هابل اشتباه فضاپیمای وویجر ۲ را فاش کرد: روزهای اورانوس طولانی‌ترند!

تحلیل جدید داده‌های تلسکوپ فضایی هابل نشان می‌دهد یک روز کامل در اورانوس ۲۸ ثانیه طولانی‌تر از برآوردهای گذشته است! با این کشف، دانشمندان می‌توانند روش نوینی برای محاسبه سرعت چرخش اجرام آسمانی که میدان مغناطیسی و شفق قطبی دارند، ارائه دهند.

به گزارش سایت اسپیس، تحلیل جدیدی از داده‌های ۱۰ ساله تلسکوپ فضایی هابل نشان می‌دهد یک چرخش کامل اورانوس به دور خود ۱۷ ساعت و ۱۴ دقیقه و ۵۲ ثانیه طول می‌کشد. این عدد ۲۸ ثانیه بیشتر از مقداری است که از تحلیل داده‌های فضاپیمای وویجر ۲ ناسا تخمین زده شده بود.

تخمین مدت یک چرخش کامل اورانوس به دور خود

ژانویه ۱۹۸۶، حدود ۴ دهه پیش، فضاپیمای وویجر ۲ از کنار اورانوس گذر کرد و توانست داده‌های ارزشمندی درباره میدان مغناطیسی، حلقه‌ها و ۱۱ قمر از ۲۷ قمر شناخته‌شده آن ثبت کند. وویجر ۲ اولین و تنها فضاپیمایی است که تاکنون اورانوس را کاوش کرده.

دانشمندان با تحلیل داده‌های وویجر ۲ یک چرخش کامل اورانوس به دور خود را ۱۷ ساعت و ۱۴ دقیقه و ۲۴ ثانیه تخمین زده بودند. این تخمین براساس سیگنال‌های رادیویی منتشرشده از شفق‌های قطبی این غول یخی و اندازه‌گیری‌های مستقیم میدان مغناطیسی آن انجام شده بود.

این عدد مبنای محاسبات مختصات روی این سیاره شد و برای نقشه‌برداری از سطح آن به کار رفت. در این تحلیل جدید، ممکن است دانشمندان نیاز به بازنگری در برخی از این نقشه‌ها داشته باشند.

یک روز در اورانوس طولانی‌تر از تصورات قبلی ماست

تخمین اولیه مبتنی‌بر داده‌های وویجر ۲ عدم قطعیت‌های ذاتی داشت که منجر به خطای ۱۸۰ درجه‌ای در تعیین طول جغرافیایی اورانوس شده بود. این خطا باعث شد جهت‌گیری محور مغناطیسی این سیاره فقط طی چند سال پس از پرواز فضاپیما، کاملاً نامعلوم شود؛ بنابراین سیستم‌های مختصاتی که به دوره چرخش قدیمی متکی بودند، اعتبار خود را از دست دادند.

برای حل این مشکل، تیمی از دانشمندان به سرپرستی «لوران لمی» از رصدخانه پاریس، حرکت شفق قطبی اورانوس را با استفاده از داده‌های تلسکوپ هابل که بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۲ جمع‌آوری شده بود، ردیابی کردند.

با بررسی حرکت این پدیده‌های درخشان در بیش از ۱۰ سال، دانشمندان توانستند قطب‌های مغناطیسی سیاره را با دقت بیشتری شناسایی کنند و از دوره چرخش آن تخمین دقیق‌تری به دست آوردند. لمی در بیانیه‌ای گفت:

«مشاهدات پیوسته هابل بسیار مهم بود. بدون این حجم از داده‌ها، شناسایی سیگنال دوره‌ای با دقتی که به آن دست یافتیم، غیرممکن بود.»

به گفته دانشمندان، این روش اکنون می‌تواند برای تعیین سرعت چرخش هر جسم آسمانی که میدان مغناطیسی و شفق قطبی دارد –آن‌ هم نه فقط در منظومه شمسی، بلکه برای سیارات فراخورشیدی و دیگر جهان‌های دوردست– نیز استفاده شود.

براساس بررسی‌های جدید، تخمین دوره چرخش اورانوس سیستم مختصاتی قابل‌اعتمادتری برای این غول یخی ارائه کرده؛ سیستمی که انتظار می‌رود دهه‌ها دقیق باقی بماند تااینکه مأموریت‌های آینده داده‌های دقیق‌تری ارائه دهند.

همچنین این تخمین جدید می‌تواند در برنامه‌ریزی مأموریت‌های آینده به اورانوس، به‌ویژه در تعیین مسیرهای مداری و انتخاب مکان‌های مناسب برای ورود به جو، مفید باشد.

این مطالعه در مقاله‌ای در مجله Nature Astronomy منتشر شده است.