امروز در فضا: اس‌تی‌اس-۱۰۱ با اولین کابین خلبان شیشه‌ای به فضا پرتاب شد

۱۹ مه ۲۰۰۰، شاتل فضایی آتلانتیس با اولین کابین خلبان شیشه‌ای به فضا پرتاب شد. این یکی از چندین ارتقا بزرگی بود که قبل از مأموریت اس‌تی‌اس-۱۰۱ در شاتل فضایی انجام شد.

شاتل فضایی آتلانتیس

آتلانتیس یکی از مدارگردهای برنامه شاتل‌های فضایی سازمان هوانوردی و فضایی ملی آمریکا (ناسا) بود که مأموریت ارسال فضانوردان و قطعات فنی ایستگاه بین‌المللی فضایی را بر عهده داشت.

شاتل نوعی فضاپیما با قابلیت استفاده‌ مجدد بود که برنامه‌ ساخت آن از سال ۱۹۶۹ آغاز شد. اولین شاتل در سال ۱۹۸۱ به فضا پرتاب شد و از آن زمان تا سال ۲۰۱۱ در‌مجموع ۱۳۵ مأموریت انجام شد. شاتل‌های فضایی در همان سال ۲۰۱۱ بازنشسته شدند.

این فضاپیماها مأموریت‌های موفقی همچون تعمیر تلسکوپ فضایی هابل و مشارکت در ساخت و تجهیز ایستگاه فضایی بین‌المللی را انجام دادند.

اس‌تی‌اس-۱۰۱ که در تاریخ ۱۹ مه ۲۰۰۰ از پایگاه فضایی کندی به ایستگاه فضایی بین‌المللی پرتاب شد، توسط شاتل آتلانتیس انجام گرفت و بخشی از پروژه مونتاژ قطعات این ایستگاه بود.

اس‌تی‌اس-۱۰۱

ناسا نسخه جدید و بهبودیافته آتلانتیس را که در مأموریت اس‌تی‌اس-۱۰۱ پرتاب شد، به‌روزترین شاتل فضایی تاکنون نامیده است.

کابین شیشه‌ای جدید شاتل در این مأموریت دارای ۱۱ صفحه‌نمایش تخت و تمام رنگی بود. این صفحات جایگزین چهار صفحه‌نمایش اشعه کاتدی قدیمی شدند.

نه‌تنها کابین خلبان در این نسخه نسبت به قبل خنک‌تر به‌نظر می‌رسید، بلکه نمایشگرهای جدید، خلبانی شاتل را برای فضانوردان آسان‌تر می‌کرد. فناوری جدیدتر از قدرت کمتری استفاده می‌کرد و ۷۵ پوند وزن داشت؛ یعنی کمتر از کابین خلبان قدیمی که به کاهش مصرف سوخت شاتل کمک کرد.

ناسا درواقع اقدامات متعددی را برای کاهش وزن آتلانتیس انجام داد. بعد از همه ارتقاهایی که برای اس‌تی‌اس-۱۰۱ صورت گرفت، شش فضانورد ناسا و یک فضانورد روسی با آتلانتیس به ایستگاه فضایی بین‌المللی رفتند. سپس تجهیزات را تحویل ایستگاه فضایی دادند و ساخت‌وساز و تعمیر آن را آغاز کردند. هدف از ارتقا، افزایش ظرفیت پرواز موتورها و قابلیت اطمینان و ایمنی بود.

با این پرواز، «جری راس» اولین انسانی بود که هفت بار به فضا سفر کرد.