود؛ زیرا آیتم های ابتدایی چندان تفاوتی با هم ندارند و بهترین و جذاب ترین آن ها در لول های نهایی آزاد می شوند. به طور کل، دلیلی وجود ندارد که پول خود را صرف خرید آیتم های ظاهری برای سربازتان کنید مگر تا زمانی که به لول های بالاتر دست پیدا کرده باشید.

جدا از سلاح ها و کارت ها، در اکثر ماد های بازی، آیتم هایی روی زمین ظاهر می شوند که با برداشتن هر یک، قابلیتی جدید و البته یک بار مصرف برای شما آزاد می شود. این آیتم می تواند یک موشک انداز، سپر و حتی AT-ST و البته جذاب تر از همه، یک Hero، یعنی شخصیت های مطرح Star Wars باشند که قدرت بیشتری نسبت به سربازان عادی دارند و روند بازی را به مراتب جذاب تر می کنند.

قهرمانان و وسایل نقلیه بخشی از مهم ترین عناصر گیم پلی اند، برخلاف سربازان عادی، سلامتی آن ها با گذر زمان بهبود نمی یابد و محکوم به نابودی می شوند. تمامی این قهرمانان، قدرت و استقامت بسیار بیشتری نسبت به نیروهای عادی دارند و می توانند تیم مقابل را کاملا تار و مار کنند. بسیاری از مادهای بازی هم روی استفاده از همین قهرمانان استوار اند. البه بین خود قهرمانان ها هم بالانس برقرار نیست و شخصیتی مانند Boba Fett به مراتب از سایر شخصیت های هم رده خود قوی تر است.

در کل این عدم محدود کردن بازیکنان به انتخاب کلاس، انعطاف بیشتری به بازی بخشیده و لازم نیست همیشه یک نقش مشخص در تیم داشته باشید. و این در جهت همان نگرش نسبتا جدید DICE برای این بازی، یعنی ساخت یک شوتر سرگرم کننده است.

در بتلفرانت، هم می توانید به صورت اول شخص بازی را دنبال کنید و هم سوم شخص، اما بین این دو حالت، تعادل به هیچ عنوان بر قرار نیست. اول شخص بازی کردن این عنوان کاملا اشتباه است؛ زیرا حالت سوم شخص هم دید بهتری به شما می دهد هم عکس العمل های شما سریع تر می شوند.

بتلفرانت بی شک برای طرفداران Star Wars عنوانی بسیار با شکوه است، دیدن سیاره های نام آشنا دنیای این فرنچایز، جذابیت خاصی دارند و با جزئیات بی نظیرشان شما را به وجد می آورند. برای اولین بار که پا به جنگل های Endor می گذارید و درخت های عظیم اش که مقابل شما سر بر افراشته اند را می بینید، به عظمت کار تیم فنی DICE پی می برید.

محیط های زنده، نورپردازی بی نظیر و کیفیت بسیار بالای بافت ها، همه و همه نوید یک شاهکار در زمینه گرافیک فنی را می دهند. بارش باران حتی روی برگ ها هم تاثیر می گذارد و آن ها را به حرکت در میاورد. کریستال های یخی و طوفان های شنی هر یک، به بهترین شکل ممکن کار شده اند و همه این ها در حالی است که بتلفرانت روی تمامی پلتفرم ها به خوبی هر چه تمام تر اجرا می شود.

رزولوشن 900p روی پلی استیشن 4 و 720p در اکس باکس وان و در عین حال 60 فریم بودن روی هر دو پلتفرم و نیز پرفورمنس بی نظیر روی پی سی، باعث شده بتلفرانت در نقش یک شاهکاری بی بدیل فنی ظاهر شود.

اما تعریف ها از بخش فنی بازی را فقط به گرافیک محدود نکنیم، یکی از بزرگترین نقاط قوت بازی، صداگذاری و افکت های شنیداری کم نظیر آن است. DICE پیش از این در عنوان بتلفیلد، تبحر خود در صداگذاری را نشان داده بود؛ اما این بار کار را تا یک مرحله جلوتر نیز بده است. جزییات در صداگذاری فوق العاده اند و دقیقا احساس می کنید که در یک میدان جنگ واقعی از نوع «جنگ های ستاره ای» قرار دارید.

اما زیر این پوسته پر رنگ و لعاب و زیبا، ساحتار مپ ها عمق و جذابیت کافی را ندارند. محیط های بازی شاید شما را از لحاظ بصری راضی کنند اما در بعد گیم پلی، طراحی متوسطی دارند و چندان موجب ایجاد درگیری های نفس گیر و متمرکز نمی شوند؛ بلکه به گونه ای اند که هر فرد می تواند به صورت انفرادی در نقشه پیش روی کند.

بتلفرانت به شما 9 ماد مختلف که هر کدام متمایز از دیگری است ارائه می کند. این مادها، مبارزات گوناگون از نبرد های کوچک و جمع و جور تا جنگ های عظیم را به خوبی پوشش می دهند؛ اما همه آن ها جذابیت کافی ندارند. Blast چیزی جز یک Team Deathmatch معمولی نیست با وجود ماد هایی مانند Drop Zone، دیگر دلیلی برای تجربه آن وجود ندارد؛ و یا مادی مانند Hero Hunt که یک Hero در مقابل 7 سرباز عادی قرار می گیرد می تواند موجب عصبانیت شما بشود. در حقیقت بعد از چند ساعت بازی، فقط به یک سری ماد خاص بسنده می کنید و کمتر سراغ سایر بخش ها می روید.

از بخش رقابتی هم که صرف نظر کنیم، بتلفرانت یک بخش Co-Operative هم دارد که به خوبی بخش قبل نیست. این بخش را می توانید به صورت تنها یا با یکی از دوستان تان، چه به صورت انلاین و چه Split Screen بازی کنید. این مراحل اصلا جذابیتی ندارند و شاید صرفا برای بسته نگه داشتن دهان منتقدان به علت نبود بخش داستانی به بازی اضافه شده باشند. شاید تنها یک یا دو بار بازی کردن آن با صمیمی ترین دوستان تان جالب باشد و بعد از آن، به همان بخش رقابتی باز می گردید.

اما از همه این ها بگذریم به مساله ای می رسیم که در مقدمه به آن اشاره کردیم: کمیت و سیاست های مالی ناشر در قبال بتلفرانت. شاید در نظر برخی، تا وقتی کیفیت خوب باشد کمبود محتوا چندان مهم به نظر نرسد. اما وقتی بازی فقط روی حالت چند نفره تمرکز داشته باشد، ناخود آگاه بحث کمیت هم به میان می آید. اکثر بازی های امروزی سیزن و بسته های الحاقی مضاف بر بازی اصلی دارند و در بررسی این عناوین، ما به این مسئله چندان نمی پردازیم و سازنده و ناشر را سرزنش نمی کنیم. اما وقتی این مورد از حد بگذرد خطری می شود برای آینده این صنعت؛ در بتلفرانت هم همین مشکل پیش آمده.

سیزن پس 50 دلاری بتلفرانت همه جا خودنمایی می کند، حتی یکی از شاخه های منو اصلی بتلفرانت هم مختص به همین سیزن پس است. بتلفرانت به تکه های کوچک تر شکسته شده تا بعدا با عرضه بسته های الحاقی کامل شوذ، بخش عمده ای از نقشه ها، قهرمانان و سلاح ها قرار است با این سیزن پس به بازی اضافه شوند.

بعد از شاید ده ساعت بازی به مرور از تنها چند مپ محدودی که در بازی قرار داده شده خسته شوید، در حالی که الکترونیک قرار است شانزده مپ کامل را از طریق بسته های الحاقی عرضه کند! و کاملا مشخص است که برای تجربه کامل بتلفرانت خرید این Season Pass ضروری است.

بتلفرانت دقیقا دارد راهی را طی می کند که دستینی در یک سال گذشته طی کرد: یعنی عرضه بازی به طور ناقص و کم محتوا و اضافه شدن محتویات بیشتر با عرضه محتویات اضافی پولی در گذر زمان. دستینی هم ابدا بازی ضعیفی نبود و حتی با عرضه محتویات اضافه، به مرور بهتر هم شد، اما مشکلات اولیه و کمبود محتوا به آن صدماتی جبران ناپذیر وارد کرد.

جمع بندی

بتلفرانت یک شوتر رقابتی فوق العاده است، اما از وجود یکی از مهم ترین عناصر این سبک بازی ها، یعنی عاملی که بتواند برای مدتی طولانی شما را سرگرم کند، بی بهره است. چند ساعت ابتدایی بتلفرانت، بی شک یکی از منحصر به فرد ترین تجربیات گیمری شما را رقم خواهد زد؛ اما بعد از چند ساعت، بازی دیگر آن تازگی و نشاط ابتدایی را نخواهد داشت و برای گیمر عادی می شود.

اگر می خواهید بتلفرانت همیشه تجربه جدیدی برایتان داشته باشد، مجبور به خرید سیزن پس و پرداخت 110 دلار برای یک عنوان متمرکز روی بخش چندنفره هستید که بدون شک، رقم چندان خوشایندی نیست.

اگر از عاشقان دنیای Star Wars هستید و اگر از صدها ساعت بازی در محیط های تکراری خسته نمی شوید، بتلفرانت می تواند هر آن چه که از یک بازی شوتر رقابتی انتظار دارید را برایتان به ارمغان آورد. در غیر این صورت، در خرید آن عجله نکنید و منتظر عرضه نسخه کامل و شاید با قیمت کمتر بمانید.