پروژه های جذابی که می توانند آینده را تغییر دهند

سال 2210 میلادی است، کمبود غذا وجود ندارد چرا که انرژی فراوانی در دسترس است. هیچ بیماری وجود ندارد چرا که بشر جهش های صحیح ژنتیکی را رقم زده است. گرمایش جهانی دیگر مفهومی ندارد چرا که مهندسی محیط زیست یکی از پرطرفدارترین شغل های دنیاست.

چنین اتفاقی اگر تنها به پیشگویی های هالیوود اکتفا کنیم هرگز رخ نخواهد داد. فیلمنامه نویسان هالیوود غالبا تصویری دیستوپیایی (پادآرمانشهری) از آن دوره ارایه می کنند که در آن انسان ها در حال جنگ با میمون ها هستند یا ویروسی که به دست خود بشر ساخته شده است، همه را به زامبی های سرگردان مبدل کرده است. برای تغییر دیدگاه هم که شده بد نیست نگاهی به پروژه های آینده نگری که در ادامه معرفی کرده ایم داشته باشید تا شاید تصویری اتوپیایی تر برای تان ترسیم شود.

 سوال: آیا ابر شرکت هایی نظیر گوگل، مایکروسافت، آی بی ام و اینتل می توانند تا جایی پیش بروند که به نسل های آینده دنیایی هدیه کنند که ما تنها تصور آن را در سر می پروریم؟

برای یافتن پاسخ این پرسش در ادامه مطلب با دیجیاتو همراه باشید.

>گوگل

یک کمپانی تبلیغاتی روی آینده ما کار می کند. فکر ترسناکی است، اما چندبار با خودتان تکرار کنید «گوگل شیطان نیست» و تمام ترستان یکباره از بین می رود. البته تنها تا زمانی که مثلا می شنوید گوگل کل شرکت بوستون داینامیکز (Boston Dynamics) را خریده است و این یکی از هشت شرکت فعال در زمینه روباتیک است که گوگل به تازگی تصاحب کرده است. از دید آن ها هیچ شرکتی با سرعت لازم پیش نمی رود.

آیا به دنبال سربازان روباتیک هستند؟ ممکن است، اما به هر حال در گوگل پروژه های جذاب دیگری هم در جریان است.

پروژه تانگو (Project Tango)

پروژه تانگو پروژه ای است که کم و بیش رنگ واقعیت به خود می گیرد. این پروژه محصول گروه پروژه ها و فناوری پیشرفته گوگل (Advanced Technology and Projects) است. این پروژه می تواند با تغییر شیوه تعال ما با محیط سه بعدی اطراف مان انقلابی در صنعت روبوتیک بوجود بیاورد. تلفن های هوشمند آینده می توانند به قابلیت های بصری پیشرفته ای مجهز شوند و این امکان را برای همه بوجود آورند که مدلی از دنیای سه بعدی اطراف شان تولید کنند. این احتمالا قله بعدی برای شهروند-عکاسان مدرن است.

ما موجودات فیزیکی هستیم که در دنیای سه بعدی زندگی می کنیم. اما موبایل های ما هنوز فکر می کنند دنیای فیزیکی ما به ابعاد صفحه نمایش تلفن مان محدود می شود. هدف ما این است که امکان درک فضا و حرکت را با مقیاسی انسانی برای تجهیزات همراه فراهم کنیم. (جانی چانگ لی، رهبر پروژه تانگو)

بینایی ماشینی حوزه جدیدی در علوم کامپیوتر نیست. پروژه تانگو تنها آن را ممکن تر جلوه می دهد. وعده پروژه تانگو این است که ردگیری اشیا و درک عمق و همچنین نقشه برداری سه بعدی از محیط را تا حد یک تلفن هوشمند کوچک مینیاتوری کند. تانگو این کار را با ترکیبی از حسگرهای هوشمند و نرم افزارهایی انجام می دهد که از فناوری مانتیس ویژن با نام MV4D بهره می برند.

یک کیت توسعه پروژه تانگو برای تبلت منتشر شده است و LG احتمالا می تواند تا سال آینده اولین ننمونه آن را تولید کند.

چگونه زندگی ما را تغییر خواهد داد؟

تصاویر ماهواره ای دقیق به همراه نقشه های گوگل پیش از این هم شیوه مسیریابی ما به کمک GPS را تغییر داده اند. این واقعیت را تا مقیاس عظیم پروژه تانگو بزرگ کنید و منافع بی شماری در انتظار ما خواهد بود. چنین فناوری می تواند خرید در نیویورک یا پاریس را برای تان راحت تر کند. یک محصول خاص را در بین قفسه ها جستجو کرده و محل دقیق آن را نشان دهد. به پهپادها کمک کند در حین وقوع بلایای طبیعی عملکرد بهتری در نجات انسان ها از خود نشان دهند. ماشین های خودران (بدون راننده) شاید بیشترین استفاده را از این فناوری ببرند چرا که در حال حاضر هم از برخی فناوری های درک سه بعدی استفاده می کنند. همچنین کاربردهای این فناوری برای کسانی که از مشکلات بینایی رنج می برند بی شمار است. اما به استناد گفته های گوگل فانتزی را هم نباید فراموش کنید:

فرض کنید در خانه خودتان با کاراکتر محبوب تان قایم باشک بازی کنید، یا راهرو خانه را به یک اتوبان سه بانده تبدیل کنید. فرض کنید که در خانه خودتان و با ارتش مینیاتوری که دارید یک بازی استراتژیک انجام دهید یا گنج های مجازی را در مکان های فیزیکی دنیای واقعی پنهان کنید.

[videojs mp4="http://cdn.digiato.com/Say-hello-to-Project-Tango.mp4"]

ذهن عمیق (DeepMind)

 650 میلیون دلار هزینه برای خرید شرکتی با نام «ذهن عمیق» خرید به نسبت بزرگی برای گوگل است. البته می تواند تغییر بزرگی هم برای دنیا محسوب شود چرا که گوگل تحقیقات مربوط به یادگیری عمیق این شرکت را به بخشی از جنبش مغز گوگل (Google Brain Initiative) تبدیل می کند. یادگیری عمیق یا Deep Learning تلاش می کند یادگیری ماشینی را به هوش مصنوعی نزدیک تر کند. یادگیری عمیق برخلاف یادگیری ماشینی بدون احتیاج به نظارت (و آموزش دادن) انجام خواهد شد. البته هنوز فاصله زیادی تا به واقعیت پیوستن آن داریم.

کمپانی DeepMind روی یک ماشین تورینگ عصبی (Neural Turing Machine یا NTM) کار می کند که به خودی خود قابلیت به خاطر سپردن و  به یاد آوردن اطلاعات را دارد. NTM سعی می کند شیوه یادگیری و تطابق با اطلاعاتی را که شبکه عصبی مغز انسان مورد استفاده قرار می دهد شبیه سازی کند.

توسعه یادگیری عمیق می تواند درک عمیق تری به روبات ها ببخشد. می تواند یک ابزار انقلابی برای آموزش بدون نظارت باشد یا این امکان را فراهم کند که هنگام شطرنج بازی کردن با کامپیوترتان حرف بزنید. کمپانی DeepMind توسط یک دانشمند علوم اعصاب و یک نابغه نوجوان شطرنج به نام دمیس حاسابیس (Demis Hassabis) بنیان گذارده شده است.

چگونه زندگی ما را تغییر خواهد داد؟

 ما هم اکنون هم نوعی از یادگیری عمیق را در Google Now و Siri اپل دیده ایم. پردازش زبان طبیعی حوزه ای است که بیشتر تحقیقات در آن انجام می شود. اما در آینده یادگیری عمیق به بخش اصلی الگوریتم هایی تبدیل می شود که زندگی ما را به پیش می برند: از جستجوی وب گرفته تا اینترنت اشیا.

ویدیویی که در ادامه می آید اطلاعاتی درباره یادگیری عمیق و برخی کاربردهایش در تشخیص زبان طبیعی ارایه می دهد. برخی از قسمت های آن هم اکنون هم به واقعیت پیوسته اند و چرا که DeepMind به شبیه سازی حافظه کوتاه مدت انسان نزدیک شده است.

[videojs mp4="http://cdn.digiato.com/Behind-the-Mic-The-Science-of-Talking-with-Computers.mp4"]

>آی بی ام

از سال 1920 تا کنون آبی بزرگ یا IBM نقش عمده ای در خلق آینده ما داشته است. آن ها رکورد بیشترین تعداد پتنت ثیت شده را برای 20 سال پیاپی در اختیار داشته اند و هنوز هم بسیار پیشرو هستند.

منابع قابل برنامه نویسی نابود شدنی

در اوایل امسال IBM برنده قراردادی برای تولید رده جدیدی از فناوری هایی شد که می توانند خودشان را نابود کنند. دارپا در جستجوی ابزارهایی بود که بتوان آن ها را در شرایط کنترل شده (چه از راه دور و چه به صورت خودکار) امحا یا بلااستفاده کرد. کاربردهای چنین فناوری هایی در محیطهای حساس نظامی بسیار زیاد است.

IBM روی میکروچیپ های CMOS خودتخریبی کار می کند که می توانند با یک سیگنال رادیویی تخریب خودشان را آغاز کنند و به این ترتیب از افتادن آن ها به دست دشمن جلوگیری شود. ارتش می تواند چنین تراشه هایی را به عنوان بخشی از سیستم های توکار (Embedded) مورد استفاده قرار دهد.

IBM قصد دارد با استفاده از خصوصیت خرد شدن شیشه های سکوریت (این شیشه ها به جای شکستن به قطعات ریز تبدیل می شوند) که به عنوان لایه زیرین تراشه های بکار می رود، تراشه های CMOS چسبیده به آن ها را به پودر سیلیکون تبدیل کند. یک ماشه، مثلا یک فیوز یا یک لایه فلز واکنش دهنده می تواند شروع کننده فرآیند خرد شدن در لایه شیشه‌ ای زیرین باشد. یک سیگنال فرکانس رادیویی برای شروع کردن این فرآیند مورد نیاز خواهد بود. (FBO.gov)

اگر سری فیلم های ماموریت غیرممکن را دیده باشید می دانید که این ابزار پتانسیل بسیار خوبی برای کارهای جاسوسی دارد. این فناوری می تواند مایه ظهور گستره وسیعی از ابزارهای با عمر کوتاه شود که می تواند کاربردهای غیرنظامی بی شماری هم داشته باشد.

چگونه زندگی ما را تغییر خواهد داد؟

سنسورهای جذب شدنی را تصور کنید که در رگ های شما شناورند و داده های سلامت شما را برای پزشکان ارسال می کنند. به میکرو رویات های جذب شونده ای فکر کنید که می توانند به پاک کردن لکه های نفتی کمک کنند و بعد خودشان هم ذوب یا حل شده و از بین بروند.

دانشمند علوم مواد جان راجرز می گوید که آینده الکترونیک تنها ابزارهای سریعتر و ارزانتر نیست. بلکه ابزارهایی است که می توانند خم شده، کشیده شوند یا به حالت مایع درآیند.

یک تلفن هوشمند ابزار خوبی است اگر بخواهید آن را در جیب تان بگذارید. اما اگر بخواهید آن را با پوست تان ترکیب کنید، یا آن را به سطح مغزتان چسبانده یا دور قلب تان بپیچید چه؟

>مایکروسافت

مایکروسافت فکر می کرد در حال ساختن آینده است که وب از راه رسید. و البته گوگل هم به همراهش. اما همان زمان هم خورشید ردموند در حال غروب نبود. دیدگاه آن ها نسبت به آینده هنوز خیره کننده است. ویدیوی پایین صفحه لینک قبلی را ببینید و بعد در مورد یکی از تازه ترین فناوری هایی که مایکروسافت روی آن کار می کند صحبت خواهیم کرد.

اتاق زنده (RoomAlive)

اتاق زنده در واقع زاده IllumiRoom مایکروسافت است که در سال ۲۰۱۳ به صورت یک دمو برای اثبات عملی بودن یک ایده به نمایش در آمد. این پروژه واقعیت مجازی می خواهد محیط بازی ایکس باکس شما را به کل اتاق تان گسترش دهد. این فناوری ترکیبی از سنسورهای کینکت، یک پروژکتور با میدان دید باز و یک کامپیوتر را به کار می گیرد. شش دوربین-پروژکتور کل اتاق را پوشش می دهند و سنسورهای کینکت کل اتاق و هرچه در آن است را مدل کرده و پروژکتورها محیط بازی و اتفاقات آن را روی بدنه های اتاق می تابانند.

چگونه زندگی ما را تغییر خواهد داد؟

با توان پردازشی مناسب، دوربین های تشخیص عمق و پروژکتور می توان یک محیط مجازی فراگیر را در یک فضای معمولی به وجود آورد. (Hrvoje Benko)

RoomAlive و واقعیت افزوده ای (Augmented Reality) که در پشت آن است تنها با هدف سرگرمی خلق نشده اند. چنین فناوری می تواند با ایجاد محیط های مصنوعی واقع گرایانه تاثیرات عمیقی بر نحوه تعاملات ما داشته باشد. برخلاف سایر فناوری های موجود در این حوزه RoomAlive می تواند با یافتن کاربردهای خاص در زمینه آموزش، حوزه سلامت و حتی آموزش های نظامی توجه همه را به خود جلب کند.

[videojs mp4="http://cdn.digiato.com/RoomAlive-%20Magical%20Experiences%20Enabled%20by%20Scalable,%20Adaptive%20Projector-Camera%20Units.mp4"]

>اینتل

سایت «پروژه فردا»ی شرکت اینتل برای همه کسانی که به رویاپردازی درباره آینده مشغول هستند مکانی سرشار از خلاقیت است. اصلا جای تعجب نخواهد بود اگر بسیاری از ایده های مربوط به پروژه های آینده از دل گفت و گوهای موجود در این سایت بیرون بیایند. و البته می توانید مطمئن باشید که "Intel inside everything" بخش مشترک تمام این پروژه ها باشد.

پروژه موبی (Project Mobii)

کلمه Mobii در واقع سرنام Mobile Interior Imaging است. اینتل و فورد تحقیقات مشترکی را انجام می دهند که به دنبال راهی شخصی تر و مستقیم تر برای تعامل راننده و ماشین می گردد. فورد این تحقیقات را همکاری دانشمندان انسان شناس، نژاد شناس و مهندسان اینتل با مهندسان واحد تحقیقات فورد می داند.

پروژه موبی از سنسورها و دوربین هایی که رو به داخل خودرو قرار گرفته اند برای کمک به راننده استفاده می کند. تمام این ها به راننده کمک می کند با روشی حسی تر و طبیعی تر با خودرو ارتباط برقرار کند. تحقیقات هنوز در حال بررسی این موضوع است که چگونه فناوری های مختلف ممکن است با یک فرد درون خودرو تعامل داشته باشند. بسیاری از پروژه های مربوط به خودرو های آینده از دوربین های بیرونی استفاده می کنند. پروژه موبی می خواهد ایده اینترنت اشیا را با خودروها پیوند بزند و البته در این راه تلفن های هوشمند و ابزارهای پوشیدنی هم بخشی اساسی از پروژه هستند.

چگونه زندگی ما را تغییر خواهد داد؟

این پروژه ممکن است خودرو آینده شما باشد و البته آینده‌ای نزدیک! این پروژه می خواهد خودروهایی هوشمندتر و تجربه بهتری از رانندگی را به ارمغان آورد. نرم افزارهای تشخیص چهره به حریم خصوصی بهتر منجر خواهند شد. این موضوع به خودرو امکان می دهد راننده های مختلف را شناخته و تنظیمات را براساس ترجیح افراد تغییر دهد. چنین چیزی می تواند گامی دیگر در جهت خودروهای بدون راننده باشد.

در آینده ای بسیار نزدیک این پروژه یقینا بخش های دیگری از فعالیت های ممکن در رانندگی را نیز ساده خواهد کرد. به عنوان نمونه می توانیم به کنترل صفحات نمایش به کمک صدا و تشخیص حرکات اشاره کرد.

[videojs mp4="http://cdn.digiato.com/Ford-&-Intel-Project-Mobii-cockpit-of-the-future.mp4"]

شما در گوی بلورین چه می بینید؟

اگر می خواهید آینده پژوه باشید، شاید بتوانید با نگاه به پتنت ها سرنخ هایی از آینده به دست بیاورید. تلفن های آینده (و احتمالا بسیاری وسایل معمول دیگر) به اندازه ای هوشمند هستند که صاحب خود را بشناسند. کرایونیک (سرمازیستی) و محاسبات شناختی به کلمات معمول روزمره تبدیل شده اند. پروژه هایی که در این پست معرفی کردیم، تخیلاتی از آینده نیستند بلکه می توانند جزیی از زندگی روزمره ما در دو دهه آینده باشند. آیا چنین فناوری هایی می توانند ما را از شر پیش بینی های تاریک هالیوودی نجات دهند؟

شما چه تصوری از آینده دارید؟ اگر ایده ای دارید یا پروژه ای را سراغ دارید که فکر می کنید تاثیری اساسی بر آینده ما خواهد داشت، در کامنت ها نظرتان را با ما هم در میان بگذارید.