بررسی بازی ایرانی The Paradox؛ وارونگی

کم کم داریم ثمره رویدادهایی گیمینگ ایرانی را میبینیم. ابتدای سال گذشته شرکت معروف فن افزار، سازنده شمشیر تاریکی، رویدادی با نام Level Up را برگزار کرد که طی آن سازندگان مستقل می توانستند بازی های خود را به رقابت با بقیه ساخته های ایرانی بفرستند.

لول آپ خروجی های خوبی داشت. پارسال شاهد عرضه BMY [بررسی دیجیاتو] بودیم و چند ماه پیش بهترین عنوان این رویداد یعنی Live TV Tycoon [بررسی دیجیاتو] منتشر شد. عنوانی که نه تنها بهترین ساخته ایرانی سبک Idle است بلکه بین عناوین خارجی نیز حرف های زیادی برای گفتن دارد.

حالا هم نوبت به The Paradox رسیده تا نشان دهد رویدادهایی مثل لول آپ چه قدر می توانند در پیشرفت صنعت بازی ایران کمک کنند؛ «پارادوکس» همانند BMY و لایو تیوی تایکون از بهترین بازی های داخلی است که حتی پتانسیل موفقیت در گوگل پلی را دارد.

اگر Super Meat Boy را انجام داده باشید، پارادوکس از جهاتی شما را یاد آن می اندازد. مکانیزم های گیم پلی بازی ساده هستند ولی طعم سختی را بیش از بازی های مشابه می چشید. در تمام لحظه ها مرگ شما را تهدید می کند و احتمالا بعد از چند دقیقه، دیدن صفحه Game Over به اندازه تماشای جمله You Died در دارک سولز برای تان تکراری شود.

The Paradox از آن دسته بازی هایی است که با وجود مکانیزم های گیم پلی ساده خود، بازیکن را به چالش می کشند

اما این مسئله نه تنها تاثیر منفی روی جذابیت بازی نگذاشته بلکه برعکس، زیبایی آن را افزایش داده است. چون با یک سختی منطقی رو به رو هستید و همین مسئله باعث شده تا ساخته استودیوی Indie Planet یکی از اعتیاد آورترین بازی های موبایل ایرانی لقب بگیرد.

بازی این سختی منطقی را مدیون طراحی استثنایی مرحله ها است. درست خواندید، مرحله ها تقریبا به بهترین حالت ممکن طراحی شده اند و توسعه دهنده سعی کرده تا جایی که می تواند از مکانیزم های جالب گیم پلی استفاده کند. در پارادوکس کنترل دو کاراکتر را به صورت همزمان دارید که عکس جهت یکدیگر و به صورت وارونه حرکت می کنند.

بنابراین اگر روی یکی از فلش ها کلیک کرده یا دکمه پرش را فشار دهید، دو شخصیت سیاه و سفید داستان با هم واکنش نشان می دهند. بزرگترین چالش بازی نیز از همینجا نشات می گیرد. در هر مرحله شاهد تله های مختلفی هستید که باید کاراکترها را سالم از آن ها عبور داده و به درها برسانید.

طبیعتا کنترل دو شخصیت در این وضعیت، آن هم به صورت همزمان سختی های خودش را خواهد داشت و خوشبختانه سازنده به خوبی توانسته از این ایده استفاده می کند. در واقع ایده «کنترل همزمان دو شخصیت» در یک بازی پلتفرمر سخت چندان ساده نیست.

چون یک اشتباه در طراحی مرحله ها یا می تواند بازی را از سختی منطقی اش جدا کند یا از آن طرف، با آسان تر کردن مرحله ها طعم شیرین سختی را به مخاطب ندهد. استودیوی Indie Planet با پارادوکس تاحدودی موفق شده این بالانس را برقرار کند.

اما با وجود طراحی خیلی خوب مرحله ها، دو نقطه ضعف در آن ها وجود دارد. یکی اینکه تعدادشان کم است. البته سازنده قول مرحله های بیشتر داده ولی در حال حاضر حتی سختی بازی نیز نمی تواند مانع این باشد تا نهایت در یک ساعت و نیم پارادوکس را تمام نکنید.

بخش صداگذاری و موسیقی کاملا همگام با گرافیک بوده و عملکرد خیلی خوبی دارند

نکته دوم را باید به نام ایده های تکراری بعضی از مرحله ها بزنیم. بعضی از آن ها طراحی خیلی خوبی دارند و باید در کنار افزایش دقت خود استراتژی متفاوتی را پیش بگیرید اما برای تعدادی از مرحله ها همان دقت زیاد کفایت می کند و خبری از یک استراتژی جدید نیست. این ویژگی بد نیست ولی تکرارش گاهی اوقات به چشم می آید.

در نهایت پارادوکس یکی از بهترین بازی های ایرانی است. عنوانی که با گیم پلی ساده خود، یکی از سخت ترین تجربه های ایرانی ممکن را برای بازیکن ها به ارمغان می آورند. تجربه ای سخت که شاید اخرین بار و میان عناوین داخلی با «کوه نورد» طعم آن را چشیدیم. بنابراین مهم نیست طرفدار چه بازی هایی هستید، مطمئن باشید از انجام پارادوکس لذت می برید.