تغییرات ژنتیک جمجمه انسان به خاطر کار کردن با موبایل؛ چگونه ممکن است؟

چندی پیش در دیجیاتو خواندید که استفاده درازمدت از گوشی های هوشمند باعث رشد بیش از حد زائده استخوانی در پشت سر می شود و ساختار جمجمه انسان را تغییر می دهد.

این مقاله از تحقیق روی عکس های رادیولوژی 218 جوان 18 تا 30 ساله حکایت داشت که یک برجستگی پس سری در میان این افراد مشاهده شده بود. در این آزمایش مشخص شد که 41 درصد افراد، دارای زائده های بزرگتر از معمول در آن ناحیه از جمجمه بوده اند و حتی 10 درصد از آنها زائده ای بیش از چهار برابر اندازه ی معمول داشته اند.

محققان استرالیایی این فرضیه را مطرح کردند که رشد این برجستگی در استخوان جمجمه در ده سال اخیر می تواند بواسطه فعالیت طولانی مدت با گوشی ها هوشمند یا تبلت ها رخ داده باشد. در این تحقیقات به حالت قرار گیری سر و گردن حین کار با گوشی و تبلت توجه شد که می تواند عاملی برای بزرگ تر شدن جمجمه در آن ناحیه باشد. اما سوالی که مطرح می شود این است که با توجه به میزان استفاده از تکنولوژی های گوشی و تبلت، بعلاوه همه گیر شدن این ابزارها، آیا باید در دهه های اخیر منتظر تغییرات گسترده در ژنتیک و ساختار جمجمه آدمیان بود؟

تغییرات ژنتیکی در بدن انسان از جمله ساختار استخوانی، به آهستگی و در طول سالیان متمادی رخ می دهد. به طور مثال هم اکنون برخی نظریه ها پیش بینی می کنند که انسان های سیصد سال آینده به بعد دارای استخوان بندی درشت تری نسبت به انسان امروز هستند. این نظریه ها با این فرض شکل گرفته اند که در طول سیصد سال آینده انسان به این توانایی خواهد رسید که در لایه های مختلف زمین کشاورزی کند و محصول غذایی تولید کند. در نتیجه موضوع تغذیه و کمبود مواد غذایی به نسبت امروز بسیار کمرنگ تر خواهد بود.

وجود مواد غذایی با کیفیت در آن دوران به رشد و درشت شدن ساختار فیزیولوژیکی بدن در طول زمان منجر می شود. بعلاوه رشد فناوری پزشکی در باب افزایش قد و علاقه به تولید بافت های عضلانی در انسان سرعت این تغییر ژنتیکی را بیشتر خواهد کرد. در مقابل نظریه هایی وجود دارند که از کوچک شدن ساختار استخوانی انسان در طول پانصد سال آینده حکایت می کنند. این نوع نظریه ها بیشتر بر نوع فعالیت روزمره و کمتر شدن تحرک بدنی در انسان با پیشرفت تکنولوژی تکیه دارند.

فارغ از درستی یا نادرستی هر کدام، نکته مشترک هر دو رویکرد در آهستگی پدیده ی تغییر ژنتیکی ست. هر دو نوع رویکرد این تغییرات ژنتیکی را حداقل در سیصد تا پانصد سال آینده تخمین می زنند.

سرعت پیشرفت تکنولوژی در زمینه نمایشگر خیره کننده بوده است. بیشتر از پنجاه سال نیست که از نمایشگرهای سنگین کاتدی با قطر نزدیک نیم متر به گوشی های سبک و کوچک رسیده ایم. نمایشگر هایی که در جیب جا می گیرند و قابل حمل هستند. از بابت کیفیت تصویر که فرق بین نسل های اخیر و تلویزیون های قدیم، صحبت از زمین تا آسمان است.

اما تکنولوژی نمایشگر ها به زودی دچار تغییرات بنیادی خواهند شد. به زودی گجت هایی در اختیار ما قرار خواهند گرفت که کاملا با آنچه ما با آن به عنوان نمایشگر کار می کردیم متفاوت خواهد بود. با پیشرفت ها در تکنولوژی واقعیت مجازی و واقعیت افزوده دیگر احتیاجی به خم کردن گردن برای استفاده از این گجت ها نخواهد بود. گجت هایی که دارای  نمایشگر هایی هستند که براحتی می توانند با خواست ما در هر کجای فضا پدید آیند؛ روی دیوار روبرو یا روی سقف یا در هر فاصله ی دلخواهی از ما.

در نتیجه عادت رفتاری کاربران در استفاده از تکنولوژی های این چنینی دچار دگرگونی خواهد شد. مقیاس تغییرات ژنتیکی در انسان، حداقل در حدود پانصد سال است، این در حالی ست که پیشرفت در تکنولوژی نمایشگرها و تغییر در رفتار ما با آنها در بدترین حالت بیشتر از بیست سال دیگر به طول نخواهد انجامید.

به نظر می رسد که رشد زائده در قسمتی از جمجمه اگر بواسطه ی فعالیت طولانی مدت با تبلت و گوشی ها باشد با پیشرفت در نمایشگرها به موضوعی گذرا و موقتی تبدیل می شود که اثر ماندگاری بر تغییرات ژنتیکی آدمی نخواهد داشت. بدلیل همین کند بودن روند تغییرات ژنتیکی در بدن انسان شاید بهتر است بیشتر از آنکه به تاثیرات ماندگار تکنولوژی در فیزیک و ساختار استخوانی بدن تمرکز کنیم به تاثیرات عمیق تر فناوری در ذهن و نحوه اندیشیدن در مغز آدمی توجه کنیم.