فضانوردان و چالش ضعف عضلانی؛ پگی ویتسون از تجربیاتش می گوید
فضانوردان ناسا همواره از بی وزنی به عنوان یکی از مزایای کار در فضا یاد می کنند؛ اما چنین شرایطی نکات منفی خاص خود را نیز دارد. بدون کشش جاذبه، بدن فضانوردان به طور میانگین ...
فضانوردان ناسا همواره از بی وزنی به عنوان یکی از مزایای کار در فضا یاد می کنند؛ اما چنین شرایطی نکات منفی خاص خود را نیز دارد. بدون کشش جاذبه، بدن فضانوردان به طور میانگین 15 درصد از بافت عضلانی خود را در مأموریت های طولانی از دست می دهد و ممکن است این بافت های از دست رفته هیچ وقت جایگزین نشوند.
از همین رو «پگی ویتسون» باتجربه ترین فضانورد ناسا در آخرین مأموریت خود یک برنامه تمرینی سنگین 2 ساعته را در لیست کارهای روزانه اش در ایستگاه فضایی بین المللی قرار داد تا از ضعف عضلانی پیشگیری کند.
پگی ویتسون مجموعاً 665 روز را در فضا گذرانده است
تعداد انگشت شماری از فضانوردان به اندازه پگی ویتسون با چالش های زندگی در شرایط بی وزنی آشنا هستند. این فضانورد آمریکایی که فرمانده ایستگاه فضایی بین المللی بود، در مجموع 665 روز را در فضا سپری کرده که این رقم در میان هموطنانش یک رکورد محسوب می شود.
جالب است بدانید که به اعتقاد خانم ویتسون، دست ها مهم ترین اعضای بدن در تمرینات هستند و برای زندگی در شرایط بی وزنی ایستگاه فضایی بین المللی باید همواره قوی و آماده باشند: «ما در ایستگاه فضایی با دست هایمان حرکت می کنیم و روزانه به طور میانگین به اندازه نیمی از طول یک زمین فوتبال جا به جا می شویم.»
اهمیت دست ها برای فضانوردان
پگی ویتسون می گوید بازوان فضانوردان در فضا حکم پای انسان های عادی روی زمین را دارند. اهمیت توانمندی دست ها خصوصاً زمانی که فضانورد برای راهپیمایی فضایی از ایستگاه خارج می شود، دوچندان خواهد شد: «تقریباً برای انجام هرکاری باید از دستانتان استفاده کنید که این مسئله به خستگی شدید آنها می انجامد.»
مسلماً خانم ویتسون به خوبی با شرایط مورد بحث آشنایی دارد؛ چرا که او در مجموع 6 ساعت و 21 دقیقه در فضا راهپیمایی کرده و از درون لباس فضانوردی حجیم و سنگین خود (که از آن به عنوان "فضاپیمای شخصی کوچک" یاد می کند) به اعماق سیاه فضا چشم دوخته است.
چون محفظه درونی لباس فضانوردی برای مقابله با خلاء تحت فشار است، انرژی زیادی از فضانورد می طلبد
باقی ماندن در لباس سفید فضانوردی برای چند ساعت نیازمند بالاتنه ورزیده و عضلات دست قدرتمندی خواهد بود. ویتسون در این باره می گوید چون محفظه درونی لباس فضانوردی برای مقابله با خلاء تحت فشار است، انرژی زیادی از فضانورد می طلبد و انجام کارهای ساده ای مانند بستن دست ها در فضا چند برابر سخت تر از انجام همان کار روی زمین است.
برای مواجه شدن با شرایط مورد اشاره، فضانوردان قبل از هر مأموریت تمرینات فیزیکی سختی را انجام می دهند و به سطح آمادگی بالایی می رسند. از طرف دیگر تمرینات مخصوصی هم حین انجام مأموریت و برای حفظ توان و جلوگیری از تحلیل عضلات در برنامه آنها گنجانده می شود.
چگونه مانند فضانوردان تمرین کنیم؟
پگی ویتسون در زمان حضور در ایستگاه فضایی بین المللی برای انجام تمرینات ورزشی از یک دستگاه بدنسازی ویژه استفاده می کرد. این دستگاه توانایی شبیه سازی وزنی معادل 270 کیلوگرم وزنه روی زمین را دارد و از تمرینات مختلف دست و پا پشتیبانی می کند. دستگاه مورد بحث همچنین از یک لرزه گیر داخلی بهره می برد تا حرکات ورزشی فضانوردان کوچکترین تأثیری در ابزار و ادوات دقیق ایستگاه فضایی نداشته باشد.
دستگاه بدنسازی در کنار یک تردمیل و یک دوچرخه ثابت، تجهیزاتی هستند که فضانوردان ایستگاه فضایی بین المللی برای تقویت عضلات و حفظ تراکم استخوان هایشان مورد استفاده قرار می دهند. ساکنین ایستگاه فضایی با استفاده از این ابزارها از توده عضلانی خود مراقبت کرده و برای پیاده روی های فضایی آماده می شوند.
در میان تمرین های قابل انجام، برخی موارد بیش از بقیه مورد توجه و تأکید پگی ویتسون هستند که این موارد عبارتند از:
- حرکت ددلیفت و ددلیفت رومانیایی برای تقویت تمام عضلات و فرم دهی بدن
- انواع پرس های نشسته و ایستاده برای بازوها، سرشانه و سینه
- حرکات کششی-قدرتی پشت بازو و ساعد برای تسهیل حرکت در ایستگاه فضایی بین المللی
البته ناسا یک راهنمای "تمرین مانند فضانوردان" نیز تدوین کرده (از اینجا دریافت کنید) که نحوه تقویت عضلات با ساده ترین ابزار را توضیح می دهد. در ادامه به بعضی از تمرینات موجود در کتابچه ناسا که به ابزار خاصی نیاز ندارند اشاره می کنیم:
پلانک خلبانی:
روی شکم دراز بکشید و مشت های خود را به اندازه عرض شانه از یکدیگر فاصله دهید. ساعدها را زیر بدن قرار دهید طوری که بازوهایتان بر زمین عمود شوند. اکنون با استفاده از نیروی عضلات دست، بدن خود را از زمین بلند کنید. در تمرین پلانک تنها نقاط اتکا به زمین انگشت های پا و ساعدها هستند و بدن نیز کاملاً صاف است. حدود 1 دقیقه در این حالت بمانید و سپس استراحت کنید.
شنای سوئدی:
حرکت شنای سوئدی همواره یکی از تمرینات مورد علاقه ورزشکاران و مربیان بدنساز بوده چرا که علاوه بر تقویت عضلات بازو و سرشانه، قسمت میانی بدن و عضلات شکم را هم تحت تأثیر قرار می دهد. تقریباً هر کسی که حتی یک بار هم ورزش کرده باشد با این تمرین آشناست، با این حال به صورت خلاصه آن را توضیح می دهیم.
برای انجام حرکت شنای سوئدی ابتدا روی شکم دراز بکشید و کف دستانتان را زیر شانه هایتان قرار دهید. با نیروی عضلات دست و سینه خود را از زمین بلند کنید طوری که تکیه گاه شما کف دستان و انگشتان پا باشد. آرنج ها را خم کرده و به حالت مماس با زمین (بدون تماس بدن با زمین) بازگردید. در ابتدا و برای راحتی کار می توانید به جای انگشتان پا روی زانوها تکیه کنید. حرکت را در ست های 10-15 تایی انجام دهید.
اسکوات:
کاملاً صاف بایستید طوری که شانه هایتان از یکدیگر فاصله داشته باشند و دست هایتان کنار بدنتان قرار گیرند. زانوهایتان را در حالی که پشتتان صاف است خم کنید و بنشینید. می توانید برای حفظ تعادل دست هایتان را به جلو دراز کنید. سعی کنید زانوهایتان از نوک انگشتان پا جلوتر نروند و عضله ران با زمین مماس باشد، سپس دوباره بایستید. بسته به توان بین 10 الی 25 بار این حرکت را تکرار کنید.
***
لازم به ذکر است که پیش از انجام هرگونه فعالیت ورزشی و تمرینی، باید حدود 5 الی 10 دقیقه را به گرم کردن بدن از طریق دویدن یا طناب زدن به همراه حرکات کششی اختصاص دهید. پس از تمرین نیز همین زمان را برای سرد کردن بدن با حرکات کششی سبک تر صرف کنید.
دیدگاهها و نظرات خود را بنویسید
برای گفتگو با کاربران ثبت نام کنید یا وارد حساب کاربری خود شوید.
?
اولین کاری ک بعد از ساخته شدن bfr باید بکنن اینه ک یه ایستگاه چرخان ک جاذبه مصنوعی درست کنه،بسازن