مرکز کهکشان راه شیری کوتوله های سفید را به درون خود می کشد

بر اساس مقاله ای که روز گذشته در Nature منتشر شد، یک تلسکوپ فضایی به دانشمندان کمک نمود تا فهم بهتری نسبت به اتفاقاتی که در مرکز شلوغ کهکشان مان رخ می دهد به دست آوریم.

زمین، در لبه کهکشان راه شیری با آرامش تمام در حال چرخش به دور خورشید است. فضای خالی در منظومه ما به قدری زیاد است که هر سیاره با سیاره دیگر صدها هزار کیلومتر فاصله دارد اما در عوض، مرکز کهکشان راه شیری نقطه ای بسیار شلوغ است و هنوز تعداد زیادی از سیاره های کهکشان راه شیری شناسایی نشده‌اند.

اگر سیاره زمین را معادل یک خانه دورافتاده در اطراف شهر در نظر بگیریم، مرکز کهکشان به مانند شلوغ ترین و پر رفت و آمدترین نقطه شهر است. مرکز کهکشان پر شده از ستاره هایی که یا مرده اند یا آخرین سال های عمر خود را سپری می کنند. ابرهای گازی همه جا را فراگرفته و یک سیاهچاله عظیم هم درست در مرکز کهکشان قرار دارد.

در ادامه با دیجیاتو همراه باشید.

در حالی که دانشمندان به خوبی همه جای کهکشان راه شیری را مورد مطالعه قرار می دهند اما مطالعه مرکز آن به علت همهمه بالایی که وجود دارد بسیار کار سختی محسوب می شود. اشعه های پر انرژی اکس از مرکز کهکشان به سمت بیرون ساطع می شوند اما به سختی می توان تشخیص داد چه جسمی آن ها را از خود خارج کرده.

اما پژوهشی که روز گذشته در Nature منتشر شد، قدمی بزرگ در این راستا بر می دارد. NuSTAR اولین تلسکوپی است که به دانشمندان اجازه مطالعه پرتوهای پر انرژی اکس را با جزئیات فراوان می دهد. NuSTAR تمام پرتوهای کم انرژی را نادیده گرفته و یک راست به سراغ پرتوهای پر انرژی می رود.

کرستین پرز، نویسنده مقاله و محقق دانشگاه کلمبیا می گوید: "مثل این بود که نور را از همه پرتوهای کم انرژی دریغ کنیم." ستاره شناسان پس از این مطالعه متوجه شدند که چیزهای متعددی از مرکز کهکشان به سمت بیرونی پرتاب می شود.

پرز می گوید این موارد شامل دو دسته می شود: بقایای ستارگان (کوتوله های سفید، ستاره های نوترونی و سیاه چاله هایی با جرم اندک) یا پرتوهای کیهانی که توسط سیاه چاله فوق عظیم منتشر می شود.

تئوری پیشرو در این زمینه به لطف تحقیقات جدید همان تئوری پیشین، در ارتباط با کوتوله های سفید است. ستاره شناسان این پدیده را سیستم های خون آشام (ومپایر) می نامند. ایده از آنجایی می آید که کوتوله سفیدی با همین نام، در حال کشیدن دیگر ستاره ها به دورن خود است.

کوتوله سفید، آخرین دوره از تکامل ستارگان محسوب می شود که در این دوره، حجم آن ها شدیدا کاهش یافته اما وزن بسیار بالایی دارند، به گونه ای که اندازه نوک سوزن از یک کوتوله سفید می تواند چند صد تن وزن داشته باشد.

منبع انتشارات همچنان مورد مطالعه است و پرز می گوید هر یک از احتمالاتی که مطرح می شود، پیچیدگی های خاص خود را هم به همراه می آورد. برای مثال، اگر اشعه های پر انرژی اکس از ستاره های مرده ساطع می شود، یا رفتار آن ها نزدیک مرکز کهکشان و مناطق پر انرژی متفاوت است، یا دانشمندان در حال حاضر به طور کل اشتباه می کنند و چیزی از رفتار ستارگان در مرکز کهکشان نمی دانند.

وی سوالات جالبی مطرح می کند: "چگونه همه این کوتوله های سفید به آن نقطه رسیده اند؟ آیا در آن نقطه مشغول شکل دادن چیزی هستند؟ یا چیزی را شکل داده اند و حالا به وسیله جاذبه در حال کشیده شدن به سمت مرکز کهکشان هستند؟ یا ترکیبی از این دو، مرکز کهکشان به قدری متراکم است که این اجزای کوچک متمایلند با شانسی بالاتر به یکدیگر بپیوندند؟"

پرز جواب هیچ یک از این سوالات را نمی داند اما مشتاقانه آن ها را به زبان می آورد و از هر پرسش دیگری که دیگر دانشمندان مطرح می کنند استقبال به عمل می آورد، چرا که تئوری ها و ایده های جدید در نهایت حقیقت علم را فاش می کند.