پژوهشگران: چرت‌های طولانی‌تر از 30 دقیقه می‌توانند خطر ابتلا به فشار خون بالا را افزایش دهند

محققان می‌گویند افرادی که در طول روز چرت‌های طولانی‌تر از 30 دقیقه را تجربه می‌کنند، ظاهراً با ریسک بالاتری برای چاقی و پرفشاری خون روبه‌رو هستند. اما کسانی که کوتاه‌تر چرت می‌زنند، کمتر در معرض پرفشاری خون قرار دارند. آن‌ها دلایلی را هم برای وجود این رابطه بیان کرده‌اند.

پژوهشگران بیمارستان Brigham and Women در مطالعه جدیدی به‌ سراغ بررسی بیش از 3 هزار فرد بزرگسال در منطقه مدیترانه رفتند، جایی که خواب نیم‌روزی طرفداران زیادی دارد. آن‌ها می‌گویند کسانی که چرت‌های 30 دقیقه‌ای یا طولانی‌تر می‌زدند در مقایسه با کسانی که در طول روز اصلاً نمی‌خوابیدند، در معرض ریسک بالاتری برای افزایش شاخص توده بدنی (BMI)، افزایش فشار خون و دیگر بیماری‌های مرتبط با قلب و دیابت قرار داشتند.

بااین‌حال، کسانی که چرت‌زدن‌های کمتر از 30 دقیقه را پشت سر می‌گذاشتند، کمتر از کسانی که اصلاً چرت نمی‌زدند، در معرض ریسک پرفشاری خون قرار داشتند.

چرت‌های طولانی با افزایش خطر ابتلا به چاقی رابطه دارند

آن‌ها همچنین به بررسی اثر چرت‌زدن‌های نیم‌روزی بر چاقی پرداختند. نتیجه این بود که افرادی که بیش از 30 دقیقه می‌خوابیدند، شاخص توده بدنی بالاتری داشتند و بیشتر از کسانی که اصلاً نمی‌خوابیدند در معرض ریسک سندرم متابولیک بودند. محققان می‌گویند علت این اتفاق احتمالاً با به تعویق افتادن خواب شبانه و خوراک، افزایش دریافت انرژی در وعده ناهار و مصرف سیگار در ارتباط است.

«بکا کروکوفسکی»، استاد دانشکده پزشکی دانشگاه ویرجینیا که در این مطالعه حضور نداشته است، می‌گوید این احتمال وجود دارد که چرت‌زدن‌های طولانی‌تر درواقع نتیجه مشکلات سلامتی باشد، اما تشخیص این رابطه از روی چنین پژوهش‌هایی ممکن نیست.

این پژوهش مدعی است فاکتورهای تأثیرگذار دیگری هم وجود دارند که در رابطه میان چرت‌زدن و سلامتی ایفای نقش می‌کنند. محققان حالا خواهان مطالعات بیشتر در این زمینه شده‌اند. محقق ارشد این مطالعه می‌گوید: «این پژوهش اهمیت طول خواب نیم‌روزی را نشان می‌دهد و این سؤال را مطرح می‌کند که آیا چرت‌های کوتاه می‌توانند فایده‌ای داشته باشند یا خیر. خیلی از مؤسسات درحال پی‌بردن به مزایای چرت‌های کوتاه، به‌ویژه برای افزایش بهره‌وری کاری و البته برای بهبود وضعیت سلامت عمومی هستند.»

نتایج این مطالعه در مجله Obesity منتشر شده است.