هنر، اینستاگرام و تجزیه دیجیتالی

عکس های سنتی یا همان چاپی آسیب پذیری بالایی دارند و به سادگی خراب می شوند، این در حالی است که نمونه های دیجیتالی آنها کاملا در برابر اینگونه آسیب ها ایمن هستند.

اما همین تصاویر دیجیتالی نیز، زمانی که مرتبا در شبکه های اجتماعی به اشتراک گذاشته می شوند، سرنوشتی مشابه پیدا می کنند، چراکه مرتبا کپی شده و فشرده سازی می گردند.

حال هنرمند و عکاس معروف به نام پت اشتون این فرایند افت کیفیت را در جدیدترین پروژه خود تحت عنوان «I am sitting in stagram» به تصویر کشیده است.

در ادامه این مطلب با دیجیاتو همراه باشید.

او کارش را با یک عکس آغاز نمود و نخست آن را در اینستاگرام آپلود کرد و سپس اسکرین شاتی از همان عکس گرفت و مجددا در سایت مذکور بارگزاری اش کرد.

این فرایند تا 90 مرتبه تکرار شد تا افکتی مشابه به سالخوردگی در زندگی واقعی ایجاد شود. علاوه بر این، وی با این کار موفق شد، تایم لپسی 15 ثانیه ای با نرخ 6 فریم بر ثانیه بسازد و پس از متحرک سازی تصاویر ایجاد شده، نتیجه را در این سایت به اشتراک بگذارد.

گفتنی است که اشتون در پروژه ذکر شده، از یک تجربه صوتی با نام «I am sitting in a room» الهام گرفته که در سال 1969 میلادی توسط آلوین لوسیر (تنظیم کننده آهنگ) تهیه شد.

در آن کار هنری، لوسیر کلمه ای را تلفظ نموده و صدای خود را ضبط کرد. سپس صدای ضبط شده را پخش نمود و مجددا آن را ضبط کرد و این فرایند را تا چندین مرتبه تکرار ساخت.

همچون عکسی که اشتون در کار خود مورد استفاده قرار داده بود، آن صدا نیز پس از چندین مرتبه ضبط و پخش شدن افت کیفیت قابل توجهی پیدا کرد.

اما این نخستین باری نیست که پیشگامی لوسیر الهام بخش هنرمندان می شود: در سال 2002 میلادی، ویلیام باسینسکی نیز از روشی مشابه برای ساخت آلبوم خود با نام «The Disintegration Loop» بهره جست و در سال 2010 نیز ویدئویی تا 1000 مرتبه در یوتوب آپلود گشت و افت کیفیتی قابل ملاحظه پیدا کرد.

اما موضوع افت کیفیت تصاویر دیجیتالی به خاطر استفاده مجدد به کمی عقب تر باز می گردد و نتایج حاصل از تحقیقات صورت گرفته پیرامون آن، اوایل همین سال در یکی از مقالات سایت The Awl منتشر شد.