«نیو هورایزنز» اکنون آنقدر از ما دور است که می‌تواند تاریکی واقعی فضا را ببیند!

نیوهورایزنز، فضاپیمای رباتیک ناسا که در سال ۲۰۱۵ از کنار پلوتو عبور کرد و سپس از کمربند کویپر گذشت، اکنون دو برابر از خورشید فاصله دارد. دوربین‌های این فضاپیما هنوز می‌توانند داده‌ها را جمع‌آوری کنند.

اخیراً تیم نیو هورایزنز سعی کرد تاریکی شکننده کیهان را به تصویر بکشد. آنها فضاپیما را به سمت قسمتی از آسمان، دور از کهکشان راه شیری، خورشید و ستارگان درخشان هدایت می‌کنند. سپس اندازه‌گیری می‌کنند که دوربین چقدر نور ثبت کرده است.

وقتی این مقدار با مقدار ثبت شده توسط هابل از آسمان تاریک مقایسه شد، این تیم دریافتند که آسمان تاریک‌تر از حد انتظار است. با این‌حال هنوز هم برخی از درخشش‌های ضعیف وجود دارد که ستاره‌شناسان نمی‌توانند آن را توضیح دهند.

اگر نور پس‌زمینه‌ای را که از کهکشان‌های دور تا مه‌بانگ انتظار می‌رفت محاسبه کنیم، نیوهورایزنز حدود دو برابر آن اندازه‌گیری کرده است.

بنابراین تیم قصد دارد در ماه آینده ۱۵ مکان تاریک دیگر را مشاهده کند، به این امید که تاریکی خالص کیهان را ببیند یا این درخشش پس زمینه مرموز را تأیید کند. شاید از میان تاریک‌ترین آسمان‌ها، بتوانیم نور را ببینیم.

آسمان شب چقدر تاریک است؟

اگر در یک شب که ماه در آسمان نیست بیرون بروید و به آسمان نگاه کنید، احتمالاً اصلاً تاریک به نظر نمی‌رسد. چراغ‌های خیابان یا خانه‌های اطراف، فضا را با درخشش پس‌زمینه پر می‌کنند.

احتمالاً آلودگی نوری در محل زندگی شما به‌قدری زیاد است که فقط می‌توانید چند ستاره درخشان را ببینید. حتی در مناطق روستایی، آسمان ما آنقدر روشن است که راه شیری قابل مشاهده نیست.

برای دوری از همه آلودگی‌های نوری باید به گوشه‌ای دورافتاده از جهان سفر کنید. در یک شب بدون مهتاب، با کهکشان راه شیری در آسمان، شما می‌توانید دریای وسیعی از ستاره‌ها و صورهای فلکی را در امتداد درخشش رنگارنگ مرکز کهکشان ببینید.

اما حتی آن هم یک آسمان واقعا تاریک نیست. زیرا جو ما در تاریک‌ترین شب هم درخشش ضعیفی از خود ساطع می‌کند. این درخشش ناشی از نور ماوراء بنفش خورشید و پرتوهای کیهانی است که جو فوقانی زمین را یونیزه می‌کند.

این تابش وقتی مستقیماً بالای سرمان را نگاه می‌کنیم چندان قابل توجه نیست، اما وجود دارد و دید تلسکوپ‌های زمینی را محدود می‌کند. حتی بهترین رصدخانه‌ها نیز با آلودگی نوری مقابله می‌کنند.

به همین دلیل است که ما تلسکوپ‌ها را به فضا پرتاب می‌کنیم. فراتر از جو زمین، تلسکوپ‌های هابل و جیمز وب مطمئناً نمای خالص‌تری از آسمان دارند.

تصاویر آنها شگفت‌انگیز است، اما حتی آنها هم آسمان کاملاً تاریک را ثبت نمی‌کنند. نور آفتاب در خارج از جو نیز یک مشکل است. منظومه‌شمسی ما پر از غبار پراکنده است و هر ذره نوری را به سمت جهان پراکنده می‌کند.

در زمین، ما می‌توانیم این درخشش پراکنده از غبار را به‌عنوان نور زودیاک ببینیم. با وجود اینکه این نور برای چشم ما ضعیف است، اما حتی در فضا هم قابل مشاهده است. بنابراین فضای بین سیاره‌ای تاریک است، اما نه به اندازه کافی.

اندازه‌گیری تاریکی فضا

برای دریافت دید واقعی از آسمان تاریک، باید فراتر از مدار پلوتو و تا دورترین لبه منظومه‌شمسی سفر کنیم. وویجرهای ۱ و ۲ تا آنجا سفر کرده‌اند، ولی نمی‌توانند هیچ تصویر مفیدی را به ما منتقل کنند. اما یک فضاپیمای دور وجود دارد که می‌تواند!