بررسی بازی Finding Paradise؛ دفترچه خاطرات

بازی کردن با مفهوم مرگ و به رخ کشیدن این واقعیت تلخ اجتناب ناپذیر زندگی همه ما، در کمتر اثری مرتبط با بازی های ویدیویی دیده شده. بازی ها عمدتا ساخته شده اند تا بی رحمانه بکشید و کشته شوید اما Finding Paradise تلاشی است برای یک مرگ شیرین و از بین بردن تلخی ها.

در حقیقت، این بازی ادامه ای است بر بازی To the Moon که سال 2011 برای پلتفرم پی سی عرضه شد و در اوج سکوت، شگفتی آفرید. To the Moon داستانی عاشقانه را روایت می کرد و پر بود از لحظات احساسی و پایانی داشت که اشک از چشم هر مخاطبی جاری می ساخت. و حالا Finding Paradise در بستری مشابه، قصد داستان سرایی متفاوتی دارد.

• سازنده: Freebird Games
• ناشر: Freebird Games
• پلتفرم: مایکروسافت ویندوز، مک او اس، لینوکس
• پلتفرم بررسی: ویندوز

دکتر روزالین و واتز از تکنسین های شرکت Sigmund هستند و کار اصلی آن ها تبدیل حسرت های زندگی مشتریانشان به واقعیت است، آن هم درست پیش از مرگشان. بنابراین متخصصین شرکت Sigmund وارد عمل شده و با دستکاری خاطرات مشتری خود، مسیر زندگی او را تغییر می دهند تا به آنچه می خواهد برسد و با آرامش خاطر دنیا را ترک کند.

در To the Moon، روزالین و واتز که کاراکترهای اصلی بازی هستند به ما معرفی شدند. ماموریت آن ها برآورده کردن آرزوی «سفر به ماه» جانی وایلز بود. جانی از دوران کودکی آسیب های بسیاری دیده بود و سفر روزالین و واتز به خاطرات او پر بود از اندوه و غم.

اما کالین ریدزِ قصه Finding Paradise خواسته دیگری از متخصصین شرکت سیگمند دارد: «بعضی چیزها را تغییر دهید اما در عین حال هیچ چیز را تغییر ندهید.»

کالین یک خلبان بازنشسته است که در نواختن ساز ویولنسل نیز مهارت بسیاری دارد. برخلاف جانی، کالین زندگی موفقی را پشت سر گذاشته و حتی عاشق همسر و فرزندش هم هست اما باز هم زمانی که آگهی تبلیغاتی شرکت سیگمند را در تلویزیون می بیند، به تغییراتی می اندیشد که تا آخرین لحظات بازی نه ما می دانیم چیست و نه خانواده اش.

داستان Finding Paradise یک مرثیه عاشقانه و دلخراش نیست، حتی یک آرزوی عجیب و غریب هم نیست و تقریبا همه چیز یک معمای بزرگ است. نه می دانید کالین چه می خواهد و نه سر در می آورید که چطور کار به اینجا رسیده.

خلا روایت آهسته اما پیوسته To the Moon در Finding Paradise کاملا احساس می شود و شوخی های پایان ناپذیر دکتر واتز زمانی که باید متوقف شوند تا داستان انسجام احساسی خود را حفظ کند کار را خراب می کنند. موسیقی عالی، دیالوگ های کاملا به جا و چینش بسیار مناسب لحظات؛ همه چیز آماده است تا مخاطب بر انگیخته شود اما شوخ طبعی دکتر واتز مجالی برای تکرار لحظات پایانی سراسر بغض باقی نمی گذارد.

البته این نکته در ابتدای بازی که هنوز شخصیت ها وارد عمق داستان نشده اند عالی از آب در آمده و همانند نسخه پیشین، مقدمه ای مناسب پیش روی شما قرار می دهد ولی حتی در To the Moon هم فرصتی به بار احساسی داستان داده می شود تا مخاطب را درگیر خود کند.

اما در بعد داستانی، این تنها ضعف نیست و روایت کِشدار و کم بنیه Finding Paradise، تحمل 5 ساعته را دشوار می کند. این موضوع زمانی جلب توجه می کند که بدانید این بازی اساسا گیم پلی پازل یا درگیر کننده ای ندارد و نوع متفاوتی از سلیقه ها را در نظر گرفته اما اگر قرار باشد عمده بار هویت بازی روی بخش داستانی باشد، انتظار از کشش و جذبه تک تک لحظات بالا است.

شکی نیست که Finding Paradise داستانی عالی و حتی پیچیده تر از بازی های قبلی را روایت می کند اما بی انصافی نیست که بگوییم در میانه های راه به نفس نفس می افتد و ریتم یکنواخت خود را از دست می دهد.

با این حال، فراز و فرودهای داستان آنقدر دراماتیک نیست که از ارزش این تجربه بکاهد اما وقتی که اثر قبلی همین استودیو تقریبا در بعُد داستانی بی نقص هست، کار برای دومی و احتمالا سومی بسیار دشوار می شود.

Freebird Games بازی های داستان محور می سازد و کسی هم انتظار آن را ندارد که گیم پلی نقش آفرینی، پلتفرمر، مبارزه ای یا هر چیز دیگری به بازی هایش اضافه شود تا آن ها را کامل کند. خیر، این ها بازی های کاملی هستند که می توانستند بهتر هم باشند. پیدا کردن و حل کردن پازل Memento ها در میانه های بازی حکم توقفی سرگرم کننده و کوتاه را دارند و آنقدر دشوار نیستند که مخاطب را از دنبال کردن داستان باز دارد اما بهتر بود که تا این حد ساده و سطحی هم نباشند.

برخلاف ظاهر بازی که احتمالا شما را به یاد بازی های دهه 90 میلادی و دشواری های خاص آن دوران می اندازد، Finding Paradise به قدری روان طراحی شده که تقریبا در هیچ بخشی از بازی معطل نمی مانید که گرچه توسعه دهنده بازی می توانست با حفظ این شرایط، چاشنی چالش را نیز به آن بیافزاید.

روایت Finding Paradise بی ایراد نیست اما دوست داشتنی است. انتظاری از گیم پلی آن نمی رود ولی جای آن را داشت که جذاب تر شود اما در زمینه موسیقی جای کوچکترین انتقادی نیست. جایگاه موسیقی در این بازی به اندازه ای والا است که اگر آن را حذف کنیم و با اثری معمولی جایگزین کنیم شاید Finding Paradise لطف حال حاضرش را نداشته باشد.

هر نقصی که هست در روایت و هر جا که حس می کنید داستان در معرض فرود قرار گرفته، موسیقی های بی نظیر بازی را نجات می دهند. گاهی اوقات چند لحظه می ایستید و نواختن ساز کالین و همسرش را تماشا می کنید و لذت می برید.

قیاس Finding Paradise با To the Moon کاملا بدیهی است و اگر هر دو را بازی کرده باشید و مدام این دو را کنار هم می گذارید نمی توان خرده ای هم گرفت اما باید توجه داشت که جنس داستان در هر دو روایت بسیار متفاوت است اما غایت مشترکی می جوید.

به طور قطع، Finding Paradise یک اثر و تجربه کاملا متفاوت است و اگر به دنبال فاصله گرفتن از کلیشه های امروزی دنیای بازی هستید، این عنوان یکی از بهترین راه های خروج است.