موجودات عجیب: پستانداری که پرش های 60 متری انجام می دهد

در قرن 16 میلادی جان دامیان کیمیاگر اسکاتلندی برای یافتن سنگ جادو حجم بالایی از مشروبات الکلی را مصرف کرد و در این حال به این نتیجه رسید که می تواند پرواز کند.

دامیان در ادامه یک جفت بال را با استفاده از پر برای خود درست کرد و پس از بالا رفتن از برج و باروی قلعه استرلینگ تصمیم گرفت که با استفاده از این بال ها سفری به پاریس داشته باشد.

البته او نتوانست به سلامت به پاریس برسد و بعد از پریدن از راس این قلعه و طی کردن مسیری بسیار کوتاه روی زمین سقوط کرد و یک پایش هم دچار شکستگی شد.

جالب اینجاست که او پس از به دست آوردن هشیارش اش این شکست را به استفاه از پر مرغ در بال هایش نسبت داد و مدعی شد که چون این حیوان توانایی پرواز نداشته نباید از پرهایش استفاده می کرد و در عوض باید پر عقاب را در ساخت آنها به کار می برد.

در حقیقت مشکل به پرهای مرغ مربوط نمی شد و مساله به ذات پستانداران باز می گردد که توانایی پرواز ندارند. اما در این میان، می توان خفاش ها را از این قاعده مستثنی دانست.

البته در بین پستانداران گونه هایی هم هستند که می توانند با سر خوردن مسیر کوتاهی را پرواز کنند، هرچند در مقایسه با موجود قابل تقدیر و کمتر شناخته شده ای نظیر پوست پر حرفی برای گفتن ندارند.

در ادامه این مطلب با دیجیاتو همراه باشید.

این موجود حرفه ای ترین گلایدر پستاندار روی زمین است که شبیه به سطحی وسیع از پوست به نظر می آید و می تواند با پرش تا 60 متر فاصله میان دو درخت را بپیماید.

غشاء بدن این حیوان که تحت عنوان بال پوست از آن یاد می شود از صورت جانور به سمت راس انگشتان و دمش کشیده شده و سطحی وسیع و یکپارچه را ایجاد کرده است.

این پوست پر که تحت عنوان لمور پرنده نیز از آن یاد می شود با بدن زیبا و منحصربفردش شب ها را به گشت زنی در جنگل های جنوب شرقی آسیا می گذراند. اسکلت این جانور که به نحیفی و ظرافت اسکلت خفاش ها نیست در مقایسه با یک سنجاب کشیده تر و باریک تر است و در نتیجه در عین حال که وزن کلی جانور را کم می کند، سطح بدن آن را نیز وسیع تر می کند.

جان جانیکا زیست شناس دانشگاه Duquesne می گوید: چشمان درشت پوست پرها نیز نتنها دید بسیار خوبی را در شب به آنها می دهد بلکه درک مناسبی از عمق را به این موجودات می بخشد که این امر برای حیوانی که باید در تاریکی شب در میان انبوهی از درختان روی زمین سخت فرود بیاید از اهمیت بالایی برخوردار است.

پوست پرها آنچنان گلایدرهای ماهری هستند که گونه های ماده آنها نوزادان خود را نیز در حین پرواز یا بهتر بگوییم لغزیدن در هوا با خود حمل می کنند و این کار را برای مدتی نسبتا طولانی انجام می دهند چراکه نوزادان آنها پس از تولد بسیار نحیف هستند و به مراقبت زیادی نیاز دارند.

این نوزادان زمانی که مادرانشان در جنگل های استوایی به دنبال غذا می گردند (عموما شیره درختان، برگ و جوانه) به بدن آنها می چسبند. دندان های این پستاندار شبیه به دندانه های شانه به نظر می رسد که این مساله نیز می تواند به طرقی غذا خوردن آنها را برایشان راحت تر کند و حتی گفته می شود که از این دندان ها برای پاکسازی بدن خود و کشتن حشرات و انگل هایی استفاده می کنند که در آن لانه کرده اند.

متاسفانه به غیر از این نکته که گونه های ماده پوست پر در حین حرکت در هوا نوزادش را نیز با خود حمل می کند اطلاعات دیگری در مورد زندگی اجتماعی این موجود در دست نیست و تلاش های صورت گرفته توسط پژوهشگران برای درک این موضوع نیز بی فایده بوده است.

اگر خاطرتان باشد اینها موجوداتی هستند که عادت دارند مسافت هایی بالغ بر 60 متر را در هوا حرکت کنند و به همین خاطر زندگی در باغ وحش و فضای محصورش برایشان غیر ممکن است.

جانیکا می گوید زمانی که این موجودات را درون قفس های باغ وحش قرار دادیم امکان آنکه مسافت های طولانی را در هوا بلغزند وجود نداشت و به همین خاطر نمی توانستند پوست خود را به اندازه کافی خشک نگه داشته و از آن مراقبت نمایند.

از همین رو، بعد از حضور کوتاه مدت این موجودات در باغ وحش، پژوهشگران دریافتند که سطح پوست آنها دچار نوعی آلودگی (گونه ای قارچ) شده و در نتیجه کمی بعد هم جان خود را از دست دادند.

در مقابل طبیعت نیز بیش از اندازه برای حیات این جانوران فراخ است و به همین خاطر خطرات بسیار مهمی جمعیت آنها را تهدید می کند. پدیده نامطلوبی چون جنگل زدایی هم تهدیدی جدی برای بقای این موجودات است و حتی اگر تنها برخی از قسمت های جنگل های استوایی از درختان خالی شوند باز هم زندگی پوست پرها در خطر است.

درست است که این موجودات ماهرترین گلایدرهای پستاندار روی زمین هستند اما اگر فضای میان درختان بیش از اندازه زیاد شود این خطر به وجود می آید که پوست پر در حین حرکت میان آنها نتواند کل مسافت را طی کرده و با زمین برخورد نماید.

انگل ها و میمون ها

پوست پرها تمایل دارند که در زیست بوم های منزوی و ایزوله شده زندگی کنند و چون تنها شب ها از پناهگاه خود بیرون می آیند اغلب آنچه در موردشان می دانیم از ویدئوهای ضبط شده می آید.

جانیکا می گوید: در ویدئوهای ضبط شده از رفتار این جانور مشخص شده که مدفوع آن حجم بالایی از کرم و انگل را در خود دارد و مشخص نیست که جانور چگونه این حجم انگل را در سیستم گوارشی خود تحمل می کند. اما روشن است که پوست پر مجرای گوارشی بسیار بلندی دارد که این مساله نیز با در نظر داشتن اینکه قوت غالب آن را درختان تشکیل می دهند امریست عادی چراکه هضم کردن این مواد به زمان زیادی نیاز دارد.

اما این مجرای گوارشی بلند می تواند نقش نوعی زیستگاه برای کرم های انگلی را داشته باشد و تا زمانی که این بخش از بدن پوست پرها به صورت اختصاصی مورد مطالعه و بررسی قرار نگیرد هیچکس نمی داند راز چنین مجاری گوارشی بلندی چیست.

اما به لطف تلاش های صورت گرفته توسط جانیکا و همکارانش حالا دانشمندان اطمینان دارند که پوست پرها نزدیک ترین گونه جانوری به میمون ها هستند. بنابراین انتخاب نام لمور پرنده تاحدودی به اشتباه صورت گرفته چون این موجودات توانایی پرواز ندارند و صرفا می توانند بلغزند و از طرفی لیمور هم نیستند.

جانیکا می گوید: چون این موجودات دارای مهارت لغزیدن در هوا هستند، در ابتدا در گروه خفاش ها جای داده شدند اما بعد از بررسی ساختار جمجمه آنها شواهدی به دست آمد که نشان می داد پوست پرها از خویشاوندان میمون ها هستند.

زمانی که جانیکا و همکارانش نوعی تحلیل ژنتیکی روی این موجود انجام دادند این فرضیه تایید گردید. براساس پژوهش این گروه از محققان، در حدود 90 میلیون سال پیش و در اوج سلطه دایناسورها بر زمین (یعنی زمانی که پستانداران جزو کوچک ترین موجودات زنده روی زمین بودند و همه تلاششان این بود که زیر پای حیوانات بزرگ تر قرار نگیرند) اجداد پوست پرها از میمون ها منشعب شدند.

25 میلیون سال بعد یعنی زمانی که دوران دایناسورها به اتمام رسید، پستانداران به فرمانروایان زمین بدل گردیدند و گونه های مختلفی از آنها روی زمین به زاد و ولد پرداختند.

با این همه، اگر بخواهیم منصف باشیم، این بندپایان و باکتری ها هستند که در اصل بر زمین سلطه می کنند و در هر نقطه ای از آن سکونت می کنند!