نوستالژی: زمانی که دوربین تلفن های همراه جداگانه فروخته می شد

تلفن های دوربینی، در این چند سال به هر گوشه ای سرک کشیده اند. تقریبا ۱۰۰ درصد از تلفن های امروزی، حتی آنهایی که به شکلی رقت بر انگیز ارزان و زشت هستند، یک دوربین -حتی شده بی کیفیت- دارند. اما همیشه این طور نبوده.

شاید اوایل هزاره جدید را به خاطر نیاورید که دوربین توکار فقط در بهترین تلفن های بازار پیدا می شد. اما در آن دوره، موجودات جالب دیگری هم بودند: تلفن های بدون دوربین که می شد برای آنها ماژول دوربین قابل اتصال خرید. سونی اریکسون با مدل T68i (بالا) یکی از آنها را به بازار آورد.

در حقیقت، سونی اریکسون T68i از این ویژگی خاص برای بازاریابی تلفنش قبل از آمدن به بازار استفاده کرد، آن هم خیلی هوشمندانه و با فرستادن چند بازیگر آماتور به مکان های توریستی. آنها با این تلفن دوربین دار در آن مکان ها حاضر می شدند و از مردم تقاضای گرفتن عکس های یادگاری (البته از خودشان) را می کردند.

زیمنس S55 که اواخر ۲۰۰۲ معرفی شد، یکی از رقبای T68i بود و دوربین آن QuickPic، می توانست عکس های ۶۴۰ در ۴۸۰ پیکسلی بگیرد. نکته جالب این ماژول فرعی، داشتن فلش زنون بود که چشم را خیره می کرد.

سال ۲۰۰۲ بازار یک تلفن تاشو به نام موتورولا T720i را هم به خود دید که به خاطر ماژول قابل اتصال دوربینش جالب می نمود. رزولوشن آن با زیمنس S55 یکسان بود ولی نور فلش نداشت. پس چه برتری خاصی داشت؟ امکان چرخش ۱۸۰ درجه ای که امکان گرفتن عکس های خودی (Selfie) را می داد.

شما چه خاطراتی از تلفن های همراه و دوربین های شان دارید؟