رکوردشکنی جدید در حفاری زمین؛ محققان به عمق 1.2 کیلومتری گوشته رسیدند

اخیراً زمین‌شناسان بیش از هر زمان دیگری در مواد گوشته زمین حفاری کرده‌اند و به عمق 1.2 کیلومتری رسیده‌اند. این پروژه، نگاهی اجمالی به زمین‌شناسی ،حتی زندگی در دنیای عمیقی که معمولاً خارج از دسترس ماست، می‌اندازد.

به گزارش نیواطلس، براساس مقاله منتشرشده در Science، گوشته زمین بخش اعظم فضای داخلی کره ما را تشکیل می‌دهد و هزاران کیلومتر را بین پوسته و هسته در برگرفته است. گوشته که قوام کارامل شکلی دارد، نیمه جامد مرکبی است که ترکیبات معدنی‌اش با آنچه روی سطح زمین می‌بینیم، متفاوت است.

منتها مشکل این است که مطالعه مستقیم گوشته دشواری‌هایی دارد؛ زیرا این بخش معمولاً زیر پوسته سنگی 40 کیلومتری قرار گرفته. خوشبختانه، مناطقی وجود دارد که پوسته بسیار نازک‌تر است و مقداری از مواد گوشته روی سطح آن وجود دارد و دانشمندان این منطقه را حفاری کردند.

حفاری محققان در عمق 1.2 کیلومتری گوشته زمین

تیمی بین‌المللی از دانشمندان به سمت خط‌الرأس آتلانتیک میانی سفر کردند؛ شکافی در بستر اقیانوس اطلس شمالی که با جدا شدن تدریجی صفحه اوراسیا از صفحه آمریکای شمالی شکل گرفته است. در این منطقه سنگ گوشته‌ای به نام پریدوتیت بالا آمده و به کف دریا رسیده است.

با این پروژه اکنون بزرگ‌ترین نمونه جمع‌آوری‌شده از گوشته زمین را در اختیار داریم. این تیم عمق شگفت‌انگیز 1268 متری را در پریدوتیت حفاری و 71 درصد از هسته سنگ‌های حفاری‌شده را بازیابی کرد. برای مقایسه، رکورد قبلی حفاری فقط به عمق 201 متر رسیده بود.

این نمونه‌ها را کشتی تحقیقاتی JOIDES Resolution جمع‌آوری کرد که از جرثقیلی برای حفاری در رشته‌کوهی به نام توده آتلانتیس زیر آب نزدیکی خط‌الرأس میانی آتلانتیک استفاده می‌کرد. ظاهراً دانشمندان فقط برنامه‌ریزی کرده بودند که تقریباً به‌اندازه رکورد قبلی سنگ جمع‌ کنند اما کار به‌طرز شگفت‌انگیزی آسان‌تر و بسیار سریع‌تر از انتظار پیش رفت؛ بنابراین آن‌ها اساساً حفاری را مدت بیشتری ادامه دادند.

تیمی متشکل از 30 دانشمند نمونه‌ها را هنگام ورود آن‌ها در کشتی تجزیه‌وتحلیل کردند. پریدوتیت این‌جا مادهٔ بکری از گوشته نبود؛ چون سنگ‌ها به‌شدت با آب دریا برهم‌کنش داشتند و «سرپانتینه» شده و بافتی شبیه پوست مار پیدا کرده بودند. پریدوتیت همچنین با طیفی از انواع سنگ‌های دیگر پراکنده شده بود که نشان می‌دهد ممکن است میان پوسته و گوشته مرز قطعی آن‌طور که دانشمندان فکر می‌کردند، وجود نداشته باشد.