پشت پرده بازی های ویدیویی؛ با نیل دراکمن آشنا شوید

همواره در صنایع گوناگون، افرادی وجود دارند که بهترین ها و با کیفیت ترین ها را ارائه می دهند. این ایده پردازان نو اندیش چیزهای جدیدی برای معرفی داشته و با جلب توجه عامه ی مردم تحسین آنان را نسبت به خود بر می انگیزند. در زمینه بازی های ویدیویی نیز اشخاص سرشناسی ظهور کرده و خودی نشان داده اند.

هر یک از این افراد تجلی گر داستانی بوده اند و به نوبه ی خود با تأثیرگذاری بر دنیای سرگرمی موجب پیشرفت هایی هرچند کوچک در این عرصه شده اند؛ پیشرفت هایی که بازی و بازی سازی را به یکی از مهمترین و پردرآمدترین صنعت های عصر امروز بدل کرده است و روزانه شاهد گردش های مالی میلیون دلاری در بطن آن هستیم.

در اولین قسمت از سری مقالات «پشت پرده ی بازی های ویدیویی» با ما همراه باشید.

یکی از این افراد بی شک Neil Druckmann (نیل دراکمن)، کارگردان خلاق بازی های ویدیویی استودیو ناتی داگ است. او 36 سال سن دارد، زاده ی 5 دسامبر 1978 است و تابعیت کشور آمریکا را دارد. همچنین مدرک علوم کامیپوتر خود را پیش از این که وارد عرصه ی بازی های ویدیویی شود از دانشگاه Carnegie Mellon اخذ نمود.

دراکمن کار خود را از سال 2004 و در سِمَت طراح بازی های ویدیویی آغاز کرد. آغاز کار حرفه ای او قبول مسئولیت طراحی و دستیار نویسندگی برای بازی Uncharted: Drake’s Fortune بود و پس از آن در نسخه ی دوم سری بازی های Uncharted هر دو وظیفه ی دستیار نویسندگی و Co-Lead به او سپرده شد.

اما این پایان کار او نبود و در سال 2010 به عنوان کارگردان خلاق و نویسنده ی عنوانی جدید انتخاب شد. این عنوان The Last of Us بود، عنوانی که در سال انتشار خود تحسین بسیار از منتقدین را برانگیخت. نیل دراکمن و Bruce Straley (بروس استرلی) هم اکنون کارگردانی قسمت چهارم بازی آنچارتد تحت عنوان Uncharted 4: A Thief's End را برعهده دارند که چندی بعد به صورت انحصاری برای کنسول پلی استیشن 4 منتشر می شود.

سیر تکامل، تجربه ی جنبه های گوناگون!

در 5 دسامبر 1978 نیل دراکمن از جودی و جری متولد می شود. در سنین نوجوانی به سبب دیدن کمیک بوک ها ، بازی های ویدیویی و فیلم های برادر بزرگترش که منحصراً به دست Sierra Entertainment و LucasArts تهیه و تولید می شدند موفق به یادگیری زبان انگلیسی شد. قرار گیری در این مسیر و ارتباط مستقیم با مباحث داستانی، نیل را علاقه مند به داستان سرایی کرد، تا جایی که همین امر نیل جوان را ترغیب به نوشتن کمیک بوک خود می کند.

در سال 1989 بود که به همراه خانواده ی خود به ایالات متحده ی آمریکا سفر کرده و در آنجا اقامت می گزینند. نیل در میامی فلوریدا به دبیرستان رفت و پس از فارغ التحصیلی در این مقطع وارد دانشگاه شد. طولی نکشید که نیل دراکمن به درجه ی کمک محقق در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا رسید. وی در طول این زمان در تالاهاسی فلوریدا زندگی می کرد. با آغاز جولای 2002 او یک سال از وقت خود را در دانشکده علوم محاسباتی و فناوری اطلاعات صرف کار در آزمایشگاه تجسمی کرد.

در این زمان با کمک تنی چند از دوستان به توسعه ی بازی Pink-Bullet برای لینوکس و مایکروسافت ویندوز پرداخت که جزو اولین پروژه های او در زمینه ی بازی های ویدیویی بود. او در ابتدا می خواست یک انیماتور شود که با مخالفت پدر و مادرش رو به رو شد، سپس در کلاس های برنامه نویسی ثبت نام کرد و به شکلی صریح پی برد که به این زمینه علاقه دارد.

پیش از ورود به صنعت بازی های ویدیویی نیل تخصص خود را در رشته ی جرم شناسی اخذ کرد.

او در این راه تصمیم به تغییر رشته تحصیلی خود گرفت، به Pittsburgh رفت و پس از آن برای استادی در تکنولوژی های سرگرم کننده در دانشگاه Carnegie Mellon ثبت نام کرد. به دنبال آن به کارآموزی در یک استودیوی توسعه ی بازی های ویدیویی به نام ناتی داگ مشغول شد. اما آغاز و ماجرای این اتفاق چه بود؟ چه طور و یا بهتر است بگوییم چگونه نیل به ناتی داگ پیوست و سرنوشت خود را این گونه رقم زد؟ در کنفرانس توسعه دهندگان بازی های ویدیویی، نیل دراکمن با Jason Rubin (جیسون رابین) از بنیانگذاران استودیوی ناتی داگ ملاقات می کند و پس از صحبت با او، جیسون کارت ویزیت خود را به نیل می دهد.

سرانجام در سال 2004 نیل به عنوان یک کارآموز برنامه نویسی به ناتی داگ می پیوندد و چندی نمی گذرد که به صورت تمام وقت در مقام برنامه نویس گیم پلی بازی ها مشغول به کار می شود.  او در نهایت موفق شد به عنوان یک برنامه نویس روی بازی Jak 3 در سال 2004 کار کند. در طول توسعه ی Jak 3 - 2004  و  Jak X: Combat Racing - 2005 نیل به ریاست شرکت، Evan Wells (اِوان ولز) پیشنهاد خود مبنی بر پیوستنش به تیم طراحی را تسلیم می کند اما با مخالفت اِوان رو به رو می شود، چرا که او به صورت رسمی به عنوان یک برنامه نویس استخدام شده بود.

در طول همین اتفاقات خوشایند است که دراکمن افتخار کار نزدیک با Amy Hennig (امی هنیگ) را کسب می کند و بصورت مشترک برای تشکیل ساختار داستان Uncharted: Drake's Fortune متعهد می شوند. به گفته ی دراکمن و پیش از ساخته شدن نسخه ی دوم، آن ها با داستان و پیچش های پیش رو به نوعی سازنده درگیر شده و فکر یک ادامه ی درخور را در سر می پرورانند. همچنین نیل پیش از آن که ناتی داگ کار روی Jak and Daxter: The Lost Frontier - 2009 را نیمه کاره ول کند سابقه ی کار روی داستان و طرح اصلی این بازی را برعهده داشت.

این بازی در نهایت توسط High Impact Game توسعه و به بازار عرضه شد. در سال 2009 و به دنبال موفقیت های بدست آمده، نیل به عنوان نویسنده و کارگردان روی کمیک بوک متحرک Uncharted: Eye of Indra کار می کند. Eye of Indra پیش در آمدی بر نسخه ی اول بازی بوده و روایت کننده ی داستان نیتن دریک پیش از وقایع نسخه ی اول است. همچنین دراکمن نخستین رمان گرافیکی خود را تحت عنوان A Second Chance at Sarah توسط Ape Entertainment در فبریه 2010 منتشر می کند.

همه چیز برای شروع آنچارتد خوب به نظر می رسد. دراکمن یک ترس نهفته را در خود می بیند. چه می شود اگر نتواند خود را آن گونه که باید و شاید نشان دهد؟ مطمئناً صبر همه چیز را مشخص می کند. آنچارتد به بازارهای جهانی عرضه شده و با استقبال فراوان مواجه می شود. این استقبال آنقدر بالا بود که آنچارتد به یکی از انحصاری های بی بدیل سونی تبدیل شده و هر عنوانی سعی دارد خود را هم سطح آن کند. شاید بتوان گفت آنچارتد شروع یک حماسه و نیتن دریک فرزندی جدید برای نیل بود.

آخرین ما، راه رفتن روی لبه ی تیغ

پس از توسعه ی نسخه ی دوم بازی Uncharted و با نزدیک شدن به زمان عرضه ی بازی، استودیوی ناتی داگ که حالا با عرضه ی دو نسخه از یک بازی پرطرفدار به موفقیت دست یافته بود تصمیم میگیرد تیم خود را به دو بخش جداگانه تقسیم کند تا هر یک به صورت مجزا روی یک عنوان کار کنند. تیم اول قرار شد تا کار روی طراحی و توسعه ی Uncharted 3: Drake's Deception - 2011 را شروع کنند.

اما سرنوشت تیم دوم چه می شود؟ روسای شرکت، اِوان ولز و Christophe Balestra (کریستوف بالسترا) طی اقدامی تصمیم می گیرند تا دراکمن و استرلی را مجری و رهبر کار روی یک عنوان جدید کنند. در این راه نیل به دلیل استعدادی که نشان داده بود به عنوان طراح بازی انتخاب می شود. در ابتدا قرار شد که این دو بازی ساز به ساخت و توسعه ی بازی جدید در سری Jak and Dexter دست بزنند اما با گذشت زمان تصمیم به خلق یک عنوان کاملاً جدید گرفته می شود.

مطمئناً با تصمیمی که اتخاذ شد، به دراکمن جوان یک احساس دوری عمیق دست می دهد. او به همراه تیم خود نسخه ی اول آنچارتد را با موفقیت روانه ی بازار کردند. پس از آن با نسخه ی دوم یک شروع طوفانی داشتند و یک شخصیت دوست داشتنی را پرورش دادند. شخصیتی ماجراجو، کله پوک (!) و نترس. دریکی که قدرت گرفته از دراکمن بوده و حالا به قهرمان میلیون ها نفر در سراسر جهان تبدیل شده. حالا دراکمن باید به عنوان یک وقفه ی نه چندان کوتاه با آنچارتد خداحافظی کند. او ماموریتی مهم تر بر عهده دارد. کار روی «آخرین ما» دقیقاً همان حس و حال آنچارتد 1 را دارد. یا همه چیز خوب می شود یا بد. برای ناتی داگ حد وسطی در کار نیست.

دراکمن هیچ گاه فک نمی کرد با کار در استودیویی همچون ناتی داگ به جایگاهی برسد که او را مامور همچین پروژه ای کنند. پروژه ای که حکم راه رفتن روی لبه ی تیغ را برای او داشت و هر آن می توانست به بدترین خاطره ی بازی سازی او بدل شود. بازی بلند پروازانه و صد البته جاه طلبانه از سوی ناتی داگ. پس از آن که ایده ی اصلی «آخرین ما» توسط تیم درک شد، دراکمن شروع می کند به بهره جستن، از مفهوماتی که در دوران دانشجوییش در Carnegie Mellon خلق کرده بود.

دراکمن هیچ گاه فک نمی کرد با کار در استودیویی همچون ناتی داگ به جایگاهی برسد که او را مامور همچین پروژه ای کنند. پروژه ای که حکم راه رفتن روی لبه ی تیغ را برای او داشت و هر آن می توانست به بدترین خاطره ی بازی سازی او بدل شود.

ایده ی او خلق عنوانی متشکل از گیم پلی بازی ICO - 2001 و ترکیب آن با یک داستان زامبی محور و آخرالزمانی بود که در آن کنترل کاراکتری مانند John Hartigan را در سری Sin City 1991–2000 بر عهده ی بازیکن قرار می داد. افسر پلیسی که قصد حفاظت از یک دختر جوان را داشته اما به دلیل بیماری او، اغلب کنترل دختر جوان را برعهده داریم. بازی تا حدودی زیادی بر پایه ی این ایده بنا نهاده شد، افسر پلیس در نقش جوئل و دخترک جوان در نقش اِلی، دو کاراکتری که در طول چند ساعت بازی به یکی از پرطرفدارترین کاراکترهای دنیای بازی های ویدیویی تبدیل می شوند.

به گفته ی دراکمن آن ها تا آخرین لحظات فکر می کردند که عرضه ی این بازی به زحمات چندین و چندساله ی آن ها در دست یابی به این اعتبار لطمه می زند و هرلحظه خود را برای اتفاقی ناگوار آماده کرده بودند. اما هوشیاری تیم در رفع مشکلات و تغییر در روند گیم پلی بازی، آنان را به سلامت از لبه ی تیغ گذرانده و بیش از پیش به اعتبارشان می افزاید. «آخرین ما» به سبب داستان سرایی قوی و ارتباط مستقیم آن با گیم پلی به چنان اثر نابی تبدیل شد که توانست در کمتر از 6 هفته به 3.4 میلیون واحد فروش دست یابد.

منصفانه به قضیه نگاه کنیم، «آخرین ما» شایسته ی این همه موفقیت بود. کافیست پرده ی آغازین بازی و خیل عظیم احساسات را ببینید. سکانس های بازی، نحوه ی قرارگیری دوربین و ارتباط کاراکترها باید آنقدر خوب باشند تا بتوانند یک کاراکتر نقش چندم را تا پایان بازی در ذهن مخاطب نگه داشته و هر لحظه جریانات پیش آمده در ابتدای بازی را به یاد او آورند. کمتر عنوانی در سال های اخیر بوده که ارزش تکرارهای چندین و چند باره را داشته باشد. «آخرین ما» به عنوان یک IP جدید وظیفه ی خود را بیشتر از آنچه که لازم بود انجام داد.

آخرین ساخته ی ناتی داگ و دراکمن در 14 ژوئن سال 2013 در کنار رقبای قدری چون Grand Theft Auto V به بازارهای جهانی عرضه می شود. این عنوان تحسین فراوان منتقدان را در پی داشته و همگان به داستان سرایی کم نظیر آن اعتراف می کنند. دراکمن با انجام این پروژه ی سخت موفق می شود جوایز بسیاری را از آن خود کند که از جمله ی آن ها می توان به BAFTA ،DICE Award ،Game Developers Choice Award ،Golden Joystick Award و Writers Guild of America Award اشاره کرد.

این پایان کار نبود و نیل دراکمن برای گسترش داستان بازی و نمایش جزییات بیشتر روابط کاراکترها، مشغول کار روی یک بسته ی الحاقی (DLC) می شود. این بسته ی الحاقی Left Behind نام داشت که پیش در آمدی بر شخصیت اِلی و روابط نزدیک وی با دوستش رایلی را به زیبایی تمام به نمایش می گذاشت. او با عرضه ی موفقت آمیز این بسته نیز تحسین منتقدان را برانگیخت و نشان داد که موفقیت ها بر حسب تصادف کسب نمی شوند. Left Behind توانست دومین جایزه ی BAFTA و همچنین جایزه ی Writers Guild of America Award را نصیب دراکمن و تیم بازی سازی او کند.

کار او تحت برند The Last of US به همینجا ختم نشد و سرانجام در تولید یک کمیک بوک چهار قسمتی به نام The Last of Us: American Dreams با Faith Erin Hicks (فیث ارین هیکث) کانادایی همکاری کرد. این کمیک بوک در آپریل 2013 به بازار عرضه شد. پس از جداشدن امی هنیگ از ناتی داگ در مارچ 2014، طی خبری اعلام شد که کار روی نسخه ی چهارم بازی پرطرفدار آنچارتد بر عهده ی دو یار قدیمی، یعنی دراکمن و استرلی گذاشته شده است و وظیفه ی کارگردان خلاق و کارگردان بازی به ترتیب به آنها تعلق گرفت.

کار او تحت برند The Last of US به همینجا ختم نشد و سرانجام در تولید یک کمیک بوک چهار قسمتی به نام The Last of Us: American Dreams با Faith Erin Hicks (فیث ارین هیکث) کانادایی همکاری کرد.

طبق شایعاتی، دلیل جدا شدن هنیگ از ناتی داگ، فشارهای زیاد دراکمن و استرلی بر وی بود که در نهایت او را مجبور به جدایی کرد، اما بعد ها روسای ناتی داگ طی تکذیبیه ای رسمی، این خبر را شایعه ای بیش ندانسته و آن را رد کردند. دراکمن و استرلی بارها گفته اند در «آخرین ما» با کوهی از مشکلات مواجه بودند، اما آنچارتد 4 اینگونه نیست. آنچارتد 4 با تمام اهمیتی که برای تیم دارد به یک زمین بازی بدل شده. زمین بازی که حالا دراکمن و تیم قدرش را به این سو می کشاند که هرچه در چنته دارند رو کنند.

نیل چیزهای جدیدی از آخرین ساخته ی خود یاد گرفته، با آن بزرگ شده و حالا می خواهد به عنوان یک کهنه کار بهترین را ارائه دهد. آنچارتد 4 پایان یک ماجراجوست و هم ناتی داگ و هم نیل دراکمن نمی خواهند یک پایان متوسط را ارائه دهند. داستان زندگی دراکمن تا به اینجای کار و روی نمودار سیر صعودی خود را طی می کند. بعد از آنچارتد، آنچه پیش می آید می تواند یکی از نقاط مبهم و در عین حال هیجان انگیز برای طرفداران شخصیت بزرگی چون او باشد.

بی شک دراکمن یکی از بهترین داستان نویسان و کارگردانان عصر حاضر به شمار می رود. داستان هایی که به سبب روایت شایسته و نشان دادن روابط انسانی به بهترین شکل ممکن، در مخاطب اثر گذاشته و او را ترغیب به ادامه می کند. داستان هایی که به شکلی تعاملی با گیم پلی درآمیخته شده و روند بازی را به پیش می برند و در هر لحظه بازیکن را پای خود نگه داشته و میخکوب می کنند. این آثار بی شک جزو بهترین ها بوده، به شکلی که هر یک استحقاق تبدیل به یک فیلم هالیوودی را دارند.

نیل دراکمن در شروع یک جرم شناس ساده بود. او در طلب بیشتر از این ها بود و به کم راضی نمی شد به همین سبب علاقه ی خود را در این زمینه ندید و برای پیدا کردن هدف خود شروع به تلاش کرد، در جنبه های گوناگون وارد شد و سپس به سبب یک تصادف مسیر اصلی خود را پیدا کرد و به جایگاه حاضرش رسید. جایگاهی که هر بازیساز کمتر شناخته شده آرزوی آن را دارد.