امروز در فضا: اتصال شاتل فضایی آتلانتیس به ایستگاه فضایی میر

چهارمین ماموریت شاتل فضایی آتلانتیس، اس‌تی‌اس- ۷۹ (STS- 79) با پرتاب در ۱۶ سپتامبر ۱۹۹۶ آغاز شد. این فضاپیما سه روز پس از پرتاب به ایستگاه فضایی میر رسید.

هدف ماموریت تحویل تجهیزات و تدارکات به این ایستگاه روسی بود.

ایستگاه فضایی میر

ایستگاه فضایی میر که متعلق به شوروی و پس از آن روسیه بود، اولین توقفگاه پژوهشی بشر در فضا بود که امکان سکونت طولانی مدت در آن وجود داشت.

ساخت میر ده سال به‌طول انجامید و این سازه تا سال ۲۰۰۱ بزرگترین سازه فضایی موجود محسوب می‌شد. ایستگاه میر مانند ایستگاه فضایی بین‌المللی، جایگاهی برای انجام انواع مطالعات علمی از جمله زیست‌شناسی، اخترشناسی، فیزک و هواشناسی بود.

فناوری‌هایی که به کمک میر توسعه یافتند به تدریج امکانات زندگی دائم انسان در فضا را فراهم کردند.
علاوه بر فضانوردانی روسی، فضانوردان ۱۲ کشور از جمله ایالات متحده، از طریق برنامه‌های بین‌المللی همکاری فضایی فرصت اقامت و پژوهش در این ایستگاه را پیدا کرده بودند.

ابزار اصلی انتقال فضانوردان و بار و تجهیزات به میر، فضاپیماهای سایوز و پروگرس بودند.
طی برنامه‌ای، شاتل فضایی آتلانتیس در ماموریت اس‌تی‌اس- ۷۹ برای حمل فضانورد و بار به این ایستگاه استفاده شد.

پس از توافق روسیه مبنی بر همکاری در ساخت ایستگاه فضایی بین‌المللی، طی عملیاتی این ایستگاه در تاریخ ۲۳ مارس ۲۰۰۱ از مدار خارج شد.

شرح ماموریت

در این ماموریت که ده روز به‌طول انجامید، اولین خدمه آمریکایی جایگزین خدمه دیگر در ایستگاه فضایی میر شد.

دو فضاپیما در ۱۸ سپتامبر به هم رسیدند اما دریچه‌های آن‌ها در ۱۹ سپتامبر گشوده شد و دو فضانورد بین دو فضاپیما منتقل شدند. طی پنج روز عملیات، حدود چهار هزار پوند از تجهیزات به ایستگاه میر منتقل شد.

چند آزمایش نیز در شاتل آتلانتیس انجام شد. چگونگی واکنش سطح زمین به زلزله، پیشگیری از خطرات در طول عملیات لنگر انداختن و سیستم جداسازی قفسه فعال از جمله این آزمایشات بود.

انجام این آزمایش‌ها برای پیشگیری از خطرات ایستگاه‌های فضایی دائمی در آینده حیاتی بود.