تصویر روز ناسا: سحابی درخشان NGC 6914، مملو از ستاره‌های اکلیلی

تصویر روز ناسا، تصویری رنگارنگ مملو از ستارگان، غبار و گازهای درخشان است که در مجاورت سحابی «NGC 6914» قرار گرفته‌اند.

این سحابی در فاصله 6000 سال نوری از ما و در صورت فلکی «ماکیان» قرار گرفته‎‌ است. ابرهای پنهان غبار در این ناحیه به شکل شبح ظاهر می‌شوند. سحابی‌های متمایل به قرمز نیز در کنار سحابی‌های آبی غبارآلود در این تصویر دیده می‌شوند.

تشعشعات فرابنفش از ستارگان پرجرم، داغ و جوان ناحیه «Cygnus OB2»، گاز هیدروژن اتمی منطقه را یونیزه می‌کنند و سبب ایجاد درخشش قرمز رنگی در هنگام بازترکیب مجدد پروتون‌ها و الکترون‌ها می‌شوند.

سحابی NGC 6914 که تصویر روز ناسا به آن تعلق دارد، در سال 1881 توسط «ادوارد استفان» کشف شد.

سحابی NGC 6914 درحقیقت یک سحابی بازتابی است. سحابی‌های بازتابی ابرهایی از غبار بین‌ستاره‌ای هستند که ممکن است نور ستاره - عمدتا ستاره‌های نزدیک - را بازتاب کنند.

در این دسته از سحابی‌ها، انرژی ستارگان نزدیک برای یونیزه کردن گاز موجود در فضا برای ایجاد یک سحابی گسیلی کافی نیست، اما آن‌ها بازتاب کافی برای دیدن غبار میان‌ستاره‌ای موجود در این سحابی را فراهم می‌کنند. بدین ترتیب می‌توان نتیجه گرفت طیف فرکانس نشان داده شده توسط سحابی‌های بازتابی مشابه طیف ستارگان درخشان است.

با اینکه غبار بین‌ستاره‌ای بخش کوچکی از یک سحابی است، اما برهمکنش آن با نور آنقدر شدید است که می‌تواند به تشخیص شکل آن کمک کند. غبار می‌تواند طول موج نور ستاره‌ای که ما در زمین دریافت می‌کنیم را دچار تغییر کند. هنگامی که نور ستاره‌های جوان و داغ به غبار می‌رسد، با رنگ‌ آبی روشن شروع به درخشش می‌کند.

در نظر داشته باشید که در نجوم هرچه یک ستاره داغ‌تر باشد، رنگ آن آبی‌تر است.

سحابی‌ها معمولا از هیدروژن یونیزه شده - در اطراف ستارگان، هیدروژن خنثی - در فواصل دورتر از ستاره‌ها، هلیوم، کربن و عناصر دیگر مانند آهن و نیکل تشکیل شده‌اند. ترکیبات کربن موجود در سحابی‌ها معمولا گرد و غبار الماس است.

نیکل و آهن موجود در سحابی همسو با میدان مغناطیسی کهکشان هستند و باعث می‌شوند نور پراکنده شده کمی قطبیده شود.